Την Κυριακή τελειώνει και ο εκλογικός κύκλος -Γολγοθάς, για πολλούς- των Αυτοδιοικητικών-Περιφερειακών και Ευρωεκλογών. Αλήθεια, τι είπαμε ότι ψηφίζουμε;

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι -(ειδικά) σε αυτές τις εκλογές- χάθηκε η πρωταρχική στόχευση. Μπερδεύτηκαν οι υποψήφιοι με τα μηνύματα, με τα προγράμματα, με τα αυτοδιοικητικά ή ευρωπαϊκά οράματα, με τις ελπίδες για αυτόν τον τόπο, τα περισσότερα κόμματα εξάντλησαν τα πιο καλά κλισέ τους. Βασικά, μπερδεύτηκαν όλα – βλέπεις, στις μέρες μας, όπου μπαίνει κομματική απόχρωση χαλάει το αρχικό χρώμα, το κάνει λίγο αλλοπρόσαλλο.

«Ποιο κόμμα ψήφισες στις εκλογές;», η χαρακτηριστική ερώτηση, όπου υπάρχει άνεση και γνωριμία. -Μα, ποιο κόμμα; Μιλάμε για δήμους και κοινότητες, έχουμε Ευρωεκλογές, τι δουλειά έχουν τα κόμματα; ρωτάς με γενναία δόση απορίας. «Ε, πώς δεν έχουν…», σου απαντά ο άλλος, με ύφος Πήτερ Σπήγκελ, λες και εκστόμισες ανοησία σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ. «Οι εκλογές αυτές πρέπει να δώσουν ένα μήνυμα δυσαρέσκειας, πρέπει το μήνυμα να είναι ηχηρό, πρέπει να καταλάβουν ότι περνάμε δύσκολα». -Και τι, πρέπει να το καταλάβουν με το αν εγώ θα ψηφίσω κάποιον που πιστεύω ότι θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια στην πόλη μου από τον προηγούμενο ή αν θα μπορεί να εκπροσωπήσει τη χώρα καλύτερα στο Ευρωκοινοβούλιο; ψελλίζεις και πάλι, αδυνατώντας να παρακολουθήσεις το βάθος της ανάλυσης του συνομιλητή σου.

«Ε, φυσικά», σου απαντά ο άλλος -αφοπλιστικά- και εκεί η οποιαδήποτε συζήτηση έχει τερματίσει, έχει φτάσει στο απόγειό της η όλη εκλογική διαδικασία. Κάποιοι δε, το πάνε ακόμα παραπέρα, κάνοντάς το ακόμα πιο hardcore: «Και τι με νοιάζει ποιον θα στείλουμε στην Ευρώπη;» (λες και μιλάμε για τη Eurovision) «Του κόμματος να είναι, να είναι δικός μας, και όλα καλά. Άλλωστε, μωρέ, για ποιον λόγο τους έχουμε εκεί; Χαραμοφάηδες είναι, παίρνουν έναν σκασμό λεφτά και τι κάνουν; Συμβούλια για να προστατέψουν την… κουτσομούρα;», για να ακολουθήσει τρανταχτό, ειρωνικό γέλιο. Ή «άκου, αδερφέ, σκουπίδια στις πόλεις πάντα θα υπάρχουν, πάντα θα πληρώνουμε δημοτικά τέλη. Όποιος και να έρθει, τα ίδια θα κάνει. Αρκεί, όμως, να είναι δικός μας».      

Και κάπως έτσι, μπερδεύτηκαν οι «δικοί μας» με τους «άλλους» ενώ, σε κάποιες περιπτώσεις, «εμείς είμαστε οι “άλλοι”». Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι εκλογές άλλαξαν χαρακτήρα, μεταλλάχθηκαν, κατά βάση, σε ψήφο για το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο. «Ή θα ψηφίσεις και τη Δευτέρα θα φύγουν ή θα ψηφίσεις και θα μείνουν για να μην καταστραφεί η χώρα σου», εκεί συνοψίζεται το δίλημμα. Κι εσύ τους κοιτάς χαμένος -σαν το χαμένο μήνυμα της κάλπης- και θες να τους πεις ότι τα έχουν μπερδέψει λιγουλάκι, αλλά πού να ανοίξεις διάλογο και με ποιον;

Εννοείται, πάντως, ότι είναι κατανοητή αυτή η αντίδραση από πολλούς, ασχέτως με το αν φιλτράρεται μέσα από τα κλαδεμένα δέντρα της γειτονιάς σου ή από την προστασία του ελαφιού στα δάση της Ευρώπης – λες και αυτοδιοίκηση-περιφέρεια ή Ευρωβουλή είναι μόνο αυτά. Απλώς, είναι τόση η λύσσα για έκφραση της συμπάθειας ή της αντιπάθειας προς την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, τόσο το μένος για εκλογές, που τείνω να πιστέψω ότι θα μας περάσει(;) μόνο αν καθιερώσουμε τα δημοψηφίσματα για οτιδήποτε μάς συμβαίνει και μας απασχολεί ή αν πάμε σε εθνικές εκλογές, «να ξεμπερδεύουμε».

Τι θες να πεις με το «οι εθνικές εκλογές κάνουν κακό στη χώρα»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News