Ο Παναθηναϊκός είχε να αγωνιστεί σε επίσημο ματς από τις 27 Δεκεμβρίου (με το Λαύριο για το Κύπελλο Ελλάδας). Χτυπημένος από τον κορονοϊό όσο καμία άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας, είναι ζήτημα αν τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχε κάνει έστω μία κανονική προπόνηση, με όλους τους παίκτες στη διάθεση του προπονητή του. Με κάποιους από αυτούς, όπως ο Νέντοβιτς, ή ο Μέικον, να αναζητούν, ακόμη, τα πατήματά τους. Κανείς δεν είχε την απαίτηση από μια προβληματική, έτσι κι αλλιώς, ομάδα, που της έτυχαν κι όλα αυτά, να νικήσει την ΤΣΣΚΑ με την πολλαπλάσια «ποιότητα». Αλλά, παρά τις δικαιολογίες για τη χθεσινή του ήττα (74-98) στο Κλειστό του ΟΑΚΑ, η εμφάνισή του στο παρκέ ήταν, εντελώς, αδικαιολόγητη. Και θλιβερή.

Το παιχνίδι τελείωσε, ουσιαστικά, από το πρώτο, κιόλας, δεκαπεντάλεπτο. Μέσα σε επτά λεπτά (από το 7′ έως το 14′) το 20-17 υπέρ του «Εξάστερου» έγινε 20-40 στο 14′, με ένα 23-0 της «ρωσικής αρκούδας» και τους γηπεδούχους να μην πετυχαίνουν καλάθι για (σχεδόν) 8 λεπτά. Η αδυναμία των παικτών του Παναθηναϊκού να προβάλουν τη στοιχειώδη αντίσταση φάνηκε στο ότι δεν επιχείρησαν ούτε ένα φάουλ στους αντιπάλους τους, στα πρώτα 6 λεπτά της δεύτερης περιόδου. Σε ένα ολόκληρο 20λεπτο, έκαναν μόλις τρία. Εμοιαζαν να υπομένουν στωικά το μαρτύριό τους, και δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν βρήκαν το κουράγιο να αντιδράσουν. Ο εφετινός Παναθηναϊκός «τα χάνει», όταν οι απέναντι… πατήσουν λίγο το γκάζι. Δεν είναι ζήτημα κακής τακτικής, ανικανότητας των παικτών του, ή έλλειψης ενέργειας, αλλά νοοτροπίας, επαγγελματισμού και αθλητικού εγωϊσμού.

Ο Παναθηναϊκός που, κάποτε, «σάρωνε» τα τρόπαια δεν είχε μόνο καλύτερους μπασκετμπολίστες, ή καλύτερο κόουτς, αλλά και τη μενταλιτέ του μαχητή που, ποτέ, δεν τα παρατάει. Λίγο προτού η άμμος στην κλεψύδρα του χθεσινού ματς αδειάσει, η διαφορά των 30 πόντων υπέρ της ΤΣΣΚΑ έπεσε στους 24. Ο προπονητής της ζήτησε τάιμ-άουτ, για να «ξυπνήσει» τους παίκτες του. Ο αγώνας είχε κριθεί προ πολλού, όμως ο Δημήτρης Ιτούδης δεν τους άφησε να χαλαρώσουν ούτε στιγμή. Γιατί έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Είτε κερδίζουν με πολλούς πόντους, είτε χάνουν με πολλούς πόντους. Πού το έμαθε αυτό; Στον Παναθηναϊκό της «χρυσής εποχής», δίπλα στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, και τώρα το εφαρμόζει στην ΤΣΣΚΑ. Ειδικά χθες, έμοιαζε σαν να ήθελε να το «θυμίσει» στην παλιά του ομάδα, με την οποία πανηγύρισε πέντε Ευρωλίγκες. Αλλά οι λιγοστοί οπαδοί του «Τριφυλλιού» που βρίσκονταν στο ΟΑΚΑ, τον αποδοκίμασαν. Το εξέλαβαν ως κοροϊδία. Επειδή κι αυτοί έχουν ξεχάσει…

Στην Ευρώπη, η μοίρα του Παναθηναϊκού φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Κανένας από τους υποστηρικτές του δεν θα πίστευε πέρυσι ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα, όμως η πιο απογοητευτική σεζόν της σύγχρονης ιστορίας του δεν είχε έρθει, ακόμη. Ισως, να είναι η εφετινή. Σε 18 αγώνες «μετράει» 14 ήττες, έξι από τις οποίες με διαφορές άνω των 19 πόντων. Βρίσκεται στην προτελευταία θέση της βαθμολογικής κατάταξης, πάνω μόνο από τη Ζαλγκίρις (3-14). Για πρώτη φορά από τη σεζόν 2016-2017, που η διοργάνωση πήρε το σημερινό της φορμάτ, υπέστη τρεις διαδοχικές ήττες στο γήπεδό του. Η τελευταία, μέχρι στιγμής, νίκη του σημειώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου (82-67 την Αλμπα Βερολίνου). Και τίποτα δεν δείχνει ότι οι βραδιές που θα ακολουθήσουν, θα είναι καλύτερες.

Εκτός, πια, αν η νέα του μεταγραφή, ο Στέφαν Γιόβιτς, είναι… μάγος. Ο σέρβος πλέι-μέικερ φημίζεται για τα προσόντα του στην οργάνωση του παιχνιδιού και στα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, όμως έλειψε για πολλούς μήνες από τα γήπεδα, και θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να βρει τον ρυθμό του και να προσαρμοστεί στο καινούργιο περιβάλλον. Ακόμη κι αν αποδειχτεί πως έχει ξεπεράσει οριστικά το πρόβλημα της υγείας του.

Στην Ευρωλίγκα, η… φιλοδοξία του Παναθηναϊκού δεν διαφέρει από την περσινή: να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης όσο το δυνατό γρηγορότερα. Εκεί, δεν έχει τίποτα να ελπίζει, και τίποτα περισσότερο να χάσει. Το θέμα είναι, αν και κατά πόσον η απογοήτευση από τις αναπόφευκτες, κατά πως φαίνεται, συντριβές στην Ευρώπη (σε συνδυασμό με την ανέλπιστα καλή πορεία του Ολυμπιακού) και η εξοικείωση με την ήττα, θα επηρεάσουν αρνητικά την ομάδα και στους ρεαλιστικούς της στόχους, στις εγχώριες διοργανώσεις: το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Ελλάδας (18-20 Φεβρουαρίου) και, στη συνέχεια, τα πλέι-οφ της Basket League.

Υπάρχει, βεβαίως, και η «μεγάλη εικόνα», που είναι η δραματική συρρίκνωση του μεγέθους του Παναθηναϊκού στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ενδεκα χρόνια μετά τον τελευταίο του θρίαμβο, ο έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης (από το 1996 έως το 2011) απέχει μόλις ένα σκαλοπάτι από τα έσχατα της διοργάνωσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News