Ποτάμι η Ερμού, τίγκα το Μοναστηράκι. Κέντρο που θυμίζει παλιές προμνημονιακές δόξες. Άνθρωποι χαλαροί, αφημένοι. Αν δεν κατέβηκες χθες κέντρο με τέτοια μέρα, με τέτοιον ήλιο, είσαι άξιος της τύχης σου. Εκτός κι αν δεν μπορούσες, οπότε πάσο. Λαμπρή μέρα. Ήλιος βαρβάτος, χειμωνιάτικος που μακιγιάρει τις ασχήμιες  της πόλης και σε τρατάρει κουράγιο. Αυτόν θα πουλήσουμε μια μέρα σε φακελάκια και θα ρεφάρουμε. Χαζεύω την πιτσιρικαρία σκαρφαλωμένη στις κατασκευές της πλατείας. Κατασκοπεύω αδιάφορες συζητήσεις. Αποχαυνωτική θαλπωρή.

Μουσικές!  Μουσικές παντού. Διάχυτες, μπλεγμένες αλλά ομόρροπες με τις διαθέσεις. Στην Καπνικαρέα οι μουσική μπιτάρει. Βλέπω μπούγιο, μεγάλο κύκλο και… εδώ είμαστε. Πέντε έξι πιτσιρικάδες μπρεϊκντανσάρουν. Ωραίοι, κεφάτοι, άνετοι και κυρίως «ομάδα». Τους τραβάω με το τηλέφωνο. Ο κόσμος γουστάρει. Εισπράττουν χειροκρότημα και κέρματα. Κατηφορίζω για δεύτερη φορά Μοναστηράκι, συνεχίζω Άγιο Φίλιππα και χτυπάμε δυο τρία τσίπουρα με την παρέα.

Το Μοναστηράκι είναι ο κόμβος. Ξαναπερνάω κουβαλώντας μια ευχάριστη ζαλάδα. Μισή ήλιος, μισή τσίπουρο.  Άλλος κύκλος, περισσότερος κόσμος. Τύμπανα που βαράνε ρυθμικά, ωραία, αφρικάνικα. Ο «αρχηγός» τα ρίχνει ρυθμικά στη γλώσσα του χειρονομώντας. Κάποιες κοπέλες  από τους θεατές μπαίνουν στον κύκλο και χορεύουν. Ξανατραβάω με το τηλέφωνο.

Τέσσερις. Καβαλάω τη μηχανή για επιστροφή. Αθηνάς, Ευριπίδου. Στην Κλαθμώνος  άλλες μουσικές. Κοιτάω οδηγώντας. Κάποια εκδήλωση Κούρδων νομίζω. Όλοι χωράνε σ’ αυτή την πόλη, σκέφτομαι. Όθωνος, Σύνταγμα, Βασιλίσσης Σοφίας και ο «Μπαχ» Σπυρόπουλος μου ψιθυρίζει. «Να δεις τι σου χω για μετά!».

Μαυρίλα και αγριοφωνάρες. «Τι διάολο;», σκέφτομαι. «Διαδήλωση των ΜΑΤ με στολές αγγαρείας;». «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή!» και αρχίζω να καταλαβαίνω. Παρκάρω στο Πολεμικό Μουσείο και κατεβαίνω φορώντας το χαμόγελο «ευχάριστη έκπληξη». Τα κοντοκουρεμένα παλικάρια στα μαύρα, περιβραχιόνια με το logo και άψογοι στρατιωτικοί σχηματισμοί. «Τετράδες, τετράδες! Η φρουρά από έξω!», ουρλιάζει ο Κασιδιάρης  μπροστά από τη ΛΑΕΔ στο τέρμα της Ρηγίλλης . «Πάρτε από μια ελληνική σημαία!», ο Καιάδας λίγο πιο κάτω. Νέα παιδιά οι περισσότεροι, αγριωπά, θυμωμένα πρόσωπα.  «Αίμα,αίμα,αίμα!». Τρεις φορές το αίμα. Στρατιωτικοί παιάνες στα μεγάφωνα. Σημαίες ελληνικές, αλλά κυρίως σημαίες κόκκινες με το μαύρο σήμα στη μέση. Όπως τότε στη Νυρεμβέργη, σκέφτομαι. «Κάτω η χούντα του μνημονίου», «Ίμια 1996-Δεν ξεχνώ» τα πανό. Βγάζω το τηλέφωνο και τραβάω. 

Πλησιάζω κάποιον της «φρουράς». «Για ποιο θέμα είναι η εκδήλωση;», ρωτάω. «Για τα Ίμια». «Τι ώρα θα μιλήσει ο Μιχαλολιάκος;», ξαναρωτάω. Σουφρώνει τα φρύδια και ψιλοαγριεύει. «Ο Αρχηγός θα μιλήσει στις 7!».

Προχωράω προς τη μηχανή μου. Ο απογευματινός ήλιος είναι τρυφερός και χαδιάρης. Τα πρωινά χρώματα, οι μουσικές και οι χοροί ξανακερδίζουν το μυαλό μου. Οι μουτζούρες σβήνουν σιγά σιγά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News