«Μια φανταστική γυναίκα». Με την ταινία του Σεμπάστιαν Λέλιο (στην Ελλάδα στις 5 Οκτωβρίου), η Ντανιέλα Βέγκα χιλιανή ηθοποιός και τραγουδίστρια της όπερας, θα μπορούσε να είναι η πρώτη τρανσέξουαλ καλλιτέχνης υποψήφια για βραβείο Όσκαρ στις 4 Μαρτίου. Οι κριτικοί επαίνεσαν την ερμηνεία της ως «δυνατή και παθιασμένη» στην ταινία στην οποία υποδύεται μία τραγουδίστρια τρανσέξουαλ και σερβιτόρα της οποίας ο σύντροφος, που ερμηνεύει ο Φραντσίσκο Ρέγιες, πεθαίνει από ανεύρυσμα εγκεφάλου. Ένα δραματικό γεγονός που θα την αναγκάσει να έρθει αντιμέτωπη με την οικογένεια του συντρόφου της αλλά παράλληλα και  με την αστυνομία που ερευνά το θάνατό του. «Στα μάτια της μπορεί κανείς να δει το τραύμα από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και τον καταπιεσμένο πόνο που προκαλείται από τις επιθέσεις που αντιμετωπίζει».

Η επιλογή ενός «τρανς ηθοποιού στο ρόλο του τρανς» θα μπορούσε να αποτελέσει μια ριζική αλλαγή για το Χόλιγουντ, ανοίγοντας το δρόμο για τους τρανς παραγωγούς και ηθοποιούς, αποτρέποντας τους σκηνοθέτες να σκέφτονται ότι το μόνο μέσο επιτυχίας είναι να έχουν στο καστ ένα μεγάλο αστέρι, γράφει το Mashable. Όπως έγινε  στην περίπτωση της Vega, τραγουδίστρια από την ηλικία των οκτώ χρονών, χάρη στο πάθος της τυφλής γιαγιάς της. «Μου έμαθε να ακούω μουσική στην τηλεόραση και το τραγούδι των πουλιών ή τον ήχο του νερού» είπε σε συνέντευξή της στο WmMagazine. «Στο μέλλον, θα ήθελα να παίξω το ρόλο μιας μητέρας ή μιας εγκύου γυναίκας, ή ακόμη και αντρικών ρόλων. Και γιατί όχι, σε σκηνοθεσία του Πέδρο Αλμοδόβαρ» καταλήγει.

Μαζί πραγματικά θα κένταγαν.

Φωτό: «Μια ερμηνεία δυνατή και παθιασμένη». Πηγή: hollywoodreporter.com

«Οι Ρεπουμπλικανοί της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας έχουν κουραστεί να περιμένουν τη βασίλισσα να πεθάνει». Ο τίτλος του άρθρου  στο Politico έχει μια αόριστη αίσθηση προδοσίας. Αλλά, αν μη τι άλλο, προσφέρει έναν λόγο για να παρακολουθήσει κανείς τις βουλευτικές εκλογές στη Νέα Ζηλανδία το ερχόμενο Σάββατο. Γιατί θα μπορούσαν να στείλουν στην κυβέρνηση την υποψήφια των Εργατικών Τζατσίντα Αρντερντ, η οποία μερικές μέρες πριν έλεγε στους Times ότι είναι εάν εκλεγεί θα θέσει το θέμα της παραμονής της χώρας της υπό τη σκέπη του αγγλικού Στέμματος.«Το θέμα δεν είναι το όραμά μου για τη μοναρχία» είπε, « αλλά το όραμά μου για τη θέση της Νέας Ζηλανδίας στον κόσμο και για το πώς να διαμορφώσουμε το μέλλον μας».

Όσον αφορά την Αυστραλία, ο πρωθυπουργός Μάλκολμ Τέρνμπουλ, πρώην ηγέτης του Αυστραλιανού Ρεπουμπλικανικού Κινήματος, παραμένει πιστός στην ιδέα να μην προχωρήσει σε δημοψήφισμα δημοκρατίας-μοναρχίας όσο η  Ελισάβετ Β ‘ είναι εν ζωή: «Είμαι Ρεπουμπλικανός, αλλά και οπαδός της Ελισάβετ» τουίταρε τον περασμένο Ιούλιο. Αλλά ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Μπιλ Σόρτεν έχει υποσχεθεί ότι, σε περίπτωση νίκης του στις εκλογές του τέλους του 2018 ή στις αρχές του 2019, θα καλέσει τους Αυστραλούς να αποφασίσουν, είτε η βασίλισσα είναι εν ζωή είτε όχι. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του Αυγούστου, το 51% των Αυστραλών θέλει έναν αυστραλιανό αρχηγό κράτους. Το 38% θα ήταν υπέρ της μοναρχίας και το 11% αναποφάσιστο.

Η αντιμοναρχική διάθεση οφείλεται σε δυο πράγματα. Το ένα είναι η  προοπτική της ανόδου στο θρόνο του Καρόλου, το άλλο το Brexit. Μπορεί να το πει κανείς και με τα λόγια του Πίτερ Φιτζ Σίμονς, πρώην παίκτη ράγκμπι και σημερινού προέδρου του Ρεπουμπλικανικού Κινήματος της Αυστραλίας: «Εχουμε αυτή την γελοία κατάσταση κατά την οποία η Μεγάλη Βρετανία αρχίζει και γίνεται Μικρή Βρετανία. Με το Brexit υπάρχει περίπτωση η Σκωτία να ανεξαρτητοποιηθεί. Λοιπόν; Εντάξει είναι να συμβαδίζουμε με την Μεγάλη Βρετανία. Αλλά και με τη Μικρή Βρετανία;».

Φωτό: Ολες οι τιμές στη Βασίλισσα. Στη Βρετανία… Πηγή: ΕΡA/MARK OWENS 

Στο Βόρειο Ειρηνικό υπάρχει ένα νησί περίπου 700.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στην έκταση της Γαλλίας δηλαδή, για το οποίο δεν έχει ακόμη  επιτευχθεί πολιτική αναγνώριση. Κι όμως. Η «Δίνη από σκουπίδια του Ειρηνικού», όπως έχει ονομαστεί, αυτό το πλωτό σημείο που σχηματίζεται από τα πλαστικά που εγκαταλείπουμε στη θάλασσα,  θα μπορούσε να γίνει ένα κράτος από όλες τις απόψεις.

Όπως εξηγεί το Quartz,  το προβοκατόρικο αίτημα  κατατέθηκε από τον περιβαλλοντική  οργάνωση Plastic Oceans Foundation που επικαλέστηκε τη Σύμβαση του Μοντεβιδέο για τα Δικαιώματα και τις Υποχρεώσεις των Κρατών, η οποία στο άρθρο 1 διευκρινίζει ποιες είναι οι προϋποθέσεις  για τον ορισμό μιας επικράτειας, τον σχηματισμό κυβέρνησης, την αλληλεπίδραση με άλλα κράτη και τον μόνιμο πληθυσμό. Η πολιτική ύπαρξη ενός κράτους «δεν εξαρτάται από την αναγνώριση των άλλων»: αυτή είναι μια θεωρία που αν γίνει αποδεκτή θα δημιουργούσε διάφορες πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Αλ Γκορ – γνωστός περιβαλλοντολόγος και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 2007 – συμφώνησε να γίνει ο πρώτος επίτιμος πολίτης. Τώρα, η πρόταση που υποστηρίζεται από περισσότερες από 100.000 υπογραφές, συμπεριλαμβανομένου του Αλ Γκορ, έχει υποβληθεί στα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θα κάνουν το νησί των πλαστικών το 196ο κράτος αναγνωρισμένο παγκοσμίως.

H σημαία, το διαβατήριο και το νόμισμα είναι πάντως ήδη έτοιμα.

Φωτό: Και κάποια στιγμή θα μας καταπιεί όλους μαζί. Πηγή: Shutterstock

«Το καταλανικό είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να επιλυθεί. Μπορεί όμως κανείς να το υπομείνει: οι Ισπανοί να υπομένουν τους Καταλανούς και εκείνοι να υπομένουν τους Ισπανούς».

Πόσο επίκαιρα ακούγονται τα λόγια του Χοσέ Ορτέγκα ι Γκασέτ  από τη  διάσημη ομιλία του μπροστά στο ταραγμένο Κοινοβούλιο της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας το 1932. Τέσσερα χρόνια αργότερα η χώρα θα συγκλονιστεί από τον εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος είχε μπολιαστεί και από το καταλανικό ζήτημα. Και 80 χρόνια μετά, η Ισπανία είναι πάλι σε αναβρασμό με το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία που ορίστηκε για την 1η Οκτωβρίου, αλλά απορρίφθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο.

Οι Financial Times θυμήθηκαν τον ισπανό φιλόσοφο για να περιγράψουν  το ιστορικό υπόβαθρο αυτής της σύγκρουσης. Αλλά και για καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα: «Το αίτημα για ανεξαρτησία των καταλανών αυτονομιστών είναι κάθε άλλο παρά  αδιαπραγμάτευτο».

Για να γίνει κατανοητό αυτό, αρκεί να λάβουμε υπόψη τα αποτελέσματα των τελευταίων περιφερειακών εκλογών, όταν οι αυτονομιστές έλαβαν την πλειοψηφία των εδρών, αλλά όχι τις ψήφους.  Και γι’ αυτόν τον λόγο ο μη καθορισμός ενός ορίου συμμετοχής για την εγκυρότητα του δημοψηφίσματος είναι ατόπημα. Γιατί δίνει τη δυνατότητα σε μειοψηφία μια να προκαλέσει έναν γεωπολιτικό σεισμό.

Συγκρίσεις με φαινομενικά παρόμοιες εμπειρίες είναι «διδακτικές»: τόσο το δημοψήφισμα του Κεμπέκ το 1995 όσο και της Σκωτίας το 2014 ακολούθησαν την εθνική νομοθεσία και έγιναν σε συμφωνία  με τις  κυβερνήσεις, δεν ήταν πράξεις  εξέγερσης.

Για τους FT  ο πραγματικός στόχος των αυτονομιστών δεν είναι μια διακήρυξη ανεξαρτησίας, αλλά η πρόκληση πρόωρων περιφερειακών εκλογών από τις οποίες θα βγει ενισχυμένος ο συνασπισμός τους. Με την ελπίδα ότι θα ξεφύγει από τη Μαδρίτη κάποια κατασταλτική ενέργεια και έτσι θα μπορέσουν να παραστήσουν και λίγο τα θύματα.

Φωτό: Αυτοί πιστεύουν στην ανεξαρτησία. Οι ηγέτες τους; Πηγή: Reuters/ Albert Gea