Στην εποχή του #ΜeΤoo; Κι όμως, στην εποχή του #ΜeΤoo: Η Ελίζα Ιζοάρντι, μία επιτυχημένη τηλεοπτική παρουσιάστρια και σύντροφος του 45χρονου Ματέο Σαλβίνι, του επικεφαλής της λαϊκιστικής αντιμεταναστευτικής Λέγκας του Βορρά που θα μπορούσε να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός μετά τις άκαρπες εκλογές αυτόν τον μήνα, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις υποστηρίζοντας ότι οι γυναίκες πρέπει να αφήσουν στο προσκήνιο «τους άντρες τους» και να παραμένουν σταθερά στη σκιά τους.

«Μια γυναίκα, ακόμη και αν έχει δημόσιο ρόλο, πρέπει πάντα να δίνει τα φώτα της δημοσιότητας στον άντρα της. Και για να πέσουν τα φώτα επάνω του με την ίδια να βρίσκεται δίπλα του και να τον στηρίζει, πρέπει να μένει ένα βήμα πίσω. Στη σκιά» δήλωσε η 35 χρονη Ιζοάρντι στο περιοδικό Oggi, όπως γράφουν οι Times.

Εξού και η οργή:  η γυναίκα που μπορεί να γίνει η πρώτη κυρία της Ιταλίας γυρίζει το ρολόι πίσω, στις δεκαετίες των αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών. «Με το ένα βήμα πίσω, νομίζω ότι όλοι θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή», δήλωσε ο βουλευτής Φάμπιο Πανέρο. «Η γυναίκα που κάνει ένα βήμα πίσω, που μένει στη σκιά, είναι ένα φρικτό πρότυπο», έγραψε η εφημερίδα Il Fatto Quotidiano.  Kαι λίγα είπαν.

Φωτό:  Αυτό πάντως σκιά δεν το λες. Πηγή: behance.net

Πούτιν για πάντα; Είναι το ερώτημα που απασχολεί τις μισές πρωτεύουσες του πλανήτη κι ενώ ακόμη δεν έχουν χωνέψει ότι αυτό το «για πάντα» αφορά κι έναν άλλον ηγέτη: τον Σι Τζιπίνγκ.  Χθες Τρίτη, οι δύο ηγέτες αντάλλαξαν συγχαρητήρια για τη διαιώνιση της εξουσίας τους. Με τον ρώσο πρόεδρο να παραμένει στην εξουσία μέχρι τουλάχιστον το 2024, μετά την επανεκλογή του από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών του. Και τον κινέζο πρόεδρο να παραμένει στη θέση του τουλάχιστον μέχρι το 2023 και, εάν θέλει, να γίνει ισόβιος. Οι ισχυροί άνδρες των δύο δυνάμεων της Ευρασίας είναι από αυτήν την άποψη «δίδυμοι»: κανείς δεν απειλεί τη θέση τους και την ισχύ τους.

Η Corriere della Sera επιχειρεί μία σύγκριση των δύο ηγετών. Υπάρχουν καταρχάς ομοιότητες στο σύστημα του εσωτερικού πολιτικού ελέγχου. Στη Ρωσία είναι πλέον σε ισχύ ένα αυταρχικό καθεστώς, στο οποίο κυριαρχεί μια ομάδα ολιγαρχών και αξιωματούχων που ισορροπούν και καθοδηγούνται από τον Πούτιν. Η Κίνα είναι μια δικτατορία υπό την κομουνιστική σκέπη όπου κράτος και κόμμα συμπίπτουν. Στη Μόσχα, η δημοκρατία χειραγωγείται, στο Πεκίνο απλώς δεν υπάρχει.

Η τρίτη ομοιότητα μεταξύ του Πούτιν και του Σι έγκειται στο γεγονός ότι και οι δύο αυξάνουν συνεχώς τον έλεγχο στον μηχανισμό εξουσίας. Με την πάροδο του χρόνου (βρίσκεται στην εξουσία από το 2000), ο ρώσος ηγέτης έχει εξαφανίσει την αντιπολίτευση. Ο Σι, από την άλλη, άλλαξε το κινεζικό σύνταγμα υπέρ του. Επιπλέον, η εκστρατεία κατά της διαφθοράς τού επέτρεψε να εξαλείψει τους αντιπάλους του και να οικοδομήσει έναν πιστό μηχανισμό γύρω του.

Οι ομοιότητες τελειώνουν όμως εδώ. Γιατί δύο τεράστιες διαφορές χωρίζουν τον Πούτιν και τον Σι, τη Μόσχα και το Πεκίνο. Πρώτα απ’ όλα, η οικονομία της Ρωσίας είναι αδύναμη ενώ της Κίνας είναι πολύ ισχυρή. Η δεύτερη διαφορά, που συνδέεται με την πρώτη, έγκειται στην εξωτερική πολιτική των δύο ηγετών και επομένως στο μέλλον των δύο χωρών. Ο Πούτιν εξάγει συγκρούσεις και στηρίζεται, χρησιμοποιώντας τα ως όπλο στη διεθνή πολιτική, στο πολώνιο και στους νευροτοξικούς παράγοντες.

Η Κίνα, αντίθετα, βρίσκεται σε μία φάση διεθνών επιτυχιών και αναγνώρισης. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσω των υποδομών που συνδέουν τη χώρα του Δράκου με την Ευρώπη όπως η κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων, λιμένων και θαλάσσιων διαδρομών.

«Δίδυμοι» στον αυταρχισμό, αλλά χωρισμένοι από το μέλλον.

Φωτό: Σαν τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ και τον Ντάνι ντε Βίτο. Πηγή: EPA

Αν και το ροκ είναι νεκρό, οι Arctic Monkeys είναι μεταξύ των λίγων επιζώντων της καταστροφής. Το περιοδικό Rolling Stone, το ευαγγέλιο των πιστών, κάνει focus στην εξαιρετική διαδρομή του αναζητώντας τον τρόπο που θα μπορούσε να αναστηθεί. Το ροκ,  μαζί με το σεξ και τα ναρκωτικά, ήταν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 το soundtrack μιας γενιάς ελεύθερης και ελευθεριακής. Νωρίτερα οι Beatles και όλο εκείνο το καλό κύμα των πολύ «στρογγυλεμένων» του ’50 μας είχε διδάξει πώς να χορεύουμε στην πίστα κουνώντας τους γοφούς μας. Και μετά τι συνέβη;

Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δυνατότητες που προσέφερε η τεχνολογία έδωσαν νέες αποχρώσεις στον ήχο. Έτσι, τα ροκ συγκροτήματα, αντί να κυριαρχούν στα charts, προτίμησαν να την «κάνουν». Τα indie συγκροτήματα κινούνται πλέον στην underground σκηνή –  ο Alex Turner και οι λοιποί είναι η απόδειξη. Κι έτσι, στην εποχή που κυριαρχούν στα charts ο Stormzy και ο Ed Sheeran, οι Arctic Monkeys έχουν γίνει το τελευταίο προπύργιο μιας σκηνής που, για πολλούς, έχει πεθάνει.

Γιατί; Επειδή παρέμειναν πιστοί στην ταυτότητά τους, είναι η απάντηση. Ενώ την ίδια ώρα η υπόλοιπη ροκ σκηνή έχασε και την προσωπικότητά της, αλλά και τη δυνατότητά της να μεταλλάσσεται. Τα στοιχεία δηλαδή που η μπάντα από το Σέφιλντ δεν έχει χάσει ποτέ.

Φωτό: Arctic Monkeys. Οι τελευταίοι των Μοϊκανών; Πηγή: Shutterstock

Ζώντας με βραδύτητα (ή τουλάχιστον προσπαθώντας) είναι το όνειρο όλο και λιγότερο κατοίκων αυτού του μπερδεμένου πλανήτη. Ο Σαμ Ντρέσερ επιχειρεί στο Aeon να στήσει το νέο υπαρξιακό μανιφέστο: «Χρειαζόμαστε μια φιλοσοφία αργής σκέψης για να διευκολύνουμε έναν πιο ζωντανό διάλογο σχετικά με το τι σημαίνει να ζούμε». Ετσι όπως το θέτει, η αργή σκέψη μοιάζει με μια νοσταλγία, με μια αναφορά σε εκείνη την αγνή εποχή όπου οι βιολογικοί  ρυθμοί δεν είχαν παραδοθεί φρενίτιδα της τεχνοκρατικής κοινωνίας.

Τσιτάροντας τον Αλέν Μπαντιού, τον Εμανουέλ Λεβινάς και τον ρώσο στοχαστή Μιχαήλ Μπαχτίν, το Aeon προβάλει την αναγκαιότητα για ένα μανιφέστο «αργής σκέψης», το οποίο θα υπερβαίνει  τα γεωπολιτικά όρια και την τυραννία του χρόνου που εκλαμβάνεται ως χρονόμετρο, ανάμεσα σε ηχητικά μηνύματα των 30 δευτερολέπτων και την 24ωρη ροή ειδήσεων. «Η αργή σκέψη είναι ένα όραμα ζωής που κινδυνεύουμε να χάσουμε λόγω της βιασύνης μας για ένα ξεθωριασμένο μέλλον».

Και αργή σκέψη και σκέτη ποίηση.

Φωτό: Τι να σκέφτεται; Πηγή: Shutterstock