Χώρα σουνιτικού θρησκεύματος, νεο-οθωμανικού φρονήματος, προστάτις των τζιχαντιστών, διώκτρια των Κούρδων, απέχουσα από την αστική δημοκρατία παρασάγγας τόσο σε δημοκρατισμό όσο και σε κοινωνική κουλτούρα, ωστόσο μέλος της αμυντικής ασπίδας της Δύσης και «συνομιλήτρια» των Ευρωπαίων (μάλιστα τα ώτα του Βερολίνου είναι ιδιαιτέρως ευήκοα).

Ομως ακόμη και οι πιο οξύμωρες, οι πιο τραγελαφικές, οι πιο αγεφύρωτες αντιθέσεις έχουν όρια, και κάποτε έρχεται η στιγμή για να φανούν. Αμα, λοιπόν, βλέπεις την Τουρκία να εναποθέτει στον Βλαντίμιρ Πούτιν τις τελευταίες ελπίδες της ώστε να σταματήσει ο γεωπολιτικός και στρατιωτικός διασυρμός της, τότε οι ημέρες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία δείχνουν μετρημένες.

Ο μεγαλομανής πρόεδρος της Τουρκίας, μόλις άρχισε να παραλαμβάνει πτώματα τούρκων φαντάρων και αξιωματικών από τη Συρία, ανακοίνωσε ότι θα πάει στη Μόσχα για να ζητήσει κατάπαυση του πυρός από τον ρώσο πρόεδρο (η συνάντησή τους θα γίνει μάλλον την προσεχή Πέμπτη). Ελπίζει ότι ο Πούτιν θα του κάνει το χατίρι την ερχόμενη Πέμπτη. Αλλιώς… Αλλιώς η καταστροφή πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

«Ο Ερντογάν θερίζει ό,τι έσπειρε στη Συρία και βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής» γράφει ο Σάιμον Τίσνταλ του Guardian, προσθέτοντας ότι «έχει αποξενωθεί από τους συμμάχους του». Ο βρετανός δημοσιογράφος μνημονεύει (σε μισή αράδα, πάντως) το «χάος» στον Εβρο, όμως ενδιαφέρεται πρωτίστως για το «ένα εκατομμύριο κατοίκους του Ιντλίμπ» οι οποίοι «πεινασμένοι και τρομοκρατημένοι», αργά ή γρήγορα αν δεν επέμβει η Δύση, «δεν θα έχουν να αντιτάξουν άμυνα στον Ασαντ».

Ο Ερντογάν με το συριακό του ναυάγιο είναι μάλλον η αφορμή για τον Τσίνταλ, ο οποίος επιθυμεί κυρίως να δηλώσει ότι «οι δυτικές δημοκρατίες έχουν μια τελευταία ευκαιρία να κάνουν το σωστό στη Συρία», να επέμβουν για την «επιβολή του δικαίου», για «να πουν στον Πούτιν και στα βομβαρδιστικά του να πάνε σπίτι τους».

H μόνιμη ανταποκρίτρια στη Τουρκία των λονδρέζικων Times, ονόματι Χάνα Λουσίντα Σμιθ, σε ρεπορτάζ της που έγραψε από τη Σάμο, επιτίθεται στον Ερντογάν επειδή στα μάτια της δεν φαντάζει τόσο καλός… Οθωμανός όσο λέει ο ίδιος ότι είναι! Σχολιάζοντας τα πεπραγμένα του, γράφει επί λέξει η γυναίκα το αμίμητο: «Εχει προσβάλει την Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία η Τουρκία κάποτε φιλοδοξούσε να ενώσει»!

Και συνεχίζει η Σμιθ: «Η αγορά του ρωσικού αμυντικού εξοπλισμού στέρησε από την Τουρκία τα ΝΑΤΟϊκά μαχητικά νέας γενιάς και τη μετέτρεψε σε μαύρο πρόβατο της συμμαχίας». Υποτίθεται ότι με όλα τα παραπάνω η Σμιθ δείχνει το… έγκλημα καθοσιώσεως του Ερντογάν, «να στραφεί προς τη Ρωσία»: ήταν η επιλογή που «εξέθεσε την Τουρκία επικίνδυνα» και «έφερε τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο χειρότερο σημείο τους».

Ολο το πνεύμα του κειμένου τής Σμιθ διέπεται από την αντίληψη ότι η Τουρκία, πριν από τον πρόσφατο… φιλορωσισμό της, ήταν «από τις λίγες χώρες του κόσμου που απολάμβαναν σεβασμό και επιρροή και στο Ισλάμ και στη Δύση»! (Πρόκειται για απολαυστικό, κατά μίαν έννοια, γραπτό.)

Πάντως η Σμιθ επισημαίνει ότι ο Ερντογάν αγωνίζεται σε τρία μέτωπα: «Ανοιχτός πόλεμος κατά του Ασαντ, ενατίον της Ρωσίας και –το κρισιμότερο σημείο– εσωτερικός πόλεμος». Για το τρίτο σκέλος της πρότασής της γράφει: «Κάθε νέα έλευση σύρων προσφύγων στην Τουρκία μπορεί να αποβεί μοιραία για την πτώση της δημοτικότητάς του».

Ως προς τον εκβιασμό μέσω των ανοιχτών συνόρων προς την Ευρώπη, η Σμιθ γράφει ότι «πρόκειται για αδέξια προσπάθεια να κερδηθεί η υποστήριξη στο Ιντλίμπ» και εκτιμά ότι «είναι απίθανο να δουλέψει». Λέει και έναν, ας πούμε, καλό λόγο για εμάς: «Η Ελλάδα αντέδρασε ήδη κλείνοντας τα σύνορά της, και η κίνηση αυτή έφθειρε περαιτέρω την εικόνα του Ερντογάν στις Βρυξέλλες».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News