Το πρωί της Κυριακής ξύπνησα νωρίς και περιχαρής – που κάνει και ρίμα. Είχα να γράψω πολλά κείμενα, αλλά είχα και όλη τη μέρα μπροστά μου. Αλλά δεν είχα το πιο βασικό: Internet.

Τις περισσότερες φορές, όταν κάνουμε μεγαλεπήβολα σχέδια, κάποιος εκεί πάνω, εκεί κάτω-δεν ξέρω, σπάει πλάκα με την πάρτη μας. Καλά, το «μεγαλεπήβολα», διαβάζεται στην υπερβολή του, αφού το πρόγραμμα που θα σας περιγράψω, αποτελεί την καθημερινή μου ρουτίνα, κάτι φυσιολογικό. Ναι, είχα «να γράψω τα πόδια μου», που λέμε και στη γλώσσα της πιάτσας, αλλά είχα υπολογίσει να ξυπνήσω νωρίς – για Κυριακή – στις δέκα, για να τα πιάσω όλα από το σβέρκο και να τα βάλω σε μια σειρά. Ήξερα από πού θα ξεκινούσα, ποιο κείμενο θα έγραφα πρώτο, πότε θα έκανα ολιγόλεπτο διάλειμμα για να ξελαμπικάρω, πότε θα σταματούσα για φαγητό κ.λπ.

Ξύπνησα, λοιπόν, έφτιαξα έναν λούγκο εσπρέσο και κάθισα στο γραφείο μου, ανοίγοντας τον υπολογιστή μου. Έκανα διπλό κλικ στον internet explorer μου, αλλά η απάντηση που εισέπραξα ήταν η κλασική: «Δε πέιτζ κανότ μπι ντισπλέιντ, μπράδερ». Κοίταξα το εικονιδιάκι της σύνδεσης με το διαδίκτυο και αυτό είχε ένα «x» τεράστιο, σαν την πιο ακατάλληλη ταινία που θα προβαλλόταν στην τηλεόραση. Σήκωσα το σταθερό μου τηλέφωνο, αλλά ο ήχος από μέσα ήταν ένα διαρκές τιτίβισμα, λες και επρόκειτο για μια υποσυνείδητη προσφορά γνωστού site κοινωνικής δικτύωσης. Άρχισα να ιδρώνω, άρχισε να με λούζει ο ιδρώτας της αποτυχίας. Μίλησα με την αδερφή μου μέσω κινητού τηλεφώνου και μου είπε ότι και εκείνοι στο σπίτι τους δεν είχαν ούτε internet, ούτε σταθερό, αν και ανήκαν σε άλλο πάροχο από αυτόν που χρησιμοποιώ εγώ. Μου είπε, μάλιστα, ότι επικοινώνησαν με την εταιρεία και τους απάντησαν ότι κάνουν «εργασίες αναβάθμισης».

Ντύθηκα γρήγορα, πήγα στο σταθμό όπου εργάζομαι, για να δουλέψω από εκεί, δεν είχα άλλη λύση. Κάποια στιγμή επικοινώνησα κι εγώ με την εταιρεία από την οποία παίρνω internet και σταθερό. Μια ευγενέστατη κυρία, στην άλλη άκρη της γραμμής, με ενημέρωσε ότι έκαναν «εργασίες αναβάθμισης, σε λίγο θα μπορείτε να συνδεθείτε ξανά, συγγνώμη για την ταλαιπωρία».

Όταν ρώτησα για ποιο λόγο αφενός δεν μας ενημέρωσαν από πριν, αφετέρου, πόσο διαρκεί αυτό το «σε λίγο» που θα είχαμε ξανά σύνδεση, δεν είχε κάτι να μου απαντήσει, ίσα-ίσα, ήρθε και σε άσχημη θέση.

Τελικά, η γραμμή και η σύνδεση επανήλθε έπειτα από ένα δίωρο, αλλά δεν μπορώ να ξέρω πόσες ώρες, συνολικά, μείναμε χωρίς σύνδεση. Ήταν τρεις, ήταν τέσσερις ώρες; Δεν γνωρίζω και ουδείς από την εταιρεία μπορεί να απαντήσει (και) σε αυτό. Η διακοπή έλαβε χώρα μόνο στην περιοχή μου ή και σε άλλες; Έγινε σίγουρα σε δυο εταιρείες ή σε όλες; Και, το κορυφαίο: Υπάρχει περίπτωση να γίνει ξανά; Δυστυχώς, δεν έχω απάντηση επειδή, πιθανώς, δεν… υπάρχει απάντηση.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ότι το παραπάνω συμβάν συνέβη δίχως καμία ενημέρωση, άρα ο επαγγελματισμός τους πήγε για μπάνιο και έπειτα για καλαμαράκια, σε παρακείμενη ταβέρνα. Πιθανώς – ξέρω, δεν είναι εύκολο να μπεις στο μυαλό τους – οι ιθύνοντες θα σκέφτηκαν το «απλό», το «εύκολο»: «Έλα, μωρέ, δεν τους κόβουμε το ρεύμα, καλό κάνουμε, αναβάθμιση θα γίνει, θα τους λειτουργούν όλα καλύτερα. Άρα, θα το κόψουμε το πρωί της Κυριακής, ποιος θα το πάρει χαμπάρι και σε ποιον χρειάζεται το σταθερό και το internet κυριακάτικα; Οι περισσότεροι λείπουν».

Εγώ, ηλίθιοι. Εγώ, είμαι ακόμα εδώ. Σε μένα χρειάζεται η σύνδεση, έτσι κάνω τη δουλειά μου, έτσι στέλνω τα κείμενά μου, παίρνω λεφτά από αυτό, έτσι ζω. Είμαι ο ίδιος που προχτές, σαββατιάτικα, μεσημεριάτικα, με πήρατε τηλέφωνο στο κινητό μου και με ενημερώσατε για «το νέο πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο κερδίσατε μια ειδική, προνομιακή προσφορά για ασφάλιση ακινήτου, από 10 ευρώ το μήνα».

Ας μου λέγατε – πακέτο με το αχρείαστο πρόγραμμά σας που θέλατε να μου πουλήσετε – ότι «επίσης, αύριο το πρωί, κ. Σεραφείμ, πρέπει να πάτε κάπου άλλού να βρείτε διαδίκτυο, θα κάνουμε αναβάθμιση στο δίκτυό μας, από τάδε ώρα μέχρι τάδε». Δεκτό θα ήταν και ένα προειδοποιητικό email-μαζικής αποστολής, σε όλους τους πελάτες της εταιρείας σας.

Αλλά, ναι, μωρέ. Κυριακάτικα, πρωινιάτικα, σε ποιον χρειάζεται το σταθερό και το internet;

Σε μένα, ρε – κακώς εννοούμενοι – ερασιτέχνες. Σε μένα. Είμαι εγώ που δεν έχω καθυστερήσει ούτε ημέρα την πληρωμή του λογαριασμού μου σε εσάς. Είμαι εγώ που πληρώνω κάθε μήνα το λογαριασμό Τελών Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών της εταιρείας σας, για να έχω – 24 ώρες το 24ωρο – το πακέτο που συμφωνήσαμε. Που αν καθυστερήσω την αποπληρωμή του μηνιαίου λογαριασμού, η εταιρεία σας «δύναται να προχωρήσει σε προσωρινή φραγή των υπηρεσιών και το τέλος ενεργοποίησης ανέρχεται σε δύο ευρώ».

Θα μου πεις, «ρε μεγάλε, υπερβολικό σε βρίσκω. Δεν έγινε και τίποτε, λίγες ώρες ήταν η διακοπή». Φυσικά και έγινε, μεγάλε, θα σου απαντήσω. Η διακοπή έγινε χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να ξέρουμε πότε θα επανέλθει η σύνδεση – και με ορατό κίνδυνο να βγω εκτός των χρόνων που έχω υποσχεθεί για την παράδοση των κειμένων μου.

Ίσως, το χειρότερο όλων, μεγάλε μου, είναι ότι ξεβολεύτηκα την Κυριακή, που είναι η μοναδική ημέρα που μπορώ να είμαι στο σπίτι μου. Την ημέρα, δηλαδή, που στο μυαλό μου – βάσει του προγράμματός μου – έχει καταταχθεί ως ιερή και δεν επιτρέπω σε κανέναν να την αλλάξει κατά το (δικό του) δοκούν, να τη συλήσει, να τη μαγαρίσει.  

Αντίστοιχα, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα συμβεί αντίστοιχο γεγονός, θα γράψω ονομαστικά ποια εταιρεία το έκανε και θα κάνω και μήνυση. Γιατί αν δεν έχουν εκείνοι ιερό και όσιο, εγώ έχω σίγουρα ένα: Την ιερή Κυριακή μου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News