Κάποιοι το είχαν προβλέψει, αλλά πλέον λίγοι αμφιβάλλουν ότι η εκλογική αναμέτρηση της 3ης Νοεμβρίου ουσιαστικά θα αποτελέσει ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Ντόναλντ Τραμπ. Και το χειρότερο είναι ότι καθοριστικό ρόλο δεν θα διαδραματίσει τόσο η κρίση του εκλογικού σώματος όσον αφορά τις ιδέες, τις πολιτικές και τα προγράμματα του νυν αμερικανού προέδρου, όσο η γνώμη των ψηφοφόρων για το «σώμα», για την υγεία και τις αντοχές του.

Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο ιταλός συγγραφέας και ακαδημαϊκός Αντόνιο Σκουράτι, γράφοντας χαρακτηριστικά σε άρθρο του στην Corriere della Sera πως «ένα βήξιμο θα καθορίσει τη μοίρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και του κόσμου».

Η δημοκρατική ζωή ξεπέφτει τόσο πολύ, καταλήγοντας να αποτελεί ένα «διεγερτικό, παράλογο, επικίνδυνο παιχνίδι», όταν στην κεντρική πολιτική σκηνή κυριαρχούν ηγέτες που χαρακτηρίζονται λαϊκιστές. Ομως ο Σκουράτι θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει πως το εν λόγω παιχνίδι της τύχης, από την έκβαση του οποίου εξαρτάται και η τύχη της Αμερικής, θα κριθεί στη διάσταση του σώματος, γιατί η ουσία της λαϊκιστικής ηγεσίας έγκειται εξαρχής σε μια διαδικασία ενσάρκωσης: «Ο λαϊκιστής ηγέτης δεν υπάρχει στις ιδέες του, στις αναλύσεις του, στην προγραμματική συλλογιστική του. Ο λαϊκιστής ηγέτης ταυτίζεται πλήρως με το σώμα του, δίχως διαλείμματα και αμφιβολίες, είναι καταρχάς ένα σώμα», εξηγεί.

Και υποστηρίζει ότι κάθε φορά που οι «εκλεπτυσμένοι» πολιτικοί αναλυτές ή όλοι όσοι θεωρούν πως η πολιτική είναι μια αμιγώς ορθολογική διαδικασία, απορρίπτουν με περιφρόνηση τον Τραμπ, επισημαίνοντας τις «χυδαίες, αλαζονικές και γελοίες πτυχές» του τρόπου με τον οποίου κινείται και χειρονομεί και εκφράζεται, σφάλλουν από υπεροψία και μάλιστα μοιραία.

Αποκαλώντας τον Τραμπ «κλόουν» κατά την πρώτη τους δημόσια αντιπαράθεση, ο Τζο Μπάιντεν απέδειξε πως «στερείται νοημοσύνης» καθώς φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται πως οι θεατρινισμοί για τον Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελούν μειονέκτημα, αντιθέτως είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του.

Γιατί χάρη σε αυτούς έχει καταφέρει να επικοινωνεί με τους υποστηρικτές του «μέσω των αντανακλαστικών δονήσεων του σώματος, μέσω των εντυπώσεων που προωθούνται από τα Μέσα και όχι μέσω της συλλογιστικής ή της ορθολογικής ανάλυσης. Δεν έχουν όλοι πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες αλλά όλοι έχουν ένα σώμα», υπενθυμίζει ο Σκουράτι, προσθέτοντας πως αυτό αποτελεί ένα «τακτικό πλεονέκτημα που ο λαϊκιστής δεν σταματά να εκμεταλλεύεται».

Ο πρώτος λαϊκιστής ηγέτης που έθεσε το σώμα στο κέντρο της πολιτικής σκηνής ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι. Εχοντας διαισθανθεί με ποιον τρόπο επρόκειτο να εξελιχθεί η πολιτική κατά την εποχή των μαζών ο Ντούτσε «έφερε επανάσταση στη γλώσσα της πολιτικής, υποτιμώντας τη σημασία των ιδεών, των προγραμμάτων και των συλλογισμών υπέρ μιας επικοινωνίας σωματικής, αισθαντικής, συγχωνευτικής με το κοινό του».

Μέσω των προπαγανδιστικών ταινιών στις οποίες ο ιταλός δικτάτορας γδύνεται δημοσίως κατά την ιεροτελεστία του αλωνίσματος, κατάφερε εκμεταλλευόμενος την κινηματογραφική απεικόνιση να καταστήσει το σώμα του αιθέριο και απτό συγχρόνως. «Βρισκόμαστε, οπότε, στο σημείο όπου κάθε διαλεκτική διακόπτεται: ο ηγέτης, μην όντας τίποτα άλλο πέρα από το σώμα του, μπορεί μόνο να λατρευτεί ή να κατακρεουργηθεί», εξηγεί ο Σκουράτι.

Δεν είναι, οπότε, τυχαίο ότι ο Μουσολίνι, αφότου κινδύνεψε να απορριφθεί από τους Ιταλούς μετά την αποτρόπαια δολοφονία του σοσιαλιστή βουλευτή Τζάκομο Ματεότι από ομάδα φασιστών το 1924, εδραίωσε τη θέση του στην εξουσία κατά την επόμενη διετία, «αφότου το σώμα του εκτέθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε τέσσερις απόπειρες δολοφονίας». Και έχοντας γλιτώσει παρά τρίχα τον θάνατο, έσπευσε να αυτοανακηρυχθεί «άνθρωπος της Θείας Πρόνοιας» πριν του απονείμει τον τίτλο ο Πάπας.

Ο Σκουράτι σημειώνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι φορέας μιας φασιστικής πολιτικής κουλτούρας, δεν κατάγεται από τον Μπενίτο Μουσολίνι. Είναι, ωστόσο, «επίγονός του, εν γνώσει ή εν αγνοία του» καθώς «ο Μουσολίνι αποτέλεσε το αρχέτυπο της λαϊκιστικής ηγεσίας», αυτός που καθόρισε τον τύπο του ηγέτη «που δεν προπορεύεται και οδηγεί τις μάζες προς υψηλούς στόχους και ιδανικά που οι μάζες δυσκολεύονται να διακρίνουν αλλά τις ακολουθεί, μόλις ένα βήμα πίσω, μυρίζοντας τις διαθέσεις τους – σχεδόν πάντα κακές διαθέσεις – και γεμίζουν με αυτές σαν φυσητήρες, για να εκσφενδονίσουν στη συνέχεια φόβους, πικρία, δυσαρέσκεια και μνησικακία», όπως έκανε ο Μπενίτο Μουσολίνι και όπως κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ.

Θα συγκινηθούν οι αμερικανοί ψηφοφόροι από το αποθεραπευμένο σώμα ενός ηγέτη οποίος ενσαρκώνει τον μύθο του άτρωτου τιμονιέρη; Ή θα αποκηρύξουν, με καθαρό μυαλό, τον πρόεδρο ο οποίος με την ανεύθυνη συμπεριφορά του συνέβαλε στη διάδοση του κορονοϊού; «Από αυτήν την επιλογή εξαρτάται το μέλλον της δημοκρατίας, όχι μόνον στην Αμερική», καταλήγει ο Σκουράτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News