Είναι ανώφελο πλέον να προσπαθείς να σχολιάσεις την επικαιρότητα. Οι εξελίξεις σε ξεπερνούν -ενίοτε ακυρώνουν ολόκληρες ζωές. Οι ειδήσεις ζουν όσο διαρκεί μια ανάσα ετοιμοθάνατου. Ακόμη κι αν δεν είναι έτσι, δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κάποιος χωρίς να προκαλέσει χασμουρητά. Ίσως μάλιστα έχουν γραφτεί και λεχθεί περισσότερα απ' όσα μπορεί να αποδείξει κανείς. Μικρή σημασία έχει. Μπορούμε να συζητούμε ώρες επί ωρών μπουκώνοντας το διαδίκτυο με bytes είτε σε μορφή πρότασης είτε σε μορφή καταγγελίας. Εμείς θα ανακουφιστούμε και η άποψή μας θα ταξιδέψει στην ψηφιακή αιωνιότητα. Στο τέλος της ημέρας όμως το βασικότερο είναι τι έχει παραχθεί. Και εν προκειμένω, το παραχθέν έργο ξεφεύγει από το πληκτρολόγιο και καταργεί την λογική. Διόρθωση: όταν το παραχθέν έργο αφορά το ελληνικό κράτος, σταματούν τα ρολόγια και η μέρα δεν έχει τέλος. Όταν έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ανακοινώθηκε επισήμως η οικονομική κρίση και αποτελεί ακόμη είδηση η κατάρτιση των νέων οργανογραμμάτων των υπουργείων, αντιλαμβάνεστε πως δεν μας αξίζει η σωτηρία. Ακούγεται κυνικό; Πιθανώς. Αλλά η υπόθεση των καταργήσεων/συγχωνεύσεων δημόσιων φορέων και οργανισμών συνοψίζει απόλυτα τους λόγους που μας έφεραν στο σήμερα.

Το σήμερα μετριέται σε μέτρα δισεκατομμυρίων που αυξάνονται καθημερινά με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίο συστήνονται προσωποπαγείς θέσεις ώστε να απορροφηθεί το πλεονάζον προσωπικό του δημοσίου. Το σήμερα έχει επίσης τον παλμό και τα συνθήματα από τις διαδηλώσεις που έγιναν, αλλά και από αυτές που θα γίνουν. Δεν μπορείς να αδικήσεις τους πολίτες που θα κατέβουν στους δρόμους. Ούτε μπορείς όμως να αντιμετωπίζεις τα κλιμάκια της τρόικα σαν τους καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Εάν οι δανειστές εμφανίζονται κακόπιστοι στα όσα τους προτείνει η κυβέρνηση, κανένα πανό δεν πρόκειται να τους αλλάξει γνώμη. Ακόμη και αν μεταφραστεί στην μητρική τους γλώσσα, η γλώσσα των αριθμών είναι παγκόσμια και αποτυπώνει την αλήθεια. Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Πως πολλές από τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις που έχουν εισηγηθεί, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην εξοικονόμηση πόρων που κατ' επέκταση θα οδηγούσαν σε λιγότερο επώδυνα μέτρα. Αν θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον για την ολιγωρία προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι εύκολο. Αρκεί να στρέψουμε το δάχτυλο στα έδρανα της Βουλής. Και δικαίως. Από την άλλη όμως, προσπαθώ να θυμηθώ εάν υπήρξε έως σήμερα κάποια διαδήλωση που ως κύριο αίτημά της είχε τις μεταρρυθμίσεις. Αδυνατώ. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως το προσωπικό συμφέρον υπερβαίνει την συλλογικότητα. Ίσως δεν έχει γίνει ακόμη συνείδηση στους πολίτες η αναγκαιότητα της αναδιοργάνωσης αυτού του κράτους. Όποια και αν είναι η αιτία, ίσως πρέπει να σκεφτούμε αν τόσο καιρό το δάχτυλο πιέζει το σωστό καρφί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News