Οταν η Χαμάς άρχισε να εκτοξεύει χιλιάδες ρουκέτες κατά ισραηλινών πόλεων το βράδυ της 11ης Μαΐου, όπως πάρα πολλοί άλλοι ειδήμονες ανά τον κόσμο, έτσι και ο Μπερνάρ Ανρί – Λεβί διερωτήθηκε «τι διεκδικεί, τι θέλει, ποιος είναι ο σκοπός του πολέμου» της ισλαμιστικής παλαιστινιακής οργάνωσης κατά του πανίσχυρου και άλλο τόσο άτεγκτου Ισραήλ.

Σύμφωνα με τον (εβραϊκής καταγωγής) κορυφαίο γάλλο διανοούμενο ο οποίος παρέθεσε τις απόψεις του σε άρθρο του στο Le Point, στόχος της Χαμάς δεν είναι σίγουρα «το τέλος της ισραηλινής κατοχής, γιατί από το 2005 –και την απόσυρση την αποφάσισε ο Αριέλ Σαρόν– δεν υπάρχει πια ούτε σκιά ισραηλινού στρατιώτη στη Γάζα, οπότε δεν υφίσταται κατοχή, ούτε αποίκιση ή εδαφική διαμάχη οποιασδήποτε μορφής».

Λαμβάνοντας υπόψη την αδελφοκτόνα και διαρκή αντιπαράθεση που μαίνεται από τότε που η Χαμάς πήρε το πάνω χέρι στη Γάζα, το 2007, και ήρθε σε ρήξη με την Φατάχ, τον κύριο πολιτικό της αντίπαλο, συμπεραίνεται πως μέσω του καταιγισμού ρουκετών κατά του Ισραήλ η οργάνωση δεν αποσκοπεί ούτε στο να εκφράσει την αλληλεγγύη της στην Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς.

Ούτε τον «αποκαλούμενο “αποκλεισμό”» –γράφει ο Λεβί– της Γάζας επιδιώκει να σπάσει η Χαμάς, καταρχάς γιατί δεν συνορεύει μόνον με το Ισραήλ, συνορεύει επίσης με την Αίγυπτο. Επιπρόσθετα, από τα σύνορα με το Ισραήλ μεταφέρονται καθημερινά στη Γάζα, όχι μόνο νερό, ηλεκτρισμός και φυσικό αέριο αλλά και εκατοντάδες φορτηγά που τροφοδοτούν με εμπορεύματα καθημερινά την πόλη. Συγχρόνως, ταξιδεύοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι της Γάζας μεταβαίνουν, «καθημερινά επίσης», στα νοσοκομεία του Τελ Αβίβ για θεραπείες. Οσον αφορά το μπλόκο στις εισαγωγές των προϊόντων που είναι απαραίτητα για την κατασκευή όπλων, όπως οι ρουκέτες που εκτοξεύονται κατά του Ισραήλ αυτές τις ημέρες, «εάν τερματιζόταν η επιθετικότητα, θα τερματιζόταν άμεσα και το μπλόκο, η επιθετικότητα, αντιθέτως, το ενίσχυσε», υποστηρίζει ο Λεβί.

Ο στρατηγικός στόχος

Επιθυμώντας να γίνει απόλυτα κατανοητός όσον αφορά τη γνώμη του για την Χαμάς και τους στόχους της, επικαλείται τον μέγα θεωρητικό του πολέμου Καρλ φον Κλάουζεβιτς και την πρωσική στρατιωτική ορολογία.

Στο πλαίσιο της σύγκρουσης της Χαμάς με το Ισραήλ, η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έχει έναν «Ziel», έναν συγκεκριμένο, λογικό στόχο, που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για μια κατάπαυση του πυρός η οποία θα επέτρεπε τον διάλογο και, ενδεχομένως, την επίτευξη μίας κάποιας συμφωνίας. Αντιθέτως, υφίσταται ένας «Zweck», ήτοι ένας στρατηγικός στόχος, «μοναδικός, που δεν είναι άλλος από την επιβεβαίωση του τυφλού, αδυσώπητου και δηλωμένου μίσους κατά της “σιωνιστικής οντότητας”, την εξολόθρευση της οποίας επιδιώκει η Χαμάς».

Στην ανάλυσή του ο Μπερνάρ Ανρί-Λεβί θέτει και ένα άλλο ερώτημα όσον αφορά τους χιλιάδες ανθρώπους που κατεβαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου για διαδηλώσουν υπέρ της Παλαιστίνης.

«Είναι ο θάνατος αμάχων Παλαιστίνιων αυτό που προκαλεί τον αποτροπιασμό τους;», διερωτάται, επισημαίνοντας πως εάν όντως είναι, τότε δεν γίνεται κατανοητό γιατί δεν διαμαρτύρονται όταν «είναι οι Παλαιστίνιοι αυτοί που διώκουν, βασανίζουν, ακρωτηριάζουν, δολοφονούν ή επιτίθενται με πυροβόλα κατά άλλων Παλαιστίνιων που τους θεωρούν υπόπτους συνεργασίας με το Ισραήλ».

Ευαισθησία α λα καρτ

Ο Λεβί δηλώνει έκπληκτος με το γεγονός πως όλοι όσοι επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και κατεβαίνουν στους δρόμους υπέρ των Παλαιστίνιων δεν διαμαρτύρονται για την εξόντωση των Ουιγούρων από το κινεζικό καθεστώς, των Ροχίνγκια από τη χούντα της Μιανμάρ, των χριστιανών της Νιγηρίας από τη Μπόκο Χαράμ.

Ούτε με την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία ή στο Μπουρούντι αγανακτούν, «όπου δεν είναι καμιά εκατοσταριά, αλλά χιλιάδες, μάλλον δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες οι άμαχοι που πεθαίνουν από τα βλήματα πυροβόλων όπλων».

Εάν όλοι όσοι «φρίττουν με την αδιαφορία της Δύσης η οποία επιτρέπει τους βομβαρδισμούς στη Γάζα που πλήττουν μία πόλη και άμαχους μουσουλμάνους», γιατί τότε δεν συγκεντρώθηκαν στις πλατείες για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους Κούρδους του Κιρκούκ που τον Οκτώβριο του 2017 δέχθηκαν επίθεση από μισθοφόρους των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν ή στους αμάχους της Δυτικής Ροζάβας τους οποίους βομβάρδισε ο Ερντογάν το 2018 ή στους κατοίκους των πόλεων της Συρίας κατά των οποίων έβαλαν τα μαχητικά αεροσκάφη του Μπασάρ αλ Ασαντ.

Ολοκληρώνοντας τον συλλογισμό του, ο Μπερνάρ Ανρί-Λεβί υποστηρίζει πως στη Γαλλία, όπως και στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, «υπάρχουν πάμπολλοι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για ξεχασμένους πολέμους, ούτε για τους Παλαιστίνιους, και μπαίνουν στον κόπο να διαμαρτυρηθούν μόνον όταν η κινητοποίηση τους επιτρέπει να πετύχουν με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια και να βροντοφωνάξουν, παρεμπιπτόντως, “θάνατος στο Ισραήλ” ή “θάνατος στους εβραίους”».

Φαρισαϊσμός

Κάνοντας λόγο για φαρισαϊσμό και επισημαίνοντας πως η άποψη του για το παλαιστινιακό ζήτημα παραμένει ίδια και απαράλλαχτη τα τελευταία πενήντα χρόνια, ο Λεβί υπογραμμίζει στο κείμενό του πως παρά αυτόν τον «παράλογο και εγκληματικό πόλεμο που επιδιώκει η Χαμάς» και το γεγονός πως οι πολιτικοί ηγέτες των Παλαιστίνιων δεν αξιοποίησαν την σημαντική διεθνή οικονομική βοήθεια που έλαβαν για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση άξια του ονόματός της, ο παλαιστινιακός λαός έχει το δικαίωμα σε ένα κράτος.

«Αλλά όχι σε ένα κράτος βασισμένο στην τυραννία. Οχι σε ένα κράτος-δολοφόνο που κρατά ομήρους τους πολίτες του, τους αναγκάζει να ζουν σε μία ανοιχτή φυλακή και, κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια, όταν η πολιτική τάξη παραπαίει, να θυσιάζει ένα απόσπασμα ανθρώπινων ασπίδων για να αναδεικνύει στη συνέχεια το μαρτύριο μπας και ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία. Τέλος, όχι σε ένα κράτος προορισμός του οποίου είναι να λειτουργεί ως βάση εκτόξευσης πυραύλων που στοχεύουν στη καταστροφή του Ισραήλ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News