Ο Άκης Τσοχατζόπουλος προφυλακίζεται για τις αμαρτωλές συμβάσεις, ο Πέτρος Κωστόπουλος καταρρέει μαζί με το λάιφ στάιλ του, ο Γιώργος Κουρής συλλαμβάνεται με χειροπέδες! Κάτι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα, κάτι παράξενο συμβαίνει αυτούς τους περίεργους καιρούς. Πρόσωπα που σημάδεψαν την μεταπολιτευτική Ελλάδα με εξουσίες, χρήμα και σημαντική επιρροή στην κοινωνία, άτομα που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική -και όχι μόνο- κουλτούρα της χώρας, αποκαλύπτονται, απαξιώνονται και παίρνουν την θέση που τους αξίζει. Τα θετικά της κρίσης, θα πουν κάποιοι. Έχει και καλές πλευρές αυτός ο Αρμαγεδδών που βιώνουμε. Δεν θα έχουν άδικο. Ωστόσο, είναι τόσο ωραία όλα αυτά, έχουν τόσο θετικό πρόσημο που μοιάζει δύσκολο να είναι και αληθινά.

Ο εκδότης και καναλάρχης Κουρής, είναι το πιο πρόσφατο δείγμα μιας εποχής που φαίνεται ότι φεύγει. Ανεξάρτητα από την πορεία που θα έχει η δικαστική διερεύνηση των υποθέσεών του, είναι σημαντικό ότι ένας πανίσχυρος άνθρωπος τον οποίο δεν τολμούσε ν' αγγίξει κανένας, οδηγήθηκε με "βραχιολάκια" στον εισαγγελέα. Σημαντικός ο συμβολισμός. Έστω και αν κάποιοι σκέφτονται πως η δικαιοσύνη άργησε.

Η περίπτωσή του, δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αν μελετηθεί λίγο, θα μας δώσει και σε μεγάλο βαθμό ικανές απαντήσεις στο ερώτημα: "γιατί φτάσαμε ως εδώ". Ο Κουρής, συμβολίζει τον υποτίθεται αυτοδημιούργητο νεο-Έλληνα που μεγαλούργησε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τον γαμάτο νεο-Έλληνα που με τσαμπουκά, θράσσος, αμορφωσιά και χυδαιότητα κυριάρχησε για δεκαετίες επηρεάζοντας την πληροφόρηση, διαμορφώνοντας την κουλτούρα μας και δημιουργώντας πρότυπα.

Επιχειρηματίας στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, που με λαϊκίστικα φύλλα ή κανάλια, κατάφερε από το μηδέν και αναρριχήθηκε ψηλά. Τόσο ψηλά, ώστε πρωθυπουργοί να ζητάνε την στήριξή του, λαλίστατοι σε άλλες περιπτώσεις δημοσιογράφοι ν' αποφεύγουν ν' αναφερθούν καν στ' όνομά του, δικαστικοί να δείχνουν διστακτικοί απέναντί του και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας να κατευθύνεται από τις δικές του επιλογές.

Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε τον Κουρή που ταυτίστηκε και πρόβαλλε τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, τον Κουρή που δημοσίευε τις γυμνές φωτογραφίες της Λιάνη, τον Κουρή που χυδαιολογούσε για τον Μάνο Χατζηδάκη, τον Κουρή που γκρέμισε τον Καραμανλισμό, αλλά μετά τον ύμνησε. Ο "Αυριανισμός" σημάδεψε την νεότερη Ελλάδα. Όλοι το γνωρίζουν. Λίγοι όμως αντιστάθηκαν σ' αυτόν. Όσοι διαχειρίστηκαν εξουσία, όχι απλά απέφυγαν να τον αγγίξουν όταν οι κινήσεις του άγγιζαν τα όρια της νομιμότητας, αλλά προτιμούσαν να στρέφουν τα βλέμματά τους αλλού, λέγοντας πως "δεν θέλουν να τα βάλουν με τον τρελό Κεφαλονίτη". Ουσιαστικά δεν ήθελαν να τα βάλουν με κάποιον ο οποίος είχε συγκεντρώσει κατά καιρούς τεράστια δύναμη εξουσίας και ήταν επικίνδυνος γι' αυτούς.

Ο Κουρής, δεν είναι ένας μιντιάρχης σαν τους άλλους. Δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή σκέψης, λειτουργίας, αναρρίχησης, αντιμετώπισης των πολιτικών και όχι μόνο πραγμάτων. Ακόμα και όταν η εφημερίδα του είχε πολύ χαμηλές κυκλοφορίες, αυτός ήταν πανίσχυρος. Αγόραζε και πούλαγε κανάλια, πρόβαλλε και καταδίκαζε όποιον ήθελε. Με τον γνωστό αγοραίο τρόπο, με την λογική "εχω ράμματα για την γούνα τους".

Τα ίδια λίγο ως πολύ είπε και το βράδυ της σύλληψής του. Σε μια μνημειώδη παρουσία στο κανάλι του, απειλούσε σχεδόν όλους για σχεδόν όλα. Και αφού μας διαβεβαίωνε πως όλοι οι εκδότες ειναι λαμόγια πλην του ίδιου και του (παριστάμενου) αδελφού του, άφηνε υπονοούμενα για πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστές και άλλους, ενώ την επομένη, μέσα από την εφημερίδα του, απέδιδε την προσωρινή του σύλληψη στους …δοσίλογους! 

Υπάρχουν πιθανότητες, η υπόθεση Κουρή να είναι η αρχή. Η αρχή για να ξεκαθαρίσει και ο χώρος των αμαρτωλών ΜΜΕ. Υπάρχουν αρκετές πιθανότητες ωστόσο, να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Και απλά, να εξακολουθήσει να δεσπόζει η ίδια τάξη πραγμάτων. Χρειάζεται η εκκαθάριση να έχει το στοιχείο της διάρκειας και όχι του στιγμιαίου. Να μην πρόκειται για πρόσκαιρα φαινόμενα που συνδέονται με την προεκλογική περίοδο, αλλά απερχόμενα φαινόμενα μιας Ελλάδας που αποχαιρετάμε. Αν οι έρευνες και προφυλακίσεις πολιτικών που έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, έχουν συνέχεια, θα έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε. Αν φαινόμενα τύπου Κωστόπουλου, αποτελέσουν οριστικό παρελθόν και δεν αντικατασταθούν από άλλου είδους νοσηρά πρότυπα ψευτοευδαιμονίας, τότε υπάρχει χαραμάδα στο βάθος του τούνελ. Αν ο Κουρής και ο κάθε Κουρής πάψει ν' αποτελεί σταθερά του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, όλα θα είναι καλύτερα. Μόνο ο χρόνος θα δώσει απαντήσεις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News