Είναι πολύ ωραία εδώ φέτος, δεν παίζεται το νησί έτσι που είναι ψιλοάδειο με τα περισσότερα ξενοδοχεία ακόμα κλειστά (γιατί δεν την ρισκάρουν την «κοιλιά» μετά το Πάσχα που έπεσε τόσο νωρίς φέτος) και με όλα τα κλαμπ-μπάρ στην περιοχή της Χώρας που με αφορά να είναι ακόμα σφραγισμένα και αθόρυβα . Λίγοι ξένοι, πολλοί Μυκονιάτες που δεν ζουν εδώ αλλά έχουν συγγενείς και σπίτι, ελάχιστοι (σχεδόν ανύπαρκτοι) καραγκιόζηδες γκλαμουροχλιδάτοι απ’ αυτούς που δεν αντέχω ούτε για δείγμα – και, γενικά, πώς να το πω, μια άλλη αίσθηση Μυκόνου φέτος, αίσθηση που είχα να την ζήσω δύο δεκαετίες. Ακόμα και στην Παράγκα δεν υπάρχει ούτε μια ξαπλώστρα και περπατάς ξυπόλυτος στην άμμο και όλα μοιάζουν σαν να έχουνε συντονιστεί σε μιαν αρμονική κουρδισμένη ακριβώς στα δικά μου γούστα, τόσο που ανησυχώ μήπως ονειρεύομαι.

Όχι πολλά λόγια σήμερα, ανήμερα Πάσχα. Τι να πει κανείς; Φυσικά έμεινα στην εκκλησία μετά το «δεύτε λάβετε φώς» αφού αγκαλιάστηκα και αντάλλαξα αληθινούς ασπασμούς αληθινής φιλίας και αγάπης με διαχρονικούς φίλους, δικούς μου ανθρώπους, σχεδόν συγγενείς πια. Οι άλλοι, όχι βέβαια, δεν είναι πια και τόσο ενθουσιώδεις με την προοπτική να περιμένουν να τελειώσει η Θεία Λειτουργία η Αναστάσιμη λίγο μετά τη μια το πρωί για να πάνε να φάνε. Μου κρατήσανε όμως τη μαγειρίτσα μου ζεστή και ένα σωρό λιχουδιές αλλά δεν μπόρεσα να φάω πολύ, έχει κλείσει το στομάχι μετά από 47 μέρες νηστεία και δεν ήθελα να βογκάω τη νύχτα. Σήμερα εξάλλου θα πάμε πάλι ξυπόλυτοι στην παραλία για αρνάκι και κοκορέτσι και λίγο κολύμπι (πριν το αρνάκι και το κοκορέτσι βέβαια). Πετάω στα σύννεφα. Θα το θυμάμαι αυτό το Πάσχα για πάντα, όπως θα θυμάμαι για πάντα τόσα άλλα, καλά και κακά, που μου συνέβησαν εδώ στα σαραντατόσα χρόνια που έρχομαι. Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και αγάπη γι’ αυτό το νησί, όπως και για το απέναντι, την Τήνο, την ιδιαίτερη πατρίδα της γιαγιάς μου της Ελισάβετ.

Από σήμερα λοιπόν δε λένε πια «Δι’ ευχών» στις εκκλησίες, λένε «Χριστός Ανέστη». Και οι μοναχοί στο Αγιον Όρος όταν συναντιούνται στο δρόμο δε λένε «ευλογείτε», λένε κι’ αυτοί «Χριστός Ανέστη» για να ακούσουν το «Αληθώς Ανέστη». Αυτές οι πενήντα μέρες που ακολουθούν μέχρι της Αναλήψεως, την Πεντηκοστή και του Αγίου Πνεύματος, θεωρούνται ιδιαίτερα ευνοϊκές και φωτισμένες, χαμογελαστές μέρες και έτοιμες να εισακούσουν κάθε επιθυμία που συντελεί στην ενότητα του σύμπαντος κόσμου και την μεγάλη αρμονία. Και από χτές τα μεσάνυχτα μέχρι τα μεσάνυχτα της επόμενης Κυριακής (της Κυριακής του Θωμά), όλη η εβδομάδα που τη λέμε Διακαινήσιμο, «ως μια λαμπροφόρος ημέρα λογίζεται» και ακόμα και η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής (που ελάχιστοι πια ακολουθούν), αυτή την εβδομάδα δεν ισχύει.

Καταλαβαίνω απόλυτα όσους δεν πιστεύουν και με διαβάζουν και είτε εκνευρίζονται, είτε απορούν, είτε με …λυπούνται. Τι να κάνουμε όμως, είναι ισχυρό το βίωμα και απόλυτα ταυτισμένο με την ύπαρξή μου : Ο Ιησούς. Αυτός που μας είπε πως όλοι έχουμε τη θεία φλόγα μέσα μας και, όσο και αν την θάβουμε, παράλληλα με την ανθρώπινη έχουμε και μια δεύτερη, θεϊκή φύση. Όχι, φίλοι, δεν είμαστε κρέας με κόκκαλα και άλλα υλικά εντέχνως διαμορφωμένα σε «άνθρωπο» που ζεί χωρις νόημα και χωρίς σκοπό. Είμαστε ένα είδος αγγέλων. Καλών και κακών αγγέλων που συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο σώμα και παλεύουν μεταξύ τους συνεχώς. Από τις σπηλιές μέχρι σήμερα έχουμε κάνει απίστευτες προόδους.
«Καλήν ημέραν» εύχομαι σε όλες και όλους, να περάσετε ένα ευτυχισμένο Πάσχα και να σκεφτείτε καλές σκέψεις. Αυτά που σκεφτόμαστε πλάθουνε τελικά και την πραγματικότητα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News