Οι ενδιάμεσες εκλογές έφτασαν στο τέλος τους, αλλά οι Δημοκρατικοί μόλις τώρα άρχισαν να σηκώνουν τα μανίκια. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με την ιταλική Corriere, πρέπει το κόμμα σύντομα να καταλήξει ποιον θα τοποθετήσει απέναντι στον Τραμπ στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2020.

«Δεν θα είναι ένα εύκολο έργο καθώς κανένας υποψήφιος δεν μοιάζει ως μια ασφαλής επιλογή: ο Τζο Μπάιντεν θεωρείται αρκετά μεγάλος σε ηλικία, όπως κι ο Μπέρνι Σάντερς. Ο Μάικλ Μπλούμπεργκ υπήρξε Ρεπουμπλικάνος –μπορεί όμως να γίνει ο κεντρώος υποψήφιος που θα σώσει την χώρα σε μια έκτακτη οικονομική ή διεθνή ανάγκη; Υπάρχει και η γερουσιαστής Καμάλα Χάρις από την Καλιφόρνια –είναι όμως αυτή ο σωστός άνθρωπος για να συσπειρώσει την Δημοκρατική εκλογική βάση του Πίτσμπουργκ ή του Σινσινάτι;», αναρωτιέται η ιταλική εφημερίδα.

Ο παράγων «Μισέλ»

Κάπου εδώ μπαίνει στο πλάνο η τέως Πρώτη Κυρία, που μπορεί πριν μερικές εβδομάδες, με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Κοριτσιού, μιλώντας στην εκπομπή του NBC «Today» να διευκρίνισε πως «[δεν θα κατεβώ για πρόεδρος των ΗΠΑ]. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω πολιτικός. Θέλω να υπηρετώ, θέλω να είμαι εκεί έξω. Υπάρχουν τόσα πολλοί τρόποι για να έχεις αντίκτυπο. Η πολιτική δεν είναι για μένα», ωστόσο όλοι όσοι την γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως είναι αρκετά φιλόδοξη προκειμένου να δεχτεί μια τέτοια πρόκληση.

Aλλωστε, την ερχόμενη Τρίτη, στις 13 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει ταυτοχρόνως σε 24 γλώσσες σε όλον τον κόσμο η πολυαναμενόμενη αυτοβιογραφία της με τίτλο “Becoming”.

Η συγγραφέας αφηγείται την παιδική ηλικία της στο Σικάγο, την συνάντηση της με τον Μπαράκ, («την αγάπη της ζωής μου, έναν ειλικρινή και ακέραιο άνθρωπο»), την κοινότητα γύρω από την ενορία Trinity United Church of Christ στο Σάουθ Σάιντ, εκεί όπου παντρεύτηκε με τον Ομπάμα και βάφτισε τις δυο κόρες της, Μαλία και Σάσα, τις δυο θητείες του συζύγου της στο Λευκό Οίκο και κατόπιν τον πόλεμο που αυτός δέχτηκε από ανθρώπους όπως ο Τραμπ: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δεινά που προκάλεσε στην οικογένειά μου, υποστηρίζοντας ότι ο Μπαράκ δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ, δεν είναι πραγματικός Αμερικάνος, κι άρα δεν είχε κανένα δικαίωμα να είναι πρόεδρος», γράφει.

Άρα μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί, ακόμη κι ως πράξη… εκδίκησης απέναντι στον Τραμπ;

«Ο Ομπάμα μπορεί να υπήρξε ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος, αλλά είναι πασιφανές σε όσους τον γνωρίζουν πως σκέφτεται και δρα σαν λευκός Αμερικανός. Αντιθέτως, η Μισέλ είναι μια πραγματική Αφροαμερικανή με όλη την έννοια του όρου», σημειώνει η ιταλική εφημερίδα.

Όπως τονίζεται, για τον Ομπάμα και τους Δημοκρατικούς, η Αμερική είναι ένας λαός και μια κυβέρνηση που πρέπει να φροντίσει εκείνους που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Για τον Τράμπ και τους Ρεπουμπλικάνους, αντιθέτως, η Αμερική είναι τα εδάφη τους, η περιοχή τους, όπου δεν έχουν υποχρεώσεις, παρά μόνο δικαιώματα.

«Η Mισέλ θεωρεί τον Τραμπ… φιλισταίο. Η πραγματική απόσταση μεταξύ των δύο δεν είναι ούτε τα 22 χρόνια που τους χωρίζουν, ούτε το χρώμα του δέρματος τους: είναι το τι είδους αξίες αντιπροσωπεύει ο καθείς εξ’ αυτών. Η ίδια η ιδέα της Αμερικής», καταλήγει με νόημα η Corriere.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News