Καθώς η θράκα των καμένων δέντρων σιγόκαιγε ακόμη στη Βαρυμπόμπη, στέλνοντας το παραπλανητικό άρωμά της μέχρι τους Αγίους Αναργύρους, ανέβηκα στην Πεντέλη. Όχι για να απολαύσω από εκεί το θέαμα του διπλανού βουνού αλλά για να ιδώ ξανά, από μαζοχισμό θα έλεγα, εικόνες που θα ακολουθήσουν και την πυρκαγιά στη Βαρυμπόμπη. Ανεβαίνεις μέχρι την πλατεία της Πεντέλης και από εκεί μια πινακίδα σε στέλνει προς το Ντράφι. Το Ντράφι ήταν σε μια πλαγιά της Πεντέλης, που κατέληγε στο Πικέρμι, ένας τόπος κατάφυτος μέσα στην Αττική. Γι' αυτό, δεν του άξιζε να συνεχίσει έτσι. Μπήκαν φωτιές τρεις φορές τουλάχιστον μέσα στη δεκαετία του ’80 και του ’90. Αμέσως μετά, όποιος άντεχε να ανέβει έως εκεί έβλεπε το εξής καταπληκτικό: Γέμισε η πλαγιά με συρματοπλεγμένα κομμάτια γης και στη μέση υπήρχε μια πινακίδα όπου με μπόλικο θράσος ήταν γραμμένο: Προσοχή-Ανήκει. Και έτσι το Ντράφι έγινε οικόπεδα και αυτά αποδείχθηκαν τόσο γόνιμα που γρήγορα φύτρωσαν σπιταρώνες. Κάπου είδα ότι αποκάλεσαν το Ντράφι έως και «Εκάλη των Μεσογείων». Έχουν γίνει κάτι δρόμοι τεράστιοι για να τσουλάνε απροβλημάτιστα τα 4Χ4 και όσα οικόπεδα έχουν μείνει ακόμη, πωλούνται σήμερα γύρω στις 350.000 τα 750 τετραγωνικά. Ίσως στη Βαρυμπόμπη τα καμένα να πιάσουν κάτι λιγότερο, αλλά χαμένα δεν θα πάνε.

Ξεκουράζεσαι από την εκτυφλωτική… τσιμεντοσύνη που ακτινοβολούν τα «πρότυπα» νέο-αρχοντικά της περιοχής αν χωθείς αριστερά στο Ρέμα του Βαλανάρη. Εκεί που βρίσκεται ο μοναδικός(;) καταρράκτης της Αττικής. Μια αντροπαρέα με τα μπανιερά τους και τις πετσέτες αφημένες δίπλα από τις καλαμιές, μόλις είχε κάνει μια πρώτη βουτιά στο δροσερό αλλά λιγοστό είναι η αλήθεια εφέτος νερό. Ανταλλάξαμε λίγες φιλικές κουβέντες, δεν είχαν αντίρρηση να τους βάλω κι αυτούς στο κάδρο και μετά πήραμε ο καθένας το δρόμο του. «Μη δημοσιεύσεις τις φωτογραφίες», μου είπαν, «γιατί θα χαθεί κι αυτό». Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια μυστήρια στην Αττική. Τα δασάκια και τα τοπία της «πρότυπα καίγονται».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News