Ο κορονοϊός που με τη φοβερή ορμή του αποκάλυψε τη γύμνια των ΗΠΑ σε μία σειρά από ευαίσθητα ζητήματα, όπως είναι η δημόσια υγεία, η κοινωνική πρόνοια, η ασφάλιση, κ.ά., δεν θα μετατρέψει από τη μια στιγμή στην άλλη τη χώρα σε παράδεισο κοινωνικών δικαιωμάτων. Τώρα, με τον κίνδυνο παρόντα, όλοι θα ήθελαν μια πιο φιλολαϊκή αναδιάταξη του συστήματος, αλλά τα πράγματα ξεθωριάζουν και ξεχνιούνται όταν οι κρίσεις παρέρχονται.

Ετσι, ίσως παραμείνουν τα μεγάλα προβλήματα για εκατομμύρια αμερικανικά νοικοκυριά: η οικονομική ανασφάλεια, η ανυπαρξία δικαιώματος περίθαλψης, η ανικανότητα για αποταμίευση ακόμη και στο ευτελές ποσόν των 400 ευρώ.

Μπορεί η Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930 να οδήγησε στο New Deal, με τα σημαντικά προγράμματα ασφάλισης της εργασίας, μπορεί η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009 να επεξέτεινε τα κοινωνικά προγράμματα και να οδήγησε στον νόμο Ομπάμα για την επέκταση της περίθαλψης, όμως αυτό το θετικό δεδομένο από το παρελθόν των αμερικανικών κρίσεων δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι και η παρούσα υγειονομική κρίση, με τις τρομερές επιπτώσεις στην οικονομία και στην εργασία (πάνω από 33 εκατομμύρια είναι πια οι άνεργοι), θα καταλήξει σε δημοκρατικές βελτιώσεις.

Κανένα πολιτικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να θεωρείται προκαθορισμένο από την τωρινή κρίση. Το μάθημα των προηγούμενων κρίσεων είναι ότι η λαϊκή υποστήριξη σε πολιτικές υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων διαλύεται γρήγορα. Προοδευτικές πολιτικές στις ΗΠΑ σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί πρέπει να ελέγχουν και τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο με τα δύο σώματά του. Αυτή είναι, εν ολίγοις, η άποψη του κοινωνιολόγου Λέιν Κενγουόρθι που αναλύεται σε μακροσκελές άρθρο του στο Foreign Affairs: «Παρ’ όλο που είναι πιθανό η πανδημία να ενισχύσει τη λαϊκή υποστήριξη για ένα διευρυμένο δίκτυο κοινωνικής ασφάλισης, ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι απίθανο να συμβεί».

Και πού θα καταλήξει η τωρινή απαίτηση για περισσότερο κρατικό παρεμβατισμό όσον αφορά τη στήριξη των ασθενεστέρων; Στον κάλαθο των αχρήστων, αν δεν υπερψηφιστεί ο Τζο Μπάιντεν στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου και αν δεν κερδηθεί το Κογκρέσο από τους Δημοκρατικούς – αυτό είναι το νόημα του κειμένου, προδήλως προεκλογικού χαρακτήρα.

Στις ΗΠΑ οι σοσιαλδημοκρατικές αλλαγές (αμερικανικού τύπου, τουτέστιν απλές, «λάιτ» για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) δεν προέκυψαν από τις κρίσεις τελικά, αλλά από την πολιτική εξουσία που κατέκτησαν οι Δημοκρατικοί. Αυτή η πολιτική εξουσία είναι ο απαράβατος όρος ώστε να συντελεστούν οι αλλαγές. Αλλιώς… Αλλιώς ο ιός από μόνος του δεν δίνει «μαθήματα».

Δεδομένου ότι η κρίση ευνοεί την αντιπολίτευση στον Τραμπ, θα μπορούσε να είναι και «εφαλτήριο» για τη νίκη των Δημοκρατικών: «Εάν η πανδημία μάς ωθήσει πιο κοντά στη σοσιαλδημοκρατία», λέει ο Κενγουόρθι, «αυτό θα οφείλεται στο ότι θα έχει ενισχυθεί η πολιτική περιουσία του πολιτικού κόμματος που είναι σήμερα εκτός εξουσίας. Του κόμματος που τυγχάνει να είναι και ο φορέας των κοινωνικών αλλαγών, όπως είναι η επέκταση του δικτύου κοινωνικής ασφάλειας».

Ο αρθρογράφος φρονεί ότι ο Μπάιντεν στο συγκεκριμένο θέμα έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στους Αμερικανούς προτού ενσκήψει ο κορονοϊός στις ζωές τους, «προτείνοντας σημαντικές επεκτάσεις στο δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας». Και καταλήγει: «Εφ’ όσον οι Δημοκρατικοί ελέγξουν την προεδρία, τη Βουλή και τη Γερουσία, από τον Ιανουάριο του 2021, ενδέχεται να εφαρμόσουν ένα ή περισσότερα από τα κοινωνικά προγράμματα που σήμερα δεν διαθέτουν οι ΗΠΑ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News