Ήταν σαν σήμερα, 20 Νοεμβρίου 1995: Ο Ανδρέας Παπανδρέου εισάγεται εσπευσμένα στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο με πνευμονία.

Εκείνη την ημέρα, η κοινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Κεντρικής Επιτροπής, δεν έλαβε χώρα ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, όλα στην Ελλάδα αναβλήθηκαν, πήραν παράταση ζωής – στην κυριολεξία.

«Ο πρωθυπουργός μπήκε με αναπνευστικό πρόβλημα στο νοσοκομείο», ήταν η πρόταση που γύρισε σε πάρα πολλά στόματα, εκείνη την ημέρα. Ήταν «μόνο» πνευμονία ή ήταν «κάτι άλλο», που μας έκρυβαν; Οι φήμες άρχισαν να καλπάζουν. Το μόνο σίγουρο ήταν πως εκεί εργαζόταν ο Δημήτρης Κρεμαστινός. Το επίσης βέβαιο, όπως έδειξε η ιστορία, ήταν πως επί – σχεδόν – δυο μήνες ο Ανδρέας απείχε των κυβερνητικών του καθηκόντων. Η ζωή του, σύμφωνα με τις γνωματεύσεις των ιατρών που τον παρακολουθούσαν – και έπαιζαν εν μέρει στα κανάλια – κρατιόταν «από μια κλωστή». Δεν το έλεγαν έτσι, αλλά όλοι αυτό καταλάβαιναν, αυτό καταλαβαίναμε. Καθημερινά, η επιβίωσή του διασφαλιζόταν από μηχανική υποστήριξη, με διάφορα ανέκδοτα επιπέδου Δελφινάριο – βλέπε «Ρόμποκοπ» – να χάσκουν γελοία σε τύπου καφενειακές συζητήσεις.

Κάτω από το νοσοκομείο είχε στηθεί η – περίφημη, πια – «τέντα του Ωνασείου», που φιλοξένησε τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το ρεπορτάζ της υγείας του τότε πρωθυπουργού. Αυτή ήταν η ελληνική απάντηση στις ζωντανές συνδέσεις του CNN. Από εκεί περάσαμε πολλοί, είτε για ρεπορτάζ, είτε για να φέρουμε οτιδήποτε σε δημοσιογράφο: Από τσιγάρα, μέχρι καθαρά ρούχα. Κάποιοι συνάδελφοι, σε εφημερίδες και κανάλια, είχαν ετοιμάσει ήδη το θέμα, με πηχυαίους τίτλους: «Αθάνατος», «Ο ηγέτης έφυγε», κ.λπ.
    
Μέσα στο Ωνάσειο, «τέντα» είχαν πιάσει – στο δεύτερο όροφο – οι γιατροί που προσπαθούσαν να σώσουν τον Ανδρέα και ήταν μαζί του, εναλλάξ, 24 ώρες το 24ωρο. «Τέντα» είχε πιάσει η Δήμητρα – «λέγε με Μιμή» – στον προθάλαμο του 2ου, μαζί με κάποιους δημοσιογράφους, υπουργούς, βουλευτές, στελέχη του Κινήματος κ.λπ. Στον 6ο όροφο ήταν η Mαργαρίτα, με τα παιδιά. Στις τηλεοπτικές οθόνες ήταν σχεδόν όλη η Ελλάδα, που παρακολουθούσε με αγωνία τις εξελίξεις, αποστηθίζοντας κάθε λεπτομέρεια, όλοι έτοιμοι για το ντοκτορά στην Ιατρική.

Όλο αυτό κράτησε – σχεδόν – τρεις μήνες νοσηλείας. Κι εμείς αντέξαμε, κι ο Ανδρέας άντεξε, κατά έναν τρόπο. Το Φεβρουάριο του 1996 πήρε εξιτήριο κι έζησε άλλους τέσσερις μήνες, δυστυχώς τόσο άντεξε. Είχε προηγηθεί η παραίτησή του απ’ την πρωθυπουργία, μέσα απ’ το θάλαμο εντατικής θεραπείας, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τη διαδοχή του. Ήταν 15 Ιανουαρίου του 1996.

Τρεις μέρες μετά, στις 18 Ιανουαρίου, και έπειτα από μια τουλάχιστον επεισοδιακή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, νέος πρωθυπουργός εκλέγεται ο Κώστας Σημίτης.

Ο θάνατος του Ανδρέα, εκείνο τον Ιούνιο του 1996, ήταν το επισφράγισμα μιας ολόκληρης εποχής, με γεγονότα που είναι – πια – ιστορία και ανήκουν – πλέον – στην ιστορία.

Έχω την αίσθηση, όμως, ότι αν ο Ανδρέας δεν είχε μπει στο νοσοκομείο και ήταν καλά στην υγεία του – άρα δεν θα συνέτρεχε λόγος να παραιτηθεί – ίσως αυτή η ιστορία, όπως και το τι επακολούθησε, να είχε γραφτεί με διαφορετικό τρόπο στην Ελλάδα. Ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, όμως.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιστορία γράφτηκε με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο εκεί μέσα, σ’ εκείνο το νοσοκομείο, στο Ωνάσειο, επί 123 συνεχείς ημέρες, μετά από 56 μέρες του Ανδρέα στην εντατική, έπειτα από 177 ιατρικά ανακοινωθέντα.

Η πορεία των όποιων γεγονότων της πολιτικής ζωής στη χώρα μας, από εκεί και μετά, ξεκινούσαν σαν σήμερα – Δευτέρα 20 Νοεμβρίου, το 1995 – με ένα ιατρικό ανακοινωθέν: «Ο πρωθυπουργός, κ. Ανδρέας Παπανδρέου, εισήχθη στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο στη 1 μ.μ., για διερεύνηση αναπνευστικής δυσφορίας, λόγω πιθανής λοιμώξεως του αναπνευστικού. Διενεργείται πλήρης κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος».

Τι εποχές κι αυτές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News