Το σκηνικό διαδραματίζεται σε μια δημόσια υπηρεσία. Μπορεί να είναι εφορία, μπορεί ΙΚΑ, μπορεί όποια άλλη υπηρεσία προτιμάς καλέ μου αναγνώστη, δεν έχει σημασία.Η υπάλληλος μέσα από τον γκισέ «εξυπηρετεί» ένα πολίτη. Πίσω του αρκετοί άλλοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.

«Κύριε χρειάζεστε ακόμα το έγγραφο Χ για να πάρετε τη βεβαίωσή σας» λέει η υπάλληλος κοιτάζοντας ακόμα τα δικαιολογητικά που μόλις της έδωσε ο «εξυπηρετούμενος» πολίτης.
«Μα την προηγούμενη φορά που ήρθα δε μου το ζητήσατε» λέει απορημένος ο πολίτης.
«Για να δω…» (ακολουθεί ελαφρύ ανακάτεμα χαρτιών μέσα σε κλασσικό μπλε φάκελο με κορδόνια και συγχρόνως κλεφτές ματιές στην οθόνη του υπολογιστή. Στιγμιαία συνάντηση τεχνολογίας και παράδοσης). « Α μαααάλιστα… Δε σας το ζητήσαμε γιατί ήταν ακόμα σε ισχύ το περσινό έγγραφο Χ. Τώρα όμως έχει λήξει και χρειάζεστε καινούριο».
«Έχει λήξει; Για να δω…» λέει απορημένος και με μάλλον θιγμένο ύφος ο πολίτης.
«Δείτε κύριε, δείτε…» τον προτρέπει η υπάλληλος κοιτάζοντας τον για πρώτη φορά στα μάτια την ώρα που με το δάχτυλό της δείχνει την ημερομηνία λήξης του εγγράφου.
« Μα καλά αυτό έληξε χθες! Τι διαφορά υπάρχει από χθες μέχρι σήμερα; Δε γίνεται να το τελειώνουμε το θέμα και να σας φέρω ένα καινούριο την επόμενη φορά που θα έρθω;» λέει συνωμοτικά και σίγουρα χαμηλόφωνα ο πολίτης.
«Λυπάμαι κύριε δε γίνεται. Πρέπει να μου φέρετε ένα επικαιροποιημένο έγγραφο Χ» του απαντά με στεντόρεια φωνή η υπάλληλος την ώρα που η ματιά της σκανάρει το έγγραφο, δήθεν για επιβεβαίωση. «Η ημερομηνία λήξης αναγράφεται καθαρά. Είναι η χθεσινή».
«Μα για 1 μέρα; Τι μπορεί να αλλάξει σε 1 μέρα;» ακούγεται πονεμένα και με παρακλητική φωνή ο πολίτης που είναι έτοιμος να αρχίσει ιστορίες για τη μανούλα του που είναι άρρωστη και τα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε…
«Πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας κύριε. Παρακαλώ φέρτε μου ένα καινούριο έγγραφο Χ για να εξυπηρετηθείτε. Ο επόμενος παρακαλώ» δηλώνει κοφτά η υπάλληλος ενώ το βλέμμα της παρακάμπτει τον πολίτη και κοιτάζει πίσω στην ουρά.
«Βρε κοπέλα μου, πού να ξαναπεριμένω πάλι στην ουρά… Δώσε μου τη βεβαίωση να πάω στην ευχή της Παναγίας και θα σου φέρω το έγγραφο Χ αύριο πρωί – πρωί» αντιτείνει με τα σημάδια πανικού να διαγράφονται στην έκφρασή του ο πολίτης, που αρχίζει πια να συνειδητοποιεί ότι δε γίνεται να πάρει τη βεβαίωση.
«Σας είπα κύριε, δε γίνεται. Σας παρακαλώ αφήστε μας να εξυπηρετήσουμε και κανένα άλλον. Όπως βλέπετε έχει ουρά από κόσμο που περιμένει να εξυπηρετηθεί. Ο επόμενος παρακαλώ…».
«Τι λες κυρά μου, που θα μου πεις εμένα να φύγω. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εγώ σε πλερώνω!!! Εγώ σε πλερώνω για να κάθεσαι να κοποροσκυλιάζεις εδώ μέσα» ουρλιάζει ο πολίτης, χειρονομώντας έντονα την ώρα που κοιτάζει απλανώς προς τον κόσμο που περιμένει στην ουρά μήπως βρει συμπαραστάτες.
«Σας παρακαλώ κύριε!!! Αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας» λέει υψώνοντας τη φωνή της η υπάλληλος.
«Και ποια είναι η δουλειά σου ρε; Να κοροϊδεύεις και να ταλαιπωρείς τον κόσμο; Αυτή είναι η δουλειά σου; Άντε στο σπίτι σου να καθαρίσεις καν’να φασολάκι που μου το παίζεις εμένα εξουσία» εξακολουθεί να ουρλιάζει ο πολίτης ενώ το ένα μάτι του κοιτάει την υπάλληλο και το άλλο εξακολουθεί να ψάχνει για βλέμματα επιδοκιμασίας από τον κόσμο.

Στατιστικά ακολουθεί ελαφρύς χαμός…
Οι περισσότεροι παρακολουθούν απαθείς, σιχτιρίζοντας σιωπηλά για την εκτός προγράμματος φασαρία-καθυστέρηση, κάποιοι συμπαραστέκονται στον πολίτη, κάποιοι άλλοι στην υπάλληλο.

Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία και είναι όλοι ευχαριστημένοι! Όπως το λέω, ευχαριστημένοι!!! Η υπάλληλος είναι ευχαριστημένη γιατί έκανε όπως πρέπει τη δουλειά της χωρίς να ενδώσει στις απειλές και τις φωνές του κάθε αγροίκου που με μισά χαρτιά θέλει να πάρει βεβαίωση. «Σιγά μη μασήσω από τον κάθε φωνακλά ουρακοτάγκο» έλεγε με αυταρέσκεια στους συναδέρφους που πήγαν με αγωνία να της συμπαρασταθούν. Ο πολίτης μπορεί να μην έκανε τη δουλειά του, αλλά είχε κι αυτός την ικανοποίηση ότι τα έχωσε στη ρουφιάνα που τον ταλαιπωρεί για ένα κωλόχαρτο που είχε λήξει την προηγούμενη και δεν του έδωσε τη βεβαίωση. «Ρε όλος ο κόσμος στην υπηρεσία ξεσηκώθηκε και με χειροκροτούσε» έλεγε το βράδυ, σχεδόν πανηγυρίζοντας, στο καφενείο…

Και τώρα μπαίνει το ερώτημα.
Τι φταίει και έχουμε τακτικά τέτοιες σκηνές; Η ασύστολη και ανελαστική γραφειοκρατία μας; Η πεποίθηση πολλών από ’μας ότι όλα μπορεί να γίνουν διά της πλαγίας οδού; Ο ωχαδερφισμός των υπαλλήλων που αντί να ψάξουν να βρουν αν υπάρχει εναλλακτική λύση στο προφανές, στέλνουν ελαφρά τη καρδία τον πολίτη στο φτου κι απ την αρχή; Μήπως η έλλειψη παιδείας και σεβασμού σε κάθε κανόνα; Τι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News