Γιάννης Αβραμίδης είναι το όνομα του. Όνομα άγνωστο. Όπως πιθανόν οι περισσότεροι ελληνικής καταγωγής επιτυχημένοι του εξωτερικού. Γεννήθηκε το 1922 στο Βατούμ της Μαύρης Θάλασσας, οι γονείς είχαν εγκαταλείψει τα Σούρμενα, κοντά στην Τραπεζούντα, για να γλιτώσουν από τις τουρκικές διώξεις. Ο Σοβιετισμός όμως αφήνει τον πατέρα άνεργο· αρχικός προορισμός πια η Σιβηρία, προορισμός ο οποίος έμελλε να είναι και ο τελευταίος. Η μητέρα και ο νεαρός τότε Αβραμίδης μετακομίζουν στην Αθήνα, από την οποία φεύγει πάλι, μόνος αυτή τη φορά, αφήνοντας πίσω την πατρίδα για την Βιέννη. Πέθανε το 2016 στην ίδια πόλη.

Η ζωή του πολύπλευρη, η προσωπικότητα του πολυσχιδής, έζησε ως σαν ένας ήρωας ενός παραμυθιού με σκληρές αποχρώσεις. Γλύπτης σημαντικός, εκπροσώπησε την Αυστρία στη Biennale της Βενετίας το ’62, συμμετείχε στην Documenta το ’64 και το ’77. Αναδρομικές εκθέσεις του φιλοξενήθηκαν σε δεκάδες γκαλερί και μουσεία της Ευρώπης, έλαβε μεταξύ άλλων το σημαντικότερο βραβείο τέχνης που απονέμει ετησίως η αυστριακή κυβέρνηση.

Το μουσείο Λέοπολντ της Βιέννης το περισσότερα επισκέψιμο της επονομαζόμενης «Συνοικίας των μουσείων» κοντά στο ιστορικό κέντρο, τιμώντας τον έλληνα καλλιτέχνη, φιλοξενεί ήδη από τις 19 Μαΐου και μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου την μεγαλύτερη έως τώρα αναδρομική έκθεση του έλληνα εικαστικού. Περίπου σαράντα γλυπτά και πολλά σκίτσα ενός μεγάλου της σύγχρονης τέχνης έχουν την τύχη να δουν οι επισκέπτες της αυστριακής πρωτεύουσας.

Ο Αβραμίδης χρησιμοποιούσε κυρίως μπρούντζο και ρητίνη δημιουργώντας σώματα με μία μεταφυσική αφαιρετικότητα. Άλλοτε έστρεφε το βλέμμα σε μικρότερων διαστάσεων γλυπτά, χωρίς να ξεχνά όμως να τους προσδίδει μία αύρα πραγματικότητας. Χαρακτηριστικά μοτίβα των έργων του υπήρξαν οι, ως άλλες αρχαιοελληνικές κολώνες, όρθιες φιγούρες του, οι οποίες φέρνουν νοερά στην μνήμη την κόρη από το Ηραίο της Σάμου που σήμερα κοσμεί το μουσείου του Λούβρου.

Οι μορφές του είναι κατασκευασμένες γεωμετρικά, με οριζόντιες και κάθετες γραμμές, το οργανικό στοιχείο πάντως, αυτό δηλαδή που θυμίζει φύση, δεν χάνεται. Τουναντίον σμιλεύοντας την εξωτερική επιφάνεια των έργων, βασιζόμενος στις ανομοιομορφίες του ανθρωπίνου σώματος,  χαρίζει στα έργα του νότες κυματισμού, νότες αιωνιότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News