Από το μεγάλο ετήσιο ραντεβού της παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ στο Νταβός περνούν οι πάντες, υπό την προϋπόθεση ότι παίζουν έναν ρόλο αρκετά σημαντικό ώστε να αιτιολογείται η συμμετοχή τους. Αυτός είναι ο νόμος της διοργάνωσης. Ωστόσο, όπως ήδη έχει λεχθεί, το εφετινό μίτινγκ στην αναπτυξιακή εξίσωσή του περιλαμβάνει και τον οικολογικό παράγοντα. Ετσι «δίπλα» στον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίστηκε και η σουηδή περιβαλλοντική ακτιβίστρια των 17 Μαΐων Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Λοιπόν, «κανείς από αυτό το δίδυμο δεν θα πάρει το Νομπέλ της Αλήθειας». Ούτε ο ικανοποιημένος με τον εαυτό του πλανητάρχης ούτε το σκυθρωπό παιδί που δεν χαμογελά ποτέ του και καταγγέλλει τους ενηλίκους για την περιβαλλοντική κρίση. Διότι είναι και οι δυο τους πρόχειροι, απλοποιούν τις καταστάσεις. «Υποτιμούν την πολυπλοκότητα του κόσμου μας. Τη σχέση της ανθρώπινης συμπεριφοράς με τη βιόσφαιρα». Τι και αν ο ένας είναι πάνω 74 ετών και μιλάει εξ ονόματος της εξουσίας του, ενώ η άλλη είναι 17χρονη και μιλάει για πάρτη της.

Ο Μικέλε Σέρα, ένας ιταλός σατιρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, παρατηρεί ότι από το Νταβός μάς έρχεται μια αποκαρδιωτική εικόνα για τον κόσμο μας, η οποία αντικατοπτρίζει τη «διπλή αρρώστια του»: βλέπουμε συγχρόνως «και τη ρηχότητα του Τραμπ και την τραγική κατήφεια μιας εφήβου, της Γκρέτα».

Το κείμενο του Σέρα στη Repubblica διαθέτει ύφος που ρέπει στο σκώμμα. Ετσι ο τίτλος («Ο αλαζών και το κοριτσάκι»), για να αποδώσει καλύτερα το πνεύμα του αρθρογράφου, μπορεί στα Ελληνικά να γίνει ακόμη και «Ο γερομπαμπαλής και η πιτσιρίκα» – και όχι για να οδηγηθεί ο νους του αναγνώστη «στο πονηρό», αλλά για να επικεντρωθεί η προσοχή του στη μεταξύ τους ηλικιακή άβυσσο. Κατά κάποιον τρόπο το απαιτεί ο ίδιος ο Σέρα: «Είναι αδύνατον να μην είσαι στην πλευρά της Γκρέτα και εναντίον του προέδρου των ΗΠΑ» ομολογεί.

Παρά ταύτα, «και οι δύο, αν και για ολότελα διαφορετικούς λόγους, είναι προπαγανδιστές και όχι επιστήμονες». Ο αρθρογράφος σημειώνει ότι οι κοιλιές του Τραμπ και των Αμερικανών είναι χορτάτες και έτσι δύναται ο Τραμπ να πουλάει «αισιοδοξία», ως άνθρωπος του παρόντος, ενώ, στον αντίποδα, η Γκρέτα, ως άνθρωπος του μέλλοντος, εκφράζει «απαισιοδοξία» σαν την Κασσάνδρα, προφητεύοντας τα έσχατα. (Ο αρθρογράφος γράφει ότι μπορεί να της πει κάποιος «Παιδί μου, μην κάνεις την Κασσάνδρα!», ενώ ένας άλλος, περισσότερο άκομψος και τραχύς, εύκολα θα το αγρίευε το πράμα λέγοντάς της: «Κοριτσάκι μου, είσαι γρουσούζα!»)

Η δραματοποίηση ενοχλεί: «Είναι προφανές ότι η κακή διάθεση της Γκρέτα είναι υπερβολική». Αλλά είναι «εντελώς απαράδεκτη» και η άρνηση του κλιματικού προβλήματος από πλευράς Τραμπ, ο οποίος παίζει το «εύκολο χαρτί» της γελοιοποίησης της πιτσιρίκας που «βλέπει μόνο καταστροφή και πένθος». Ο Σέρα πάντως, μάλλον χωρίς να έχει ιδιαίτερη συμπάθεια στην Γκρέτα, δεν κρύβει την αντιπάθειά του στον Τραμπ: λέει, τελικά, ότι «η επιστήμη δίνει τον λόγο στο κορίτσι».

Στο κοινό του, ο αρθρογράφος προτείνει «αξιολόγηση της στιγμής». Αν ο Τραμπ έχει δίκιο, τότε «το μέλλον είναι σκλάβος του παρόντος» και θα μετρηθεί με «χάμπουργκερ και κάρβουνα του μπάρμπεκιου», με αγαθά που οι ισχυροί λαοί της Γης, όπως οι Αμερικανοί, ισχυρίζονται ότι διαθέτουν εν αφθονία. Αν όμως η Γκρέτα έχει δίκιο, τότε «το μέλλον είναι ο μόνος αληθινός ιδιοκτήτης του παρόντος και σύντομα θα μας παρουσιάσει τον λογαριασμό, τη ‘λυπητερή’ για όσα κάναμε» (και για όσα δεν έχουμε κάνει).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News