Οι λαϊκιστές είναι χρήσιμα αντισώματα στο σώμα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, αφού με τον διχαστικό λόγο τους (του είδους «πολίτες εναντίον ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας», «πολίτες εναντίον τραπεζιτών», κ.λπ.) έχουν φέρει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης στις ευρωπαϊκές χώρες θέματα όπως η ενσωμάτωση των μεταναστών στην κοινωνία, τα οποία έτσι απαντώνται από τους ίδιους τους πολίτες θετικά (και όχι αρνητικά, όπως θα ήθελαν οι λαϊκιστές).

Προς επίρρωσιν αυτών των φαινομενικά παράδοξων θέσεών του, ο δημοσιολόγος Ντάνιελ Ντέτλινγκ, του Ινστιτούτου του Mέλλοντος του Βερολίνου, φέρει ως παράδειγμα τα στατιστικά στοιχεία (Ευρωβαρόμετρο 2018) τα οποία πιστοποιούν την έγκριση των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυρίως από πλευράς των νεαρών Ευρωπαίων, και μάλιστα στο υψηλότερο ποσοστό.

Οι λαϊκιστές έχουν ενισχύσει τη δημοκρατία μας, γράφει στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, καθώς οι αντιευρωπαϊκές κραυγές των δεξιών λαϊκιστών όπως είναι η Μαρίν Λεπέν και ο Βίκτορ Ορμπαν δεν οδηγούν σε λιγότερη αλλά σε περισσότερη Ευρώπη.

Ο δεξιός λαϊκισμός οδηγεί στην Ευρώπη της αλληλεγγύης, διατείνεται, αφού η ΕΕ γίνεται πιο ισχυρή, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.

Η πλειοψηφία των Ευρωπαίων, υποστηρίζει, έχει βαρεθεί την ένταση και την πόλωση. Οι άνθρωποι ζητούν περισσότερη αισιοδοξία, αλλά και εκείνες τις χαρισματικές προσωπικότητες οι οποίες συμβιβάζουν τις αντιθέσεις και κατευθύνουν τις ενέργειες «προς τα εμπρός». Ενας νέος τύπος πολιτικού ζητείται από όλο και περισσότερους πολίτες: ο «νεοδημοκράτης».

Με τον παραπάνω όρο ο Ντέτλινγκ χαρακτηρίζει όσους πολιτικούς αναλαμβάνουν την περαιτέρω ανάπτυξη της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διεξάγοντας διμέτωπο αγώνα εναντίον τόσο του δεξιόστροφου όσο και του αριστερόστροφου λαϊκισμού (ο αρθρογράφος θεωρεί εξ ορισμού και τους δύο αυτούς λαϊκισμούς αντιδραστικούς).

Στους επιφανείς εκπροσώπους των «νεοδημοκρατών» συγκαταλέγει τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, τον γερμανό Πράσινο Ρόμπερτ Χάμπεκ και τον ολλανδό ομοϊδεάτη του Τζέσε Κλάβερ.

Αυτοί, κατά τον Ντέτλινγκ, προωθούν τη συμμετοχή στα κοινά και τη συνύπαρξη στην Ευρώπη, μετατρέποντας τα κόμματά τους σε σύγχρονες «πλατφόρμες κοινωνικών κινημάτων». Αυτοί «αντί να διαιρούν την κοινωνία περαιτέρω, επιδιώκουν τη συμφιλίωση» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News