Η Ανί Ερνό είναι μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της Γαλλίας και έχει βραβευθεί πολλές φορές για τα βιβλία της, συμπεριλαμβανομένου και του σημαντικότατου βραβείου Μαργκερίτ Γιορσενάρ που κέρδισε το 2017 για το συνολικό της έργο.
Η έκδοση της αυτοβιογραφίας της «Les années» και στα αγγλικά την έκανε γνωστή σε ένα ευρύτερο κοινό, ενώ το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη στα ελληνικά με τίτλο «Τα χρόνια» (εκδόσεις Πάπυρος). Το όνομά της βρίσκεται στη βραχεία λίστα του διεθνούς βραβείου λογοτεχνίας Man Booker 2019.
Σε συνέντευξή της στη βρετανική εφημερίδα Guardian, η 78χρονη συγγραφέας μίλησε γιατί προτίμησε να μην χρησιμοποιήσει την προσωπική αντωνυμία «εγώ» στα απομνημονεύματά της, για το #MeToo, αλλά και για την συμπατριώτισσά της Κατρίν Ντενέβ, που την απογοήτευσε με τη σκληρή της στάση στο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών.
«Εμείς», όχι «Εγώ»
«Οταν σκέφτομαι τη ζωή μου, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να απομονώσω την ιστορία από τον κόσμο στον οποίο έζησα. Η προσωπική μου ιστορία είναι στενά συνδεδεμένη με αυτήν ολόκληρης της γενιάς μου και όσων μας συνέβησαν. Συνηθίζεται στις αυτοβιογραφίες να μιλάμε περισσότερο για τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας τα γεγονότα ως φόντο. Εγώ το αντέστρεψα αυτό. Είναι λοιπόν η ιστορία των γεγονότων που συνέβη μέσα σε 60 χρόνια σε ένα συγκεκριμένο άτομο, μέσα από το «εμείς» και όχι το «εγώ». Τα γεγονότα στο βιβλίο μου ανήκουν σε όλους, στην Ιστορία, στην κοινωνιολογία. Ο κεντρικός ήρωας δεν είμαι εγώ, αλλά ο χρόνος που περνά και παίρνει τα πάντα μαζί του, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της ζωής μας».
Τα καλύτερά μου χρόνια
«Η καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα εποχή για τον κόσμο γενικότερα, ήταν κατά τη γνώμη μου η περίοδος πριν από το “μπαμ” του 1968, η εποχή των Beatles όπως την ονομάζω, μέχρι τη δεκαετία του ’80. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, η περίοδος που ήταν η πιο διαφωτιστική για εμένα, ήταν στην ηλικία από τα 45 ως τα 60. Τότε είχα την αίσθηση ότι ήμουν πραγματικά μία ελεύθερη γυναίκα που έκανα αυτό που ήθελα. Ηταν η εποχή μεγάλης απελευθέρωσης για εμένα, που ένιωθα καλά με τη ζωή.
Τώρα γερνάω…
«Θα κλείσω τα 79 τον Σεπτέμβριο του 2019. Γερνάω, είμαι αντιμέτωπη με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας, όπως και με την κούραση. Υπάρχει μία ηρωίδα σε ένα από τα τελευταία βιβλία της Σιμόν ντε Μποβουάρ που λέει ότι υπάρχει μία “γλύκα” στο να έχεις μία μεγάλη ζωή πίσω σου. Αυτό είναι σίγουρα από τα συναισθήματα που κάποιος μπορεί να έχει σε αυτή την ηλικία και είναι πολύ θετικό. Η τελευταία εικόνα στα “Χρόνια”, με μία γυναίκα που κάθεται με την εγγονή της, περικλείει σε μεγάλο βαθμό αυτή την απαλότητα που έχεις όσο μεγαλώνεις».
Ντράπηκα πολύ για τη Ντενέβ
«Ντράπηκα πολύ για τη Ντενέβ όταν την άκουσα να λέει ότι το κίνημα του #MeToo ήταν παρατραβηγμένο. Εκπροσωπεί μία μικρή ομάδα προνομιούχων γυναικών. Για να είμαι ειλικρινής, το βρήκα… αηδιαστικό – αυτή είναι η σωστή λέξη. Συμφωνώ απόλυτα με το κίνημα του #MeToo. Σίγουρα υπάρχουν και υπερβολές, το σημαντικό όμως είναι πως οι γυναίκες δεν είναι πλέον διατεθειμένες να ανεχθούν τέτοιες συμπεριφορές.
- Διαβάστε: Εχει άδικο η Ντενέβ;
» Στη Γαλλία, συνηθίζουμε να ακούμε για την κουλτούρα της αποπλάνησης, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι αποπλάνηση. Είναι στυγνή ανδρική κυριαρχία. Η εκμετάλλευση δεν υπάρχει μόνο στον σεξουαλικό τομέα – είναι παντού παρούσα, ακόμη και στη λογοτεχνία. Στη γαλλική τηλεόραση, η παρουσία των γαλλίδων συγγραφέων είναι υποβιβασμένη. Υπάρχει η αναλογία μία συγγραφέας για τρεις άνδρες συγγραφείς. Στη Γαλλία υπάρχει ακόμη η απαράδεκτη νοοτροπία ότι η γυναίκα γράφει νουβέλες και ο άνδρας μυθιστορήματα».
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News