Θλίψη σκόρπισε στην ακαδημαϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, και όχι μόνο, ο θάνατος του ομότιμου καθηγητή της Νομικής του ΑΠΘ, Γιώργου Αναστασιάδη, σε ηλικία 77 ετών.

Γέννημα θρέμμα της πόλης, ο Γιώργος Αναστασιάδης ήταν ομότιμος καθηγητής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδασκε Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας.

Σε ψήφισμα που εξέδωσε για την απώλειά του ο Τομέας Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, ανέφερε πως «στο πολύχρονο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, στα άρθρα του στον Tύπο και στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές του, σημαντική θέση κατείχε η επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας, των πολιτικών και συνταγματικών θεσμών και η ιχνηλάτηση της σύγχρονης πολιτικής και πολιτιστικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, ιδίως μέσα από τα κοιτάσματα των παλαιών εφημερίδων και της λογοτεχνίας».

Σε πιο προσωπικό τόνο, ο αποχαιρετισμός στον εκλιπόντα από τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος αποχαιρέτησε έναν φίλο και συνεργάτη.

«Με τον Γιώργο Αναστασιάδη μοιραζόμασταν για χρόνια το ίδιο γραφείο στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Ανήκε με τον Παύλο Πετρίδη, που έφυγε νωρίς, πριν από 21 χρόνια, στον πυρήνα της παρέας», έγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Για να συνεχίσει: «Ο Γιώργος Αναστασιάδης ήταν για εμάς ταυτισμένος με την Ανω Πόλη, τη διαρκή αναζήτησή της ταυτότητας μιας πόλης εγκλωβισμένης στη θέση της “Πρώτης μετά την Πρώτη”, με τις αναμνήσεις της δεκαετίας του ’60, με τους ποιητικούς υπαινιγμούς του Διονύση Σαββόπουλου. Με όλη την ύλη, από τις πολιτικές δολοφονίες που συγκλόνισαν τη Θεσσαλονίκη μέχρι τους ποδοσφαιρικούς διχασμούς της. Δεν υπήρχε “νόμιμη συγκρότηση” καμίας σύνθεσης δασκάλων, μαθητών, φίλων και συναδέλφων χωρίς τον Γιώργο. Με τον Αριστόβουλο Μάνεση, τον Δημήτρη Τσάτσο, τον Γιάννη Μανωλεδάκη. Μαζί ξεκινήσαμε το περιοδικό “Δίκαιο και Πολιτική” στις εκδόσεις Παρατηρητής. Μαζί γράψαμε τα σχόλια στη πιο διαδεδομένη έκδοση του ελληνικού Συντάγματος μετά την αναθεώρηση του 1986, αυτή που έκανε το “Ποντίκι”. Μου έρχεται στο νου όλη η διαδρομή από την προετοιμασία της διδακτορικής του διατριβής μέχρι την εκλογή του ως καθηγητή και την καταξίωσή του ως έγκυρου μελετητή της συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας. Εξαιτίας της δικής μου μακράς απουσίας από το πανεπιστήμιο χάθηκε αυτή η αίσθηση της καθημερινότητας, αλλά δεν χάθηκαν τα αισθήματα και οι μνήμες.

»Τον Γιώργο τον αποχαιρετούν όλοι με την τρυφερότητα που ο ίδιος εξέφραζε. Με αγάπη και εκτίμηση. Με τη σκέψη μας στην Πετρούλα και την Ελισώ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News