Το μήνυμα που λαμβάνει σταθερά ο πολίτης από τις κυβερνητικές επιλογές στον τομέα του πολιτισμού είναι ότι η ενασχόληση με την τέχνη δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα βίτσιο που αφορά ελάχιστους.

Οι εικαστικοί καλλιτέχνες, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, κι όλοι όσοι φέρουν τον τίτλο του «διανοούμενου», παρουσιάζονται ως πλούσιοι τεμπέληδες, που γράφουν ή ζωγραφίζουν για να περάσουν την ώρα τους. Όλοι αυτοί οι «ανεπάγγελτοι» με το «ψώνιο» της δημιουργίας δεν χαίρουν καμίας εκτίμησης. Σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής και οικονομικής κρίσης, είναι οι πρώτοι που δέχονται είτε τα επικριτικά βέλη του κίτρινου Τύπου, είτε απλώς την περιφρόνηση ενός τηλεορασόπληκτου κοινού που, χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε για τα γραπτά, τη μουσική ή τα έργα τους, με ευκολία τούς κατηγορεί για τη «σιωπή» τους.

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις των διάσημων δημιουργών που έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν και να καταξιωθούν στην συνείδηση της πλειοψηφίας, αυτών που έχουν πρόσβαση σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, και τους οποίους αφελείς δημοσιογράφοι θεωρούν ότι οφείλουν να ανακρίνουν επί παντός επιστητού.

Είναι πλέον συχνό φαινόμενο κάποιοι μουσικοσυνθέτες, ζωγράφοι και ηθοποιοί να μας δίνουν τα φώτα τους για τη «σωστή θέση» της γυναίκας, την παιδεραστία, τους γκέι γάμους, τις τελευταίες ανακαλύψεις της NASA, τον βιασμό, το νομικό σύστημα, τον ρατσισμό, την άνοδο της Χ.Α., την οικονομική κρίση, ή οτιδήποτε άλλο πέρα από την τέχνη τους. Λες και δεν υπάρχουν θετικοί επιστήμονες και κοινωνικοί ερευνητές που θα μπορούσαν (αν τους το ζητούσε κάποιος) να μας πληροφορήσουν με σαφή στοιχεία, ή να εκφράσουν μια έγκριτη άποψη για τα κοινωνικά, νομικά και οικονομικά θέματα της επικαιρότητας.

Θα μου πεις: τότε γιατί θα μιλήσουν οι καλλιτέχνες, αφού είναι δεδομένο ότι στη χώρα μας ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την τέχνη; Άλλωστε το μικρό ποσοστό των πολιτών που αγαπά τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, την κλασική μουσική ήδη παρακολουθεί το έργο των δημιουργών, και δεν περιμένει κάποιο αφιέρωμα στις εφημερίδες ή την τηλεόραση για να αρχίσει να ενδιαφέρεται.

Οι πολιτικοί με τον γνωστό ξύλινο, χειριστικό λόγο τους, καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο τηλεοπτικό χρόνο, έχοντας άμεση πρόσβαση στα ΜΜΕ. Από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν ευρέως καταξιωθεί -καθώς οι περισσότεροι δημιουργοί δεν έχουν καμία πρόσβαση στα ΜΜΕ- ζητείται σχολιασμός επί όλων των θεμάτων της επικαιρότητας και όχι επί των ζητημάτων της τέχνης τους, τα οποία γνωρίζουν σε βάθος. Τέλος, η πλειονότητα των επιστημόνων, των ερευνητών, των ακαδημαϊκών -των αληθινών ειδικών, δηλαδή-συστηματικά αγνοείται, αφού τα ΜΜΕ προτιμούν να συνομιλούν για τα φλέγοντα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα καταρχάς με τραγουδιστές της πίστας.

Το τηλεοπτικό κοινό που σπάνια διαβάζει λογοτεχνία, ιστορία, φιλοσοφία, δεν επισκέπτεται τις σκηνές κλασικής μουσικής ή τις αίθουσες τέχνης, και δεν έχει πρόσβαση στον λόγο των επιστημόνων, παραπονιέται για την «αδιαφορία» και τη «σιωπή» των διανοούμενων–ενώ περιφρονεί, σταθερά, τους ίδιους και τα έργα τους.

Τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του φαύλου κύκλου; Η ευρύτερη παιδεία μας κι ο σύγχρονος πολιτισμός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News