Όσο η ερχόμενη Δευτέρα και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ έρχεται εγγύτερα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ραντεβού του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν θα είναι κομβικής σημασίας. Όχι απλώς γιατί είναι ένα ραντεβού των δύο μετά από πολύ καιρό και από μια περίοδο ιστορικής έντασης, της χειρότερης μετά την κρίση των Ιμίων. Αλλά γιατί οι δύο ηγέτες θα έχουν την ευκαιρία να τα πουν «για όσο κρατήσει το ραντεβού» και χωρίς την παρουσία των συνεργατών τους. Με άλλα λόγια, Μητσοτάκης και Ερντογάν θα είναι one to one, μόνο με τους επίσημους μεταφραστές. Και πίσω από την κλειστή πόρτα, θα ειπωθούν όσα πρέπει να ειπωθούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι μια δύσκολη συζήτηση. Η Τουρκία δεν έχει μετανιώσει για τίποτα από όσα έκανε, από τον Έβρο ως το Τουρκολιβυκό και από το «Ορούτς Ρέις» ως το «Γιαβούζ». Αντιλαμβάνεται, όμως, ότι η στρατηγική της υπερέκτασης, όταν δεν έχει την κάλυψη της προσωπικής σχέσης Ερντογάν – Τραμπ, την αφήνει εκτεθειμένη σε μια περίοδο που η λίρα καταρρέει έναντι των «σκληρών» νομισμάτων της Δύσης, με αποτέλεσμα η μεσαία τάση, αλλά και οι φτωχότεροι της χώρας να πιέζονται ασφυκτικά. Και αυτό είναι που πραγματικά δημιουργεί το εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα στον Ταγίπ Ερντογάν (ο οποίος ακούει ότι ο λαός του πεινάει, ενώ ετοιμάζεται να συναντήσει στο περιθώριο της Συνόδου, τον Τζο Μπάιντεν, τον Εμανουέλ Μακρόν, τον Μπόρις Τζόνσον και βεβαίως τον κ. Μητσοτάκη).

Από τη συζήτηση που θα έχει ο κ. Μητσοτάκης με τον τούρκο πρόεδρο το πιθανότερο είναι ότι δεν θα λυθεί κάποιο πρόβλημα. Αλλά, όπως λένε πρωθυπουργικοί συνεργάτες, αυτό δεν είναι αναγκαστικά το νόημα μιας τέτοιας συνάντησης κορυφής. Ο βασικός στόχος είναι να αποκατασταθεί ένα μίνιμουμ εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο ηγετών. Να μην λέει κάτι, δηλαδή, ο Ταγίπ Ερντογάν και να ψάχνει διαρκώς η Αθήνα τι εννοεί πίσω από τις γραμμές. Και τη δύσκολη ώρα, όταν η ένταση σωρεύεται, οι δύο τους να μπορούν να μιλούν αδιαμεσολάβητα, έστω και αν εκπέμπουν σε διαφορετικό μήκος κύματος. Αυτό το προνόμιο είχαν και άλλοι πρώην πρωθυπουργοί με τον Ερντογάν, έστω σε πολύ διαφορετικές συγκυρίες και χωρίς η Τουρκία να έχει αυτονομηθεί πλήρως, αυτοαναγορευόμενη σε μια επιθετική περιφερειακή δύναμη που δίνει λίγη σημασία στη δυτικού τύπου αρχιτεκτονική ασφάλειας.

Πρόκειται, επί της ουσίας, για μια σημαντική ευκαιρία. Εξ ου και στρατηγικά η Αθήνα έσπευσε να στείλει μηνύματα καλής θέλησης όλες αυτές τις μέρες, μιλώντας για θετική ατζέντα, έστω και με συγκεκριμένους κανόνες. Η ιστορία των συναντήσεων Μητσοτάκη – Ερντογάν δείχνει ότι απαιτείται προσοχή. Στην πρώτη τους συνάντηση, τον Σεπτέμβριο του 2019, ο κ. Μητσοτάκης είχε ζητήσει από τον τούρκο πρόεδρο να μειωθούν οι εντάσεις. Στη δεύτερη και τελευταία τους συνάντηση, τον Δεκέμβριο του 2019 στο Λονδίνο, και πάλι στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε στον Ταγίπ Ερντογάν ότι αυτό του αίτημα δεν έγινε σεβαστό και η ένταση συνεχίστηκε. Εξ ου και επέμεινε, αν και λίγους μήνες μετά, η Άγκυρα αποφάσισε να χτυπήσει πρώτα στον Έβρο και μετά στο Αιγαίο.

Ομολογουμένως, η κατάσταση του φετινού καλοκαιριού δεν προσιδιάζει σε αυτή του περυσινού. Τον περασμένο Αύγουστο, οι μόνοι που μιλούσαν μέσω κινητών και μηνυμάτων ήταν η διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού Ελένη Σουρανή με τον σύμβουλο του Ερντογάν Ιμπραήμ Καλίν. Έκτοτε, κύλησε νερό στο αυλάκι. Οι διερευνητικές ξεκίνησαν ξανά, όπως και τα ΜΟΕ. Ακολούθησαν οι συναντήσεις του Νίκου Δένδια με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, με «κορυφαία» στιγμή την πρωτοφανή ένταση στην Άγκυρα, η οποία, όμως, φαίνεται ότι λειτούργησε εκτονωτικά. Τώρα, δρομολογείται ένα ραντεβού κορυφής, για πρώτη φορά μετά από 18 μήνες και εκείνο το βροχερό βράδυ στο Λονδίνο που ανέδειξε τις αντικρουόμενες προσεγγίσεις. Η διαφορά πλέον είναι το εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Μένει να φανεί, αν η Τουρκία μπορεί να «παίξει μπάλα», με δεδομένο το «άνοιγμα» της Αθήνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News