Οταν η αντισυστημική ξενοδόχος / ηθοποιός ανέβαζε γεμάτη επαναστατικό πυρετό στη σελίδα της στο facebook, τον Νοέμβριο του 2014, τη φωτογραφία ενός μαύρου πανό που έγραφε με λευκά γράμματα ότι «οι χούντες πέφτουν με εξεγέρσεις, ούτε με σωτήρες, ούτε με εκλογές», δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι κάποια στιγμή θα κατέφευγε στο αστυνομικό τμήμα αυτής της «χούντας» προκειμένου να ζητήσει την προστασία της περιουσίας της (σ.σ.: ναι, έτσι ακριβώς την αποκάλεσε…). Και μάλιστα από εκείνους που ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του πανό παραβίασαν το λουκέτο του ξενοδοχείου της City Plaza, το κατέλαβαν (σ.σ.: η «εξέγερση» που λέγαμε) και εγκατέστησαν μέσα πρόσφυγες.

Για πολλούς πρόκειται για μια κωμικοτραγική ιστορία καθώς με ιδιαίτερη απόλαυση είδαν την χθεσινή επαναστάτρια που δεν σήκωνε μύγα στο social mediaκό σπαθί της να κάνει στροφή 180 μοιρών μόλις η πραγματικότητα της χτύπησε την πόρτα – ή μάλλον μόλις η πραγματικότητα της παραβίασε το λουκέτο. Και λογικά αν σκεφτεί κανείς ότι πάντα η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε (σ.σ.: επαναστάτες των social media) με αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα (σ.σ.: ιδιοκτήτες ξενοδοχείου που θέλουμε να το προστατεύσουμε) αποτελεί μια πρώτης τάξεως ύλη για κωμωδία.

Δεν είναι τυχαίο ότι το hashtag #jesuisaliki έφτασε στα δημοφιλέστερα του ελληνικού twitter για πολλές ώρες με posts που στην πλειοψηφία τους διακωμωδούσαν την κατάσταση (σ.σ.: «το κακό με τον Σοσιαλισμό είναι ότι κάποτε τελειώνουν τα ξενοδοχεία των άλλων», «να ψοφήσει το ξενοδοχείο του γείτονα», κοκ).

Βοήθησε βέβαια και σε αυτό η ίδια η ιδιοκτήτρια που μέσα στη σύγχισή της, στην αρχή έκανε like στην ανάρτηση για την κατάληψη (σ.σ.: για να μπορεί να γράφει από το κινητό της στη σχετική σελίδα, είπε μετά…) στη συνέχεια πρότεινε στους καταληψίες να πάνε σε άλλα ξενοδοχεία (σ.σ. υπέδειξε μάλιστα ονομαστικά κάποιον μεγαλοξενοδόχο), μετά κοινοποίησε ότι όλο αυτό είναι προσχεδιασμένο επειδή δεν είναι πλέον ΣΥΡΙΖΑ, μετά αποκάλυψε ότι μόλις είδαν την κατάληψη οι υποψήφιοι αγοραστές υπαναχώρησαν και έχασε την ευκαιρία να το πουλήσει, μετά κατήγγειλε τους αλληλέγγυους ότι βγάζουν χρήματα από την ιστορία αυτή (σ.σ.: «20 ευρώ το κεφάλι» είπε χαρακτηριστικά και τέλος έκανε αυτοκριτική για «όσα ψέματα πίστεψε», υπονοώντας τους πρώην «συντρόφους» της.

Και βέβαια μπορεί η ιδιοκτήτρια κυρία Αλίκη να κατάλαβε ότι άλλο πράγμα να υποδύεσαι την διαδικτυακή Ρόζα Λούξεμπουργκ και άλλο να πρέπει να γίνεις στ’ αλήθεια, αναλαμβάνοντας κόστος μεγαλύτερο από μερικές επιθετικές αναρτήσεις στο facebook (σ.σ.: στην ίδια μάλιστα γλώσσα που ισχυρίζεται ότι την αντιμετώπισαν οι αλληλέγγυοι που την χαρακτήρισαν «σκουπίδι εθισμένο στο χρήμα…»), αλλά το γεγονός ότι μέχρι στιγμής η επίσημη πολιτεία δεν επεμβαίνει, νίπτει τας χείρας της και της απαντά μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες ότι «το θέμα είναι πολιτικό» και ότι «δεν μπορεί να κάνει τίποτα», δεν έχει καμία σχέση με τις αντιδράσεις της ιδιοκτήτριας. Τις αντιδράσεις τις κρίνουν τα social media. Την καταπάτηση της ιδιοκτησίας όμως, την κρίνει ο νόμος. Ανεξάρτητα από τα like.

Εκτός αν ο αρμόδιος Εισαγγελέας, επηρεασμένος και αυτός από την διαδικτυακή persona της κυρίας Αλίκης, δεν αντιδρά σκεπτόμενος τι θα του «έσουρνε» η ίδια αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση της. Πράγμα πολύ ανησυχητικό.

Μην ανησυχείτε, δεν το λέει για εμάς. Μάλλον ψάχνει να βρει τον Καρανίκα που πετάχτηκε λίγο έξω για τσιπουράκια

Σε ένα ταπεινό 5ευρο το μήνα ανά άτομο για τα χαμηλά εισοδήματα ενώ για τα υψηλότερα μπορεί να φτάσει μέχρι τα 15-20. Αυτή είναι η αποτίμηση που κάνει με τον γνωστό Συριζαϊκό τρόπο (σ.σ.: μετάφραση, «στο πόδι») ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας για τα νέα μέτρα.

Αν το δει κανείς ψύχραιμα όπως έκανε και ο κύριος Βίτσας στην πραγματικότητα είναι σαν κάθε μέλος μιας φτωχής οικογένειας να κερνάει ένα σάντουιτς καθημερινά (σ.σ.: των Σαββατοκύριακων συμπεριλαμβανομένων) σε ένα μέλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ καθώς τόσο είχε υπολογιστεί το κόστος του ημερήσιου επιδόματος που τους έδωσε η κυβέρνηση τις πρώτες της μέρες επί υπουργίας Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Οι περισσότεροι που άκουσαν τον πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση να απευθύνεται στον Πάνο Καμμένο καλώντας τον στο βήμα με την προσφώνηση υπουργός Εξωτερικών (σ.σ.: πριν σπεύσει να το διορθώσει αμέσως) είχαν την κλασική αντανακλαστική αντίδραση: είδαν μια ακόμα επιβεβαίωση των φημών περί ανασχηματισμού.

Είναι προφανώς αποτέλεσμα του «ιδρυματισμού» που δημιουργεί το επάγγελμα και προκαλείται από τη συνάφεια με την ελληνική πολιτική «πανίδα» (σ.σ.: ενίοτε δε και χλωρίδα). Πώς να εξηγηθεί αλλιώς ότι όλοι στάθηκαν στον ανασχηματισμό και κανείς στο ΤΙ προανήγγειλε αυτός ο ανασχηματισμός.

Διότι όταν ακούς τις λέξεις «Πάνος Καμμένος» και «υπουργός Εξωτερικών» στην ίδια πρόταση η πρώτη λογική αντίδραση δεν είναι να πανηγυρίσεις επειδή το ρεπορτάζ σου επιβεβαιώθηκε. Είναι να τρέξεις στην πλησιέστερη αρχή έκδοσης διαβατηρίων. Και στη συνέχεια να αρχίσεις να στέλνεις βιογραφικά στο εξωτερικό για μόνιμη μετανάστευση.

Και μετά αρχίζεις να ελπίζεις. Από τη μία σκέφτεσαι ότι ο πρόεδρος Πάνος δεν θα θελήσει να εγκαταλείψει τις αγαπημένες του στρατιωτικές παράτες, τα στεφάνια, τις στολές παραλλαγής και τις πτήσεις με ελικόπτερο για κανένα λόγο. Και από την άλλη σκέφτεσαι: Κι αν τα βαρέθηκε και θέλει να περάσει σε κάτι περισσότερο εκλεπτυσμένο;

Εκτός πάλι αν πρόκειται για ένα σενάριο που επεξεργάζεται ο Πρωθυπουργός για την περίπτωση που εκλεγεί τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί ομολογουμένως ο Πάνος Καμμένος είναι ο μόνος πολιτικός της δύσης (σ.σ.: ή μάλλον του πλανήτη) που μπορεί να βρει κοινά σημεία μαζί του. Οπως π.χ. να ανταλλάσσουν τεχνογνωσία για θεωρίες συνωμοσίας.

Η είδηση ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε εκτάκτως τους πολιτικούς αρχηγούς το Σάββατο για να τους μιλήσει θα μπορούσε στα κατάλληλα χέρια (σ.σ.: των πολιτικών συντακτών) να πυροδοτήσει υπερκατανάλωση χαρακτηρισμών τύπου «βόμβα» και να προκαλέσει μια ολόκληρη σεναριολογία. Αλλά υπάρχει η απεργία που στερεί από την ατμόσφαιρα της ημέρας αυτούς τους θορυβώδεις χαρακτηρισμούς.

Ομως στο παράξενο σύμπαν της ελληνικής πολιτικής σκηνής όπου οι  show business μπερδεύονται επικινδύνως με την πολιτική, την είδηση (σ.σ.: «βόμβα»;) για την διακομματική πρόσκληση στο Προεδρικό την έμαθαν πρώτοι οι άνθρωποι της παραγωγής του Bravo Ρούλα. Και γι’ αυτούς δεν ήταν είδηση-βόμβα αλλά αιτία να αρχίσουν να ψάχνουν εναγωνίως άλλο καλεσμένο.

Η ιστορία έχει ως εξής: καλεσμένος της Ρούλας Κορομηλά το Σάββατο θα ήταν ο Βασίλης Λεβέντης. Και όλα ήταν έτοιμα για την εμφάνιση του προέδρου της Ενωσης Κεντρώων στο show αλλά ένα τηλεφώνημα τα ανέτρεψε όλα. Ο πρόεδρος τους ενημέρωσε μια μέρα πριν ότι δεν θα μπορέσει να έρθει στην εκπομπή διότι ο Προκόπης Παυλόπουλος κάλεσε εκτάκτως στο Προεδρικό όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για να τους μιλήσει!

Διδακτικό συμπέρασμα No1: αυτά συμβαίνουν όταν κάποιος είναι περιζήτητος και στις lifestyle εκπομπές και στην πολιτική.

Διδακτικό συμπέρασμα Νο2: Οταν λείπουν οι χαρακτηρισμοί και η σεναριολογία των πολιτικών συντακτών (σ.σ.: οι οποίοι σε κανονικές συνθήκες μη απεργίας θα παρουσίαζαν την πληροφορία σαν πολιτικό θρίλερ), μια συνάντηση πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ακούγεται πολύ πιο φυσιολογική.

Η σκηνή όπως την περιγράφει ο Μικροπολιτικός στα Νέα έχει ως εξής: ο άρτι ανεξαρτητοποιημένος τέως βουλευτής του Ποταμιού Χάρης Θεοχάρης απαντά στα τηλεοπτικά συνεργεία για το αν πρόκειται να προσχωρήσει στη ΝΔ. Μόλις τελειώνει τις γνωστές δηλώσεις σε άψογη «πολιτική διάλεκτο» (σ.σ.: «δεν πάω στη ΝΔ», «δεν ανεξαρτητοποιήθηκα για να περισώσω την καρέκλα μου», «θα υπηρετήσω την δημοκρατική παράταξη» κοκ…) δέχεται ερώτηση-πείραγμα από τον Γιώργο Κουμουτσάκο που ήταν παρών και προφανώς περίμενε. «Τι έγινε, θα έρθεις στο Συνέδριο;» τον ρώτησε αστειευόμενος ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ.

Και ο Χάρης Θεοχάρης απάντησε τελείως σοβαρά «Μπα, όχι μωρέ…» σε αυτό το στυλ που κατά βάθος σημαίνει «το σκέφτομαι και αν επιμένεις λίγο ακόμα αλλάζω γνώμη, λίγο σπρώξιμο θέλω…».

Ηθικό δίδαγμα: Παίρνεις έναν τεχνοκράτη που βρίσκεται εκτός πολιτικής. Τον «μαρινάρεις» για ενάμισι χρόνο μέσα σε Βουλή, επιτροπές και γενικά σε όλο αυτό το μικροπολιτικό πάρε-δώσε και καταλήγει ακριβώς σαν τους άλλους: αλλά να λέει on camera και άλλα να εννοεί στο παρασκήνιο.

Μπορεί οι περισσότεροι να αντιμετωπίζουν τις αυθόρμητες ακτιβιστικές «παρεμβάσεις» της κυρίας Λουκά μπροστά στις κάμερες με χαμόγελο και κατανόηση, αλλά αυτή τη φορά υπήρχε κάτι ανησυχητικό. Οχι τόσο σε αυτά που είπε η συμπαθής persona του δημόσιου διαλόγου (σ.σ.: που αν το σκεφτεί κανείς πιο αξιόπιστη, συγκροτημένη και αξιοπρεπής ακούγεται από τον Παύλο Πολάκη π.χ.) όσο στο πού επέλεξε να κάνει την παρέμβασή της.

Διότι η κυρία Λουκά φροντίζει πάντα να εκμεταλλευτεί αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα κατάρας μπροστά στην κάμερα σε συστημικά μέσα, αφού πιστεύει ότι ο «Λαφαζάνειος, αντιμνημονιακός λόγος της» πιάνει περισσότερο τόπο εκεί. Γι’ αυτό και συνήθως επέλεγε το συστημικό Mega για τα αιφνιδιαστικά «ντου» της.

Ομως αυτή τη φορά επέλεξε την ΕΡΤ. Και συγκεκριμένα το δελτίο της. Γεγονός που αν μη τι άλλο πρέπει να προβληματίσει τους υπεύθυνους επικοινωνίας και «στρατηγικού σχεδιασμού» (σ.σ.: χα-χα-χα-χα-χα) της κυβέρνησης, αφού στα μάτια της αντιμνημονιακής ορθόδοξης ακτιβίστριας (σ.σ.: και είναι πολλοί αυτοί, ας μην κρυβόμαστε) ο κύριος εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής ανήκει πλέον στους «συστημικούς γερμανοτσολιάδες». Που πληροί δηλαδή τις προδιαγραφές της για ένα γρήγορο ψαλτήρι.

Το λένε συχνά οι υπεράριθμοι επιβάτες ενός αυτοκινήτου «θα στριμωχτούμε μωρέ λίγο αλλά δεν πειράζει…». Ε, σε αυτή τη λογική και ο υπουργός Επικρατείας και Εξωδίκων Νίκος Παππάς αποφάσισε, όπως φαίνεται από τα λεγόμενά του σε συνέντευξη στην Αυγή, να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο και για μια 5η τηλεοπτική άδεια. Οπως ακριβώς με ένα άτακτο παιδί που του λες ότι αν καθίσει καλά θα του πάρεις το παγωτό που θέλει».

Τζάμπα δηλαδή τόσες συζητήσεις, τόση επιχειρηματολογία, τόσα τουιταρίσματα υπεράσπισης των troll, τόσες επικλήσεις στο Ινστιτούτο της Φλωρεντίας.

Και μια που είπαμε για το Ινστιτούτο Φλωρεντίας που γνωμοδότησε ότι στη χώρα μας χωράνε μόνο τέσσερα κανάλια, αγνοώντας ότι η μόνη αντικειμενική πραγματικότητα στη χώρα είναι οι διαθέσεις του αρμόδιου υπουργού: Θα ζητήσουμε τα χρήματα της έρευνας πίσω, τώρα που αποδείχθηκε ότι οι φίλοι της κυβέρνησης που δικαιούνται άδεια είναι πολύ περισσότεροι;

Ομολογουμένως ο χρόνος που πέρασε η Ζωή Κωνσταντοπούλου με το αριστερό χέρι υψωμένο σε σχήμα αγωνιστικής γροθιάς κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου της κόμματος, πρέπει να είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με τον χρόνο που το είχε κατεβασμένο. Για την ακρίβεια, αν δει κανείς τα στατιστικά πρέπει να ήταν ένα βήμα πριν την αγκύλωση.

Εντάξει, ήταν η βραδιά της οπότε δικαιούται να την περάσει όπως θέλει. Και γνωρίζοντας πώς λειτουργεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι λογικό να θέλει να «ρετουσάρει» (σ.σ.: λέγεται και «διασκεδάσει») την περίφημη εικόνα στις παραμονές του δημοψηφίσματος που εκτός εαυτού και με εμφανή τα σημάδια της ψυχικής αναστάτωσης στο πρόσωπο, υψώνει τη γροθιά της έξω από τη Βουλή.

Εξάλλου έτσι είχε κάνει και με την περίφημη φράση «τι είπατε;» που είχε εκτοξεύσει εναντίον της Σίας Κοσιώνη σε εκείνη την ιστορική συνέντευξη. Βλέποντας ότι το «τι είπατε» πιάνει και επαναλαμβάνεται παντού σαν αστείο, την πήρε και την έκανε μανιέρα. Την χρησιμοποιούσε στην αρχή των ομιλιών της για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Την χρησιμοποίησε ακόμα και στη διαφήμιση της ΛΑΕ, εκείνη με το κίτρινο Mini που έμεινε από λάστιχο.

Τώρα ήρθε η σειρά της γροθιάς. Να «στρογγυλέψει» και να μετατραπεί από αυθόρμητη κίνηση κατά τη διάρκεια μιας εμφανώς ψυχικά διαταραγμένης στιγμής σε σήμα κατατεθέν. Συνειδητά. Με όρους marketing.

Οταν έγινε η κυβέρνηση της «κάθαρσης», εκεί στο «βρόμικο ’89», ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ήταν το κάψιμο όλων των φακέλων της Ασφάλειας. Ηταν μία συμβολική πράξη εθνικής συμφιλίωσης που έγινε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του Συνασπισμού. Τότε δε, αρκετοί από το ΠΑΣΟΚ είχαν αντιδράσει, ισχυριζόμενοι ότι επρόκειτο για μία πράξη καταστροφής της ιστορικής μνήμης. Ομως η κυβέρνηση επέμεινε και έτσι χιλιάδες φάκελοι έπεσαν στις υψικάμινους. Τελικά, όπως μαθαίνουμε τώρα, δεν επρόκειτο για όλους τους φακέλους. Διότι όπως αποκάλυψε στη Βουλή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, στο υπουργείο του, στην Κατεχάκη, υπάρχει στοκ τουλάχιστον δύο χιλιάδων φακέλων! Μερικοί δε, με μουσειακό ενδιαφέρον, καθώς  αναφέρονται στην εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου. «Ξέρετε ότι υπήρχαν κρυφοί φάκελοι στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τους οποίους με μεγάλη δυσκολία ανακάλυψα και για τους οποίους είχε δοθεί παράταση να μείνουν κλειστοί μέχρι το 2027; Ξέρετε σε ποιους αφορούσαν αυτοί οι φάκελοι; Είναι 2.200 περίπου. Ο κύριος Κικίλιας και ο κύριος Δένδιας ξέρουν. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Χαρίλαο Φλωράκη…»

Γεροί να είμαστε, λοιπόν, να περιμένουμε άλλα ένδεκα χρόνια για να έχουμε να διαβάζουμε. Ούτως ή άλλως, το ελληνικό χαφιεδιλίκι, ως παλιά τέχνη του λαού μας, θα μπορούσε να συντηρήσει και μουσείο!

Τι δουλειά κάνει ο Ανδρέας Παπαμιμίκος; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, δεν τίθεται έτσι επιδερμικά και η απάντηση του απαιτεί σοβαρή έρευνα. Πώς γεννήθηκε; Μα, με την ανακοίνωση του Ανδρέα Παπαμιμίκου ο οποίος εγκαταλείπει την πολιτική για να ασχοληθεί με το επάγγελμα του. Τι δουλειά κάνει, λοιπόν, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος; Στη Wikipedia διαβάζουμε ότι ασκεί το σπάνιο επάγγελμα του «Καθηγητή Σλαβικών». Μισό λεπτό, τι ακριβώς σημαίνει να διδάσκεις κάτι τέτοιο; Οι σλαβικές γλώσσες είναι, μαζί με εκείνες που εξαφανίστηκαν, καμιά εικοσαριά. Ποιες διδάσκει ο Ανδρέας Παπαμιμίκος; Στοιχηματίζω την Πομερανική, την Κασουμπιανή, τη Σιλεσική και την εξαφανισμένη, πλέον, Πολαβική. Ομως τα προσόντα του πρώην γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας δεν εξαντλούνται στη διδασκαλία σλαβικών γλωσσών, προσόν που του χορήγησε η παρουσία του στο τμήμα Βαλκανικών Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας -εκ του βιογραφικού του δεν διευκρινίζεται αν το τελείωσε. Ο κ. Παπαμιμίκος, στα 38 του, είναι τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ. Κοινώς φοιτητής. Λογικά θα έχει χρόνο να πάρει το πτυχίο του, αν και η παρουσία του στη Θεσσαλονίκη έχει να κάνει και με οικογενειακά θέματα: εκεί ζει η μνηστή του που τυγχάνει και ανιψιά του Ιβάν Σαββίδη. Φήμες για ενασχόληση του κ. Παπαμιμίκου με τον ΠΑΟΚ διαψεύδονται κατηγορηματικά. Εκτός και αν απασχοληθεί ως μεταφραστής σλαβικών για τους ανατολικοευρωπαίους ποδοσφαιριστές.

Ας υποθέσουμε ότι πιάνετε την κουβέντα με έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι εξωγήινος. Εσείς μπορεί να του εξηγείτε με υπομονή ότι αυτό που πιστεύει στερείται λογικής. Δεν έχει την παραμικρή σημασία. Με το πάθος φανατικού θρησκόληπτου θα επιμένει, ατάραχος, στη θέση του. Κάπως έτσι και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σάκης Παπαδόπουλος. Βρέθηκε σε πάνελ με τον Αδωνι Γεωργιάδη. Και αφού ενημέρωσε το τηλεοπτικό κοινό για τον προβληματισμό με τον οποίο υποδέχεται τα νέα μέτρα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες. Είτε με βουλευτικές εκλογές, είτε με δημοψήφισμα. Η δήλωση έχει, βέβαια, μία κάποια πολιτική αξία, όση μπορεί να έχει ένα πυροτέχνημα που εκστομίζει βουλευτής που, εντός ολίγου, θα αντιμετωπίζει πρόβλημα επαφής με τους ψηφοφόρους του. Αλλωστε η κυβερνητική εκπρόσωπος έσπευσε να αποκλείσει αυτά τα σενάρια -ομοίως πρόκειται για δήλωση που δεν έχει την παραμικρή σημασία ή αξία. Τι αξίζει σε όλο αυτό; Μα, αυτό που βλέπετε. Η έκφραση του Αδωνι Γεωργιάδη μόλις ακούστηκε η λέξη «δημοψήφισμα». Δεν είναι, απλώς, η έκφραση «βλέπω έναν ψηλό με ριχτό και δρεπάνι». Είναι η έκφραση του απόλυτου τρόμου, του πανικού μπροστά στο μοιραίο, στο ανίκητο. Του δέους μπροστά στο ανεξήγητο. Του «κοίτα να δεις πώς παίζω στα X-files.» Ε, του έφυγαν και δύο «Αμάν Αμάν».

Υπάρχει μια αρχαία τουιτερική παροιμία σύμφωνα με την οποία αν δώσεις σε ένα χρήστη τη δυνατότητα να συμμετέχει σε μια σοβαρή συζήτηση μέσω τουίτερ κατά 80% θα επιδιώξει να κάνει πλάκα. Το πσοοστό αυτό δε ανεβαίνει στο 99% όταν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει συνηθίσει να θεωρεί (σ.σ.: και δικαίως) την πολιτική μια ακόμα μορφή κωμωδίας.

Οπότε το τι επακολούθησε όταν το hashtag #askLagarde με θέμα «Προκλήσεις και προτεραιότητες στην Παγκοσμια Οικονομία» βγήκε στον αέρα και η πρόεδρος του ΔΝΤ έγινε θεωρητικά διαθέσιμη στους χρήστες είναι προφανές. Και δεν ήταν μόνο οι Eλληνες φυσικά. Ερωτήσεις όπως «ποιό είναι το καλύτερο solarium», «Αν είναι τα βελάκια κανονικό σπορ», «Εχεις να μου συστήσεις ένα καλό υδραυλικό;», «προτιμάς να κάνεις μπάνιο σε αίμα ή σε ιδρώτα από παρθένες;», «ποιός έχει το μεγαλύτερο πέος; Ο Ντέιβιντ Κάμερον ή η Ανγκελα Μέρκελ;», «Πόσα βραβεία από διαγωνισμούς για τον σωσία του David Bowie έχεις κερδίσει;» ή «ποιό είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις με ένα νάνο, μια σοκολάτα και μια φυσαρμόνικα;»  ξεκίνησαν από πολύ νωρίς.

Και φυσικά ακολούθησαν και οι Έλληνες. Πέρα από τις κλασσικές ερωτήσεις που επαναλαμβάνονται σε κάθε δημόσια συζήτηση τέτοιου τύπου με κάποιον επώνυμο (σ.σ.: «Κιμά ή ρύζι στα γεμιστά;», «Ηταν πέναλντι κυρία Κριστίν μου;», «Γιατί το μπαρμπούνι είναι κόκκινο;») αυξημένο υπήρξε το κύμμα ερωτήσεων για τις εξελίξεις στην ΟΝΝΕΔ (σ.σ.: «Εχετε καμιά δουλειά για τον Παπαμιμίκο; Μικρός είναι θα μάθει», «Φοβάστε ότι η παραίτηση Παπαμιμίκου θα μπορούσε να έχει δραματικές εξελίξεις στις διεθνείς αγορές;», «Ο Παπαμιμίκος παραιτήθηκε, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ!»)

Κατά τα άλλα η Κριστίν Λαγκάρντ ρωτήθηκε από το ελληνικό τουίτερ τα εξής:

• «Ποιός είναι πιο ηδονικός; Ο Ευκλειδης Τσακαλώτος ή ο Γιάνης Βαρουφάκης;»
• «Είστε η μητέρα του Γιάνη Βαρουφάκη;»
• «Είναι αλήθεια ότι οι Γαλλίδες δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους;»
• «Αληθεύει ότι ο Σαρκοζί φοράει παπούτσια με τριπλούς πάτους για να φαίνεται ψηλότερος;»
• «Μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ, και θα σου τα επιστρέψω όταν έρθει η ανάπτυξη;»
• «Το μαλλί τι νούμερο είναι στο χρωματολόγιο της Βιβεχρώμ»;
• «Γιατί δεν μου έχει στείλει για τα γενέθλιά μου ο αλήτης;»

Επίσης ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον ένα και μοναδικό έλληνα χρήστη που πήρε το συγκεκριμένο event στα σοβαρά, ρωτώντας «αν συμφωνεί στο ελληνικό αίτημα για δημιουργία χρονοδιαγράμματος ελάφρυνσης του χρέους σε αντάλλαγμα για τα νέα μέτρα». Και περίμενε απάντηση σε 140 χαρακτήρες! Την οποία δεν πήρε ποτέ φυσικά.

Και τέλος το συμπέρασμα για την συγκεκριμένη ενέργεια – αλλά και για όλες τις παρόμοιες επικοινωνιακές ενέργειες αυτού του τύπου, συνοψίζεται στο παρακάτω tweet:

Ολο το #AskLagarde εδώ

Η αλήθεια είναι πως η σύζυγος του Πρωθυπουργού δεν εκδηλώνεται δημόσια. Οπότε η οργισμένη αντίδρασή της στις καταγγελίες για «φωτογραφική διάταξη» που έκανε ο Γιώργος Μαυρωτάς από το Ποτάμι έχει κάτι το αυθεντικό.

Απαντώντας λοιπόν στη Real News η Μπέτυ Μπαζιάνα μίλησε για «πολιτική χυδαιότητα», είπε για «ακαδημαϊκή διαδρομή χωρίς θολά σημεία», συνέστησε «σε όσους θέλουν να χτυπήσουν τον σύζυγό της να το κάνουν απευθείας», δήλωσε ότι «το θέμα δεν την αφορά προσωπικά» κοκ.

Μέχρι εδώ, τίποτα περίεργο. Οταν όμως ερωτάται γιατί επιλέγει να εργάζεται ενώ θα μπορούσε ως σύζυγος πρωθυπουργού να αποσπαστεί σε ένα πολιτικό γραφείο, απάντησε κάτι που μάλλον ως σκληρό αντιπολιτευτικό σχόλιο μπορεί να εκληφθεί: «Μακριά από εμένα τέτοιες λογικές» είπε.

Μια απάντηση δηλαδή που αφορά περισσότερο τις πρακτικές που εφαρμόζει και το κόμμα του συζύγου της (σ.σ.: κάτι σαν «τα λέω στη Real για να τα ακούει η Ράνια Σβίγκου, η Ρένα Δούρου, ο ράπερ γραμματέας κοκ»).

Με άλλα λόγια, η Μπέτυ Μαζιάνα βλέπει το τσουνάμι διορισμού συντρόφων και διαχωρίζει τη θέση της. Δηλαδή είτε θεωρεί ότι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει προσωπικά τους διορισμούς τέτοιου τύπου δεν τους χρεώνεται (σ.σ.: λάθος…), είτε πλέον λόγω προγράμματος δεν τον βλέπει σχεδόν καθόλου (σ.σ.: πιθανό…), είτε δεν θέλει να ανακατεύεται (σ.σ.: σωστό μεν αλλά…), είτε τέλος, του τα λέει κατ’ ιδίαν, εκείνος δεν κάνει τίποτα και αποφάσισε να του τα πει και δημόσια.

Οπως και να ‘χει πάντως η δήλωσή της για τις λογικές διορισμού συντρόφων και συγγενών άξιζε αντιπολιτευτικά όσο δέκα ανακοινώσεις Κουμουτσάκου.

Είναι κάποιες στιγμές που χαλαρώνεις. Ειδικά όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους αγαπημένους σου υπεράριθμους της ΕΡΤ (σ.σ.: όπως λέει και ο Παππάς). Τότε αισθάνεσαι ότι «τους έχεις». Και ξυπνάει μέσα σου ο χωρατατζής. Με αποτέλεσμα να εκστομίζεις φράσεις όπως αυτή: «Το προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα καθολικό, γι’ αυτό ήρθε ο προκαθήμενος της (σ.σ.: χι-χι) Καθολικής Εκκλησίας…» (σ.σ.: με ένα στραβό γελάκι την ώρα που λες αργά και καθαρά το «Καθολικής» μήπως και δεν το «πίασουν» όλοι).

Δεν είναι ούτε politically correct εμμονή ούτε ηθικολογία το να θεωρήσει κανείς τη φράση του Πρωθυπουργού ως ένα από τα ηλιθιότερα λογοπαίγνια που έχει κάνει ποτέ πολιτικός. Για την ακρίβεια είναι τόσο «άκυρο», τόσο πιο χαμηλά στην κλίμακα «Αντζελα Δημητρίου» (σ.σ.: ενώ ο Σεφερλής μπροστά του είναι Γούντι Άλλεν) που εξηγεί πολλά. Οπως ας πούμε τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο.

Διότι το χιούμορ αποτελεί στην ουσία δείκτη της πνευματικής και ψυχικής σου κατάστασης. Και κάποιος που βρίσκει αστεία τη σύνδεση του επιθέτου «καθολικό» με την «Καθολική Εκκλησία» είναι προφανές ότι βρίσκεται σε τέτοιο σημείο που δεν έχει πρόβλημα να πάρει ακόμα και τον Πάνο Καμμένο στα σοβαρά.

https://www.youtube.com/watch?v=1ORgXf-WPkU

Ηταν μια ηλιόλουστη Κυριακή στις 11 Νοεμβρίου του 2010. Η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει τις εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος του κόμματος και η Ντόρα Μπακογιάννη μετά από μια μακρά περίοδο εσωτερικής αντιπολίτευσης αποφασίζει να ανακοινώσει την ίδρυση του νέου της κόμματος με το όνομα «Δημοκρατική Συμμαχία» (σ.σ.: «ΔΗΣΥ» για όσους αγαπούν τα συμβολικά λογοπαίγνια με νόημα).

Εκείνη την Κυριακή στο θέατρο Μπάντμιντον ήταν παρόντες όλοι οι «φίλοι». Και το επιτελείο της Ντόρας είχε μοιράσει στο κοινό χαρτόνια με τυπωμένες λέξεις-φετίχ και την οδηγία να τα σηκώσουν τη στιγμή που η Ντόρα θα ανακοίνωνε το όνομα του νέου κόμματος. Ποιες ήταν οι λέξεις; Μα οι γνωστές: «Αξιοκρατία», «Ενότητα», «Σεβασμός», «Δημοκρατία», «Διαφάνεια», «Περηφάνεια», «Συνεργασία», «Δικαιοσύνη»… Ουπς… Για μισό λεπτό! Κάποιες από αυτές – συγκεκριμένα αυτές που αρχίζουν από «Δέλτα» – δεν τις ξανακούσαμε πρόσφατα; Δεν τις επικαλέστηκε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο ιδρυτικό «λεξικό» του κόμματός της; Τι συμβαίνει; Αυτές οι δύο αντίθετες πολιτικά προσωπικότητες ταυτίζονται τόσο πολύ;

Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι ότι «δεν έχει σημασία». Τις συγκεκριμένες λέξεις τις έχουν επικαλεστεί πολλοί στο παρελθόν και θα τις επικαλεστούν άλλοι τόσοι στο μέλλον. Και μπορεί το 2010 η επικοινωνία να μην ήταν τόσο «μπροστά» ώστε να κάνει τα αρχικά «Δέλτα» πανιά στο καραβάκι – logo όπως έκανε η Ζωή, αλλά η αμηχανία που κρύβεται πίσω από τις λέξεις αυτές παραμένει η ίδια. Πρόκειται για την αμηχανία αυτού (σ.σ.: «αυτής» στις συγκεκριμένες περιπτώσεις) που φεύγει. Μετά από μια ήττα. Και προτιμάει να γίνει «πρώτη στο χωριό (σ.σ.: όπου «χωριό» είναι το δικό της κόμμα) παρά δεύτερη στην πόλη». Αλλά επειδή δεν είναι σε θέση να το πει ευθέως, επικαλείται τις λέξεις-φετίχ. Και ως φετίχ τις τυπώνει επάνω σε χαρτόνια ή τις κάνει logo. Δηλαδή τις κάνει συνθήματα, αφαιρώντας τους το παραμικρό νόημα.

Τα κόμματα της Ντόρας (σ.σ.: τότε) και της Ζωής (σ,σ,: τώρα) αποδεικνύουν ότι πίσω από τις πομπώδεις λέξεις κρύβεται όχι μόνο ο Αλέξης αλλά όποιος γουστάρει; Ή ανήκουν στο ίδιο υπερκομματικό μοτίβο που αποδεικνύει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα;

Αλλά πάλι το κόμμα της Ντόρας πάλι φάρσα ήταν. Δεδομένου ότι εκείνη την Κυριακή όπου οι φράσεις «διαφάνεια», «νέα πρόσωπα» και «υπεύθυνοι πολίτες» δονούσαν το Μπάντμιντον από κάτω χειροκροτούσαν από τον Γιώργο Μαυρίκη (σ.σ.: για τη διαφάνεια…) μέχρι τον Βλάση Τσάκα (σ.σ.: για το «υπεύθυνοι πολίτες»).

Οπως και στο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου που στην ιδρυτική του διακήρυξη ισχυρίζεται ότι δεν θα αποτελεί κόμμα ανακύκλωσης προσώπων η πρώτη που έσπευσε να ενταχθεί ήταν η πολλαπλώς ανακυκλωμένη Ραχήλ Μακρή.

Γι’ αυτό ακριβώς, οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία. Οσο κι αν τις επεξεργαστούν στο photoshop.

Νίκος Ζαχαριάδης

Ως κοσμοπολίτης, γλωσσομαθής και έχοντας δώσει πανευρωπαϊκές διαστάσεις στην πολιτική κίνησή του ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που είναι για τα Οικονομικά ό,τι η Lady Gaga για τη μουσική είναι από τους λίγους που δικαιούται να ξαναζήσει εκείνες τις ένδοξες εποχές των αγανακτισμένων του Συντάγματος στο «κίνημα αγρύπνιας» στο Παρίσι.  Πρόκειται ως γνωστόν για το κίνημα διαμαρτυρίας που έχει πλημμυρίσει τους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας από τα τέλη Μαρτίου, αντιδρώντας στις αλλαγές της κυβέρνησης Ολάντ στην εργατική νομοθεσία.

Το περασμένο Σάββατο λοιπόν ο Γιάνης Βαρουφάκης βρέθηκε εκεί, ανάμεσα στους διαδηλωτές. Με καινούριο δερμάτινο μπουφάν (σ.σ.: αφού το παλιό το κλήρωσε πριν από δέκα μέρες σε βιβλιοπωλείο του Λονδίνου) και με τον φακό του Reuters να τον φωτογραφίζει σαν «έκτακτη guest εμφάνιση», μίλησε στους διαδηλωτές. Και τους είπε εμψυχώνοντάς τους «να μην αφήσουν αυτή την ενέργεια να πάει χαμένη. Να μην αφήσουν αυτή την ενέργεια να χτίσει καριέρες και να κάνουν τη διαφορά ενωμένοι σε όλη την Ευρώπη».

Τώρα βέβαια, αυτό το «να μην αφήσουν αυτή την ενέργεια να χτίσει καριέρες» δεν μπορεί κάποια αναφορά θα είχε σε εκείνο το τραπέζι της πλατείας Συντάγματος τον Ιούνιο του 2011, όπου Κατρούγκαλος, Καζάκης, Τσακαλώτος και ο ίδιος ο Βαρουφάκης συμμετείχαν σε μια ανοιχτή συζήτηση μιλώντας για τις «άλλες» λύσεις» και έχτιζαν καριέρες (σ.σ.: όπως ακριβώς συνέστησε να μην κάνουν οι γάλλοι) ξεσηκώνοντας τα πλήθη.

Ομολογουμένως ήταν απελπιστική η εικόνα του συνεδριακού χώρου μετά τα κωμικοτραγικά που συνέβησαν στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ανικανότητα της να εκλέξει Κεντρική επιτροπή και αντιπροσώπους για το συνέδριο. Αυτό ήταν αναμενόμενο αφού αναμίχθηκε με τις εκλογές ο Ανδρέας Παπαμιμίκος (σ.σ.: ειδικός στο να τα θαλασσώνει σε εσωκομματικές εκλογές).

Κοιτάζοντας την εικόνα του συνεδριακού χώρου μετά το τέλος των διαδικασιών όμως (σ.σ.: κυκλοφόρησε ευρέως και σχολιάστηκε δυσμενέστατα στα social media) διαπιστώνει κανείς κάτι τραγικό: δεκάδες άδεια ποτήρια φραπέ και καπουτσίνο φρέντο στο έδαφος! Ναι, η ΟΝΝΕΔ πίνει φραπέδες! Η νεολαίοι που θεωρούν ότι εκπροσωπούν την ελίτ της χώρας μεταλλάχθηκαν σε καταναλωτές «λαϊκών» ροφημάτων και μάλιστα σε πλαστικά ποτήρια!

Τι τους συνέβη; Πότε οι άνθρωποι με τα μπλουζάκια polo με τον σηκωμένο γιακά, οι οδηγοί των πειραγμένων BMW εγκατέλειψαν τον κομψό εσπρέσσο και ρίχτηκαν στους πασοκικούς καφέδες λες και είναι ομοτράπεζοι του «Φλαμπουράρη»; Εχει άδικο μετά από αυτά ο πρόεδρος Κυριάκος που συνηθίζει να κρατάει τον καφέ του με χάρη και να διαβάζει ευθυτενής την εφημερίδα του (σ.σ.: όπως δείχνει η φωτό που επίσης κυκλοφόρησε στα social media αυτές τις μέρες) να μην τους αναγνωρίζει;

Οσο βέβαια για τα σκουπίδια στο πάτωμα, αυτό είναι κάπως δικαιολογημένο. Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνουν οι απόγονοι των «Κενταύρων» μόλις είδαν κάτι πράσινο (σ.σ.: δηλαδή «πασοκικό»), αν όχι να του επιτεθούν;

Στην φωτογραφία εικονίζονται δύο «εντατικές» προσωπικότητες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παύλος Πολάκης και η Αννα Βαγενά. Πρωταγωνιστές των ημερών καθώς για διαφορετικούς λόγους έχουν αναδειχθεί σε εξέχοντα μέλη της παραπολιτικής πανίδας. Ε οι δυο τους (σ.σ.: σύμπτωση;) μοιράζονται την αγάπη για τον ίδιο καναπέ. Τον οποίο ο καθένας τους χρησιμοποιεί με τον δικό του προσωπικό τρόπο.

————

Στο μεταξύ η Αννα Βαγενά αντέδρασε στη φωτογραφία που την δείχνει με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα της Βουλής. Με ανάρτησή της στο Facebook.

Τώρα αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί τουλάχιστον ένιωσε την ανάγκη να δικαιολογηθεί (σ.σ.: «ένιωσε την ανάγκη για λόγους υγείας να ξεκουράσει τα πόδια της…»). Κακό γιατί αμέσως μετά συγκρίνει τον εαυτό της με τη Μελίνα Μερκούρη (σ.σ.:…). « Δεν θα φύγει ποτέ απ’ το μυαλό μου η εικόνα της Μελίνας Μερκούρη να περπατά ξυπόλυτη στο γραφείο της στο Υπουργείο Πολιτισμού και να μαζεύει τα πόδια της στον καναπέ ακόμα και σε επίσημες συναντήσεις και συζητήσεις» γράφει. Που σε μετάφραση σημαίνει «Αφού το έκανε η Μελίνα γιατί όχι κι εγώ;».

Η γνωστή αραβική παροιμία με τα σκυλιά που ουρλιάζουν και το καραβάνι που προχωρά θα πρέπει να αναρτηθεί σε ειδική πλακέτα στην είσοδο των γραφείων στην Κουμουνδούρου αν δεν έχει αναρτηθεί ήδη. Οπως δηλαδή γίνεται με τις πολυεθνικές εταιρίες που αναρτούν στις εισόδους και στους διαδρόμους κάδρα με ρητά που εμπνέουν τους υπαλλήλους τους.
Κατ’ αρχήν η παροιμία «τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωρά» έχει κάτι το εξωτικό, κάτι το μυστικιστικό που βοηθάει στο αυτοπαραμύθιασμα. Οτι (σ.σ.: και καλά) αυτός που την χρησιμοποιεί έχει εντρυφήσει στον μυστηριώδη κόσμο της Ανατολής, ότι κατέχει τη μυστική σοφία των Βεδουίνων ας πούμε.
Επειτα σε ηρωοποιεί. Οταν την αναφέρεις σκέφτεσαι τον εαυτό σου σαν μοναχικό και ατρόμητο πρωτοπόρο που ανοίγει τον δικό του δρόμο μέσα από τις αντιξοότητες (τυπικό συριζαϊκό σύνδρομο).
Αλλά το βασικότερο ατού της συγκεκριμένης συριζαϊκής παροιμίας – καραμέλας είναι ότι δεν σηκώνει απάντηση. Είναι ένας κομψός τρόπος να τελειώσεις κάθε συζήτηση αποκαλώντας «σκύλο που ουρλιάζει» όποιον διαφωνεί μαζί σου και με τις βεβαιότητές σου. Κάτι σαν το «ξιδάκι» που συνέστησε ο Φωτόπουλος σε όσους αγανακτούσαν με το επίδομα σάντουιτς, αλλά σε πιο Νατάσσα Μποφίλιου στυλ.
Με άλλα λόγια, χρήστη της συγκεκριμένης παροιμίας μπορεί να κάνει κι ένας μεθυσμένος οδηγός νταλίκας που πηγαίνει ανάποδα στο ρεύμα της λεωφόρου (σ.σ.: οι τρομαγμένοι οδηγοί κορνάρουν, αλλά το τριαξονικό προχωρά…«χιπς»…). Επίσης την εν λόγω παροιμία μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας καμικάζι αυτοκτονίας. Ενας σίριαλ κίλερ. Ακόμα κι ένας ηλίθιος που πηδάει από την κορυφή ενός βουνού νομίζοντας ότι θα πετάξει (σ.σ.: και όλοι του φωνάζουν να μην το κάνει, αλλά αυτός, όπως και το καραβάνι, προχωρά…).
Οπότε η χρήση της από τον Παύλο Πολάκη σε ανάρτηση στο facebook ως απάντηση στον θόρυβο που δημιούργησαν οι δηλώσεις του για «χώσιμο δημοσιογράφου τρία μέτρα κάτω από τη Γη» είναι αναμενόμενη. Φυσικά έχει προηγηθεί ένα ακόμη σχόλιο για τα κανάλια της διαπλοκής που απομονώνουν κομμάτια από τις ομιλίες του (σ.σ.: εννοώντας μάλλον ότι αποσιωπούν ύπουλα την διαλλακτικότητα που τον διακρίνει και τον ήπιο χαρακτήρα του…). Και πριν καταλήξει στην εμβληματική παροιμία, επιχειρεί μια δήλωση (σ.σ.: τύπου «πόσο μάρτυρας είμαι ο γίγαντας…») της γνωστής σχολής «με πολεμάνε»: «Δεν πειράζει παιδιά όσο και να ουρλιάζετε η παραπομπή για κακούργημα της πρώην διοίκησης του ΚΕΕΛΠΝΟ από την εισαγγελέα διαφθοράς ΕΓΙΝΕ και δεν κρύβεται όσο και να επιτίθεστε σε μένα».
Συμπέρασμα 1ο: Στο ταραγμένο προσωπικό σύμπαν του Παύλου Πολάκη όλα αυτά γίνονται λόγω της παραπομπής της πρώην διοίκησης του ΚΕΕΛΠΝΟ. Τόσο σημαντικό θεωρεί τον εαυτό του!
Συμπέρασμα 2ο: Ο Παύλος Πολάκης καταγγέλλει την τακτική της αποσπασματικής χρήσης δηλώσεων. Δεν λέει το ίδιο και στον Δημήτρη Βίτσα που απομόνωσε ολόκληρη φωτογραφία προκειμένου να βγάλει από το κάδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Νέα Υόρκη;
Συμπέρασμα 3ο: Κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συμπαθεί τα σκυλιά.

Νίκος Ζαχαριάδης

Για παλιότερες «Βαβέλ» πατήστε εδώ