Από το εξώφυλλο της αμερικανικής Vogue, όπου υποδύθηκε όλες τις μεγάλες ντίβες του Χόλιγουντ, μέχρι τα Οσκαρ και το βραβείο α’ γυναικείου ρόλου, αυτή ήταν μια χρονιά σαν… μιούζικαλ για την Εμα Στόουν.

Αν και η πορεία της προς την κορυφή έχει ξεκινήσει -κατά τους σινεφίλ- πολύ νωρίτερα, από τη συμμετοχή της στις «Υπηρέτριες» (2011), όταν όλοι άρχισαν να αναζητούν εκείνο το φοβερό κορίτσι με τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια.

Είναι ίσως η πιο αβίαστα αστεία ηθοποιός του Χόλιγουντ, τόσο στις ταινίες όσο και στην πραγματική της ζωή, όπως έχει αποδείξει σε ουκ ολίγες συνεντεύξεις της.

Ακόμα όμως και η ακομπλεξάριστη και πάντοτε ετοιμόλογη Στόουν, δεν κατάφερε να γλιτώσει από το καθεστώς των διακρίσεων της βιομηχανίας, όπως η ίδια είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στο περιοδικό Rolling Stone τον περασμένο Δεκέμβριο, που αναδημοσίευσαν οι Times του Λονδίνου εν όψει των Οσκαρ, κυρίως επειδή είναι «μια γυναίκα με άποψη».

Ναι, ως ηθοποιός έχει κατορθώσει να αφήσει το στίγμα της μέσα από αξιόλογες ταινίες, αλλά τα πράγματα δεν ήταν εύκολα από την αρχή.

«Υπήρχαν φορές στο παρελθόν, στα γυρίσματα των ταινιών, που μου είχαν πει ότι εκφράζοντας την άποψή μου δυσκολεύω τη διαδικασία», εξομολογείται στην ίδια συνέντευξη, ενώ πολλές φορές οι σκηνοθέτες χάριζαν της έξυπνες ατάκες της στους άντρες συμπρωταγωνιστές της.

Εκείνη αυτοσχεδίαζε, το αστείο της «έπιανε», γινόταν κομμάτι των διαλόγων και έπειτα ατάκα του συμπρωταγωνιστή της! Τόσο απλά.

Χρειάστηκαν εκατοντάδες οντισιόν μέχρι να εξασφαλίσει τον ρόλο που θα την έφερνε στο Χόλιγουντ και τελικά τα κατάφερε με το «Superbad» το 2007. Επειτα ήρθαν το «The House Bunny» (2008) και έναν χρόνο μετά το «Ghosts of Girlfriends Past»(2009).

Την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί σε «Zombieland» και «Paper Man», ενώ το 2010 η Στόουν έδωσε τη φωνή της στο χαρακτήρα Mazie της ταινίας «Marmaduke» και πρωταγωνίστησε στην κωμωδία «Εύκολη…κατά Λάθος» (Easy A), ρόλος που της χάρισε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού.

Δύο χρόνια αργότερα, το 2012, υποδύθηκε την Γκουέν Στέισι στην ταινία «The Amazing Spider-Man». Η… απογείωσή της όμως ξεκίνησε το 2014 με τη «Μαγεία στο Σεληνόφως», έπειτα το «Birdman» την ίδια χρονιά -με υποψηφιότητα για Οσκαρ β’ γυναικείου ρόλου-, «Παράλογος άνθρωπος» το 2015 και το χρυσό «La La Land» to 2016.

Πώς ήταν ως παιδί η καλύτερη ηθοποιός του 2016; Με διαρκές, εξουθενωτικό άγχος. Οι κρίσεις πανικού ήταν συνηθισμένες και το μυαλό της έκανε μελλοντικά σενάρια καταστροφολογίας.

«Οταν ήμουν περίπου επτά χρόνων, ήμουν σίγουρη ότι το σπίτι μου έπιασε φωτιά. Το ένιωθα. Δεν ήταν παραίσθηση, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ένιωθα ότι τελείωνε ο κόσμος. Υπήρχαν μερικές στιγμές ηρεμίας, αλλά το άγχος μου ήταν σταθερό.

» Ρωτούσα τη μαμά μου εκατό φορές για το πρόγραμμα της ημέρας της. Ηθελα να ξέρω πόση ώρα θα είναι μακριά μου. Πού θα πήγαινε; Τι θα φάμε το μεσημέρι; Ολα. Είχα πάντα ένα αίσθημα ναυτίας. Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να πάω στα σπίτια των φίλων μου και μετά βίας έβγαινα από την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω σχολείο», λέει μεταξύ άλλων στο Rolling Stone για τα παιδικά της χρόνια.

Πλέον, έχει ξεπεράσει τα προβλήματα άγχους. Μέρος της θεραπείας της, ένα βιβλίο που έγραψε η ίδια με τίτλο: «Είμαι μεγαλύτερη από το άγχος μου, που ακόμα το έχω» (I Am Bigger Than My Anxiety that I still have).

«Απέκτησα ένα μικρό πράσινο τέρας που κάθεται στον ώμο μου, μού μιλάει στο αυτί και μου λέει όλα αυτά τα πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Και κάθε φορά που το ακούω μεγαλώνει. Οταν το ακούω πολύ, με συνθλίβει. Αλλά όταν γυρίζω το κεφάλι μου και συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω -και το αφήνω να μου μιλάει αλλά δεν του δίνω σημασία- τότε αυτό συρρικνώνεται, εξασθενεί και φεύγει μακριά μου», αναφέρει γλαφυρά στο περιοδικό.

Οσο για το αν η μέχρι τώρα πορεία της την παρασύρει; «Προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι», είπε στο Rolling Stone. «Απλά συγκεντρώνομαι σε αυτό που πρέπει να κάνω κάθε στιγμή και δεν σκέφτομαι το πού μπορεί να οδηγήσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News