Πρόσφατα έγινε στο σχολείο της κόρης μου μία «δημοσκόπηση» με το ερώτημα «Θέλετε το τζαμί στην Αθήνα; Ναι, όχι ,δεν ξέρω, δεν απαντώ.» Υπέρ του τζαμιού ψήφισε ένα παιδί, 3 ψήφισαν εναντίον και οι υπόλοιποι απάντησαν ότι «δεν ξέρουν, δεν απαντούν». Σας λέει κάτι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα από τα καλά και μάλλον «πολυεθνικά» σχολεία της χώρας; Αν δεν σας λέει κάτι τότε μάλλον δεν έχετε αντιληφθεί πως ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, όσο αυξάνεται η πίεση της κρίσης, δείχνει τα όρια της ανοχής του.

Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά, είναι οι γονείς τους. Και οι ηγέτες μας. Πάρτε για παράδειγμα την Ντόρα Μπακογιάννη, που διεκδικεί την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και ίσως και την πρωθυπουργία αν την πάρει. Η κα Μπακογιάννη επιχειρηματολόγησε πριν από ένα δίμηνο στον στενό κυβερνητικό κύκλο της κυβέρνησης Καραμανλή απέναντι στον κ Προκόπη Παυλόπουλο, λέγοντας ότι οι μετανάστες δεύτερης γενιάς θα έπρεπε εφ όσον συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους να παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα. Χθες ρωτήθηκε από το “ΤΟ ΒΗΜΑ” για το ίδιο θέμα.

Ιδού η απάντησή της στο ερώτημα: Συμφωνείτε με την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς; Μπακογιάννη: «Η αμερικανική νομοθεσία που θέλει όποιο παιδί γεννιέται στις ΗΠΑ να παίρνει αυτοδικαίως την αμερικανική υπηκοότητα δεν μπορεί να ισχύσει στη χώρα μας. Θα κινδυνεύσουμε να καταστούμε μία χώρα υποδοχής γεννήσεων, με αποτέλεσμα τα όποια προβλήματα μετανάστευσης υπάρχουν να αυξηθούν περισσότερο. Αυτό που θα πρέπει να ισχύσει είναι η κλασσική ρήση για αυτούς που μετέχουν της ελληνικής παιδείας. Στα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο και έχουν πολυετή παρουσία στη χώρα μας, ναι, πρέπει να δίνεται η ελληνική ιθαγένεια…»

Ο κ Σαμαράς απαντά στη διπλανή στήλη αρνητικά, δηλ. δέχεται την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες Β γενιάς αλλά εφ όσον «ενσωματωθούν», που είναι η έκφραση όσων απεχθάνονται την φράση «ενταχθούν» γιατί κανείς δεν ενσωματώνεται στον τρόπο ζωής της πλειοψηφίας απλά αποδέχεται τους αξιακούς κανόνες που διέπουν τη δημόσια ζωή της. Με αυτό τον τρόπο η διαφορά ανάμεσα στις δύο απαντήσεις δεν είναι και τόσο μεγάλη, είναι μηδενική. Δηλαδή τι θα γίνει αν ένα παιδί έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, έχει πάει σχολείο εδώ και γίνεται 18 ετών; Αυτό που προτείνει η κα Μπακογιάννη δεν είναι υποσύνολο αυτής της πολύ μεγαλύτερης ομάδας; Και ποια είναι η ελληνική παιδεία για μας; Διότι αν είναι το σημερινό αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών τότε έχει μια μάλλον παρωχημένη εικόνα του σημερινού κόσμου η πρώην υπουργός Εξωτερικών; Αυτοί που συμμετέχουν στην ελληνική παιδεία, κατά τον ορισμό της κας Μπακογιάννη, θα πρέπει να έχουν βαπτισθεί πρώτα Χριστιανοί-Ορθόδοξοι προκειμένου να γίνουν δεκτοί ως Έλληνες υπήκοοι; Επειδή ο «διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες» και οι μετανάστες προέρχονται όλο και περισσότερο από τις χώρες της Ασίας, όπου το Ισλάμ κυριαρχεί, μήπως η θέση για τα «περί των της ημετέρας παιδείας μετέχοντες» είναι απλά ένας εύσχημος τρόπος για να ενισχύσει η κα Μπακογιάννη το προφίλ της έναντι του πιο δεξιού Αντώνη Σαμαρά;

Σε κάθε περίπτωση η πολιτική μοιάζει να ακολουθεί τα «απωθημένα» των «μαζών». Και όχι να τις κατευθύνει. Από το 1979 υπόσχεται, τότε από τα χείλη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον βασιλιά Φάχντ της Σαουδικής Αραβίας ένα τζαμί για τους μουσουλμάνους της Αθήνας. Τρείς δεκαετίες για την ανέγερση ενός ναού είναι κάπως μεγάλο διάστημα. Μήπως είναι η ώρα να αφαιρεθεί η πρωτοβουλία από την πολιτική για το ζήτημα αυτό και να το αναλάβουν μη κυβερνητικές οργανώσεις και η εκκλησία; Διότι φαντάζομαι ότι θα προσβάλλει τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ότι οι 200.000 μουσουλμάνοι της Αθήνας πάνε ακόμα σε υπόγειο σε όλο το λεκανοπέδιο για να προσευχηθούν. Σε ένα τέτοιο υπόγειο είχα συναντήσει το 2004 τη μαθήτρια που ψήφισε υπέρ της ανέγερσης του τζαμιού. Προχθές που εκλήθη να ψηφίσει το θυμήθηκε. Επιδεικνύοντας την κοινή λογική που φαίνεται να μην διαθέτει το πολιτικό προσωπικό: Ότι δηλαδή αν αποκλείσεις κάποιους ανθρώπους στα υπόγεια της κοινωνίας, τότε μπορεί να μην αρκεστούν μόνο στα λατρευτικά τους καθήκοντα.
“Όσοι είναι στο υπόγειο της κοινωνίας και νιώθουν αποκλεισμένοι, ιδιαίτερα τα παιδιά τους, αναπτύσσουν αντίστοιχα απωθημένα με εκείνα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» που δεν επιθυμεί την ανέγερση του τζαμιού. Και το θέμα είναι πώς θα τα εξωτερικεύσουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News