598
Νοέμβριος 1990. Ο εκλιπών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ (στο κέντρο), παρακολουθεί το τσούγκρισμα των ποτηριών για τη νέα εποχή, μεταξύ του τότε καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ (αριστερά) και του ηγέτη της τότε Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ | REUTERS

Χανς Ντίτριχ Γκένσερ/ Φίλος της Ευρώπης και της Ελλάδας

Νοέμβριος 1990. Ο εκλιπών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ (στο κέντρο), παρακολουθεί το τσούγκρισμα των ποτηριών για τη νέα εποχή, μεταξύ του τότε καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ (αριστερά) και του ηγέτη της τότε Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ
|REUTERS

Χανς Ντίτριχ Γκένσερ/ Φίλος της Ευρώπης και της Ελλάδας

Προφήτης δεν ήταν. Αλλά τον Δεκέμβριο του 2014, όταν ήταν πλέον σαφές ότι η Ελλάδα θα συρόταν σε εκλογές με αφορμή την αδυναμία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, είχε προειδοποιήσει ότι οι κίνδυνοι δεν ήταν φανταστικοί και ότι η πολιτική αστάθεια κινδύνευε να ακυρώσει τις θυσίες των Ελλήνων. Ο «πατριάρχης» της γερμανικής διπλωματίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.

Ο Γκένσερ που έσβησε σήμερα στα 89 του υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ενωμένης Ευρώπης. Από αυτές που εκλείπουν και μάλιστα σε μια εποχή που το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δέχεται συνεχώς πλήγματα και αμφισβήτηση. Ως τέτοια προσωπικότητα ουδέποτε συμφώνησε με τα σενάρια εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Για πολιτικούς σαν τον Γκένσερ, ήταν αδιανόητο οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μη δείξουν αλληλεγγύη απέναντι στην Ελλάδα. Ηταν αδιανόητη μια Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα και μια Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη.

Είχε παραδεχθεί σε δημόσιες τοποθετήσεις του ότι ίσως να ήταν πρόωρη η συμμετοχή της Ελλάδας στο κλαμπ του ευρώ. Είχε υπάρξει, όμως, ένθερμος υποστηρικτής της θεσμικής ισοτιμίας μεταξύ μικρών και μεγάλων χωρών εντός της ΕΕ.

Δεν ήταν η μόνη φορά που ο «πατριάρχης» στήριξε την Ελλάδα. Ο ανατολικογερμανός άλλοτε επικεφαλής του κόμματος των Φιλελευθέρων είχε ορθώσει το ανάστημά του όταν όλοι στη Γερμανία πυροβολούσαν τη χώρα μας. Είχε μάλιστα διαφωνήσει ανοικτά με τον Φίλιπ Ρέσλερ, όταν ο δεύτερος από την θέση του αντικαγκελαρίου – το FDP συγκυβερνούσε τότε με το CDU της Ανγκελα Μέρκελ – έκανε προκλητικές δηλώσεις έναντι της Ελλάδας. Την ίδια στάση, εξάλλου, είχε κρατήσει ο έτερος επικεφαλής των Φιλελευθέρων και πρώην ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστερβέλε που επίσης «έφυγε» πριν από μερικές μέρες. Και εκείνος και ο Γκένσερ είχαν στηρίξει σε δημόσιες τοποθετήσεις του στην Ελλάδα σε μια περίοδο που αυτό ήταν ιδιαίτερα αντιδημοφιλές στο Βερολίνο.

Ο Γκένσερ εκστόμισε ακόμα την πιο διάσημη «μισή φράση» στην ιστορία, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου του 1989 βρέθηκε στην Πράγα. «Αγαπητοί συμπολίτες ήρθαμε εδώ για να σας ανακοινώσουμε ότι σήμερα η αναχώρησή σας…». Η άλλη μισή φράση δεν ακούστηκε από τις επευφημίες του πλήθους…

Ως υπουργός Εξωτερικών ο Γκένσερ υποστήριξε μια συμβιβαστική εξωτερική πολιτική μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η στρατηγική του ήταν η πολιτική αποκλιμάκωση, η συνέχιση του διαλόγου με την τότε ΕΣΣΔ και η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Του πιστώνεται ακόμα ιστορικός ρόλος όχι μόνο στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά και στη γερμανική επανένωση, την οποία διαπραγματεύτηκε με τον ομόλογό του από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας Μάρκους Μέκελ, αν και αρχικά είχε εμφανιστεί επιφυλακτικός στην πολιτική του Χέλμουτ Κολ.

Στήριξε με θέρμη τη διαδικασία μεταρρυθμίσεων στην Πολωνία και στην Ουγγαρία. Στο πλαίσιο επίσκεψής του στην Πολωνία είχε συναντηθεί τον Ιανουάριο του 1980 με τον Λεχ Βαλέσα, επικεφαλής της «Αλληλεγγύης» σηματοδοτώντας τη στήριξη της Γερμανίας στις προσπάθειες της πολωνικής αντιπολίτευσης για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Γκένσερ εκστόμισε ακόμα την πιο διάσημη «μισή φράση» στην ιστορία, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου του 1989 βρέθηκε στην Πράγα. «Αγαπητοί συμπολίτες ήρθαμε εδώ για να σας ανακοινώσουμε ότι σήμερα η αναχώρησή σας…». Η άλλη μισή φράση δεν ακούστηκε από τις επευφημίες του πλήθους. Δύο ώρες αργότερα έφυγε το πρώτο τρένο από την Πράγα με προορισμό τη Δρέσδη. Ξημερώματα θα έφθαναν και οι πρώτοι 1.200 Ανατολικογερμανοί στα σύνορα. Ο κύβος είχε ριφθεί. Εξι εβδομάδες αργότερα θα έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου.

Πολιτικός του Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP), υπήρξε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση συνασπισμού του Βίλι Μπραντ από το 1969 μέχρι το 1974. Μετά την παραίτηση Μπραντ και τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον Χέλμουτ Σμιτ ανέλαβε καθήκοντα αντικαγκελαρίου και υπουργού Εξωτερικών. Το 1982 επανήλθε στην κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ ως αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών. Τον Μάιο του 1992 αποχώρησε οικειοθελώς από την κυβέρνηση ύστερα από 23 χρόνια συνολικής θητείας. Ισως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που υπήρξε ο πιο δημοφιλής γερμανός πολιτικός…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...