Η στιγμή ήταν ξεχωριστή και τη θυμάμαι με όλες τις λεπτομέρειες. Έδωσα το όνομά μου στην ωραία κοπέλα στο ταμείο του βιβλιοπωλείου γιατί θα μου έβγαζε τιμολόγιο και το πρόσωπό της φωτίστηκε. Με φωνή που την άκουσαν και οι γύρω μου λέει: «Με αυτόν που γράφει στο protagon έχετε κάποια σχέση;». Αυτό έγινε πριν δυο εβδομάδες. Επιτέλους σκέφθηκα. Δώδεκα μήνες έγραφα χωρίς να παίρνω φράγκο, κατάπινα το δηλητήριο από τα σχόλια των αναγνωστών ενώ το μαστίγιο του Σταύρου σφύριζε πέφτοντας στην πλάτη μου, για να γράφω όλο και πιο συχνά. Επιβίωνα ελπίζοντας πάντα να μου συμβεί αυτό ακριβώς. Φώτισα κι εγώ το πρόσωπό μου ανάλογα, σκέφθηκα ένα σωρό (παν)έξυπνες απαντήσεις σε χρόνο dt και απήντησα τελικά μ’ ένα… γρύλισμα, ακριβώς όπως ο Γούντι Άλεν σε μια σκηνή του «Νευρικού Εραστή». Είχα ανοίξει πάντως και την περίμενα. Κι εκείνη δεν έχασε την ευκαιρία. «Δηλαδή ξέρετε και τον Σκαρμούτσο και τον Θεοδωράκη; (με αυτή τη σειρά τους ανέφερε) Με έχουν εντυπωσιάσει». Ο κόσμος μου ξαναβυθίστηκε στο προηγούμενο σκοτάδι του. Δώδεκα μήνες είναι η φωτογραφία μου στο site χωρίς να με παρενοχλήσει έστω και μια γυναίκα, και δεν με φωτογράφησε ο πρώτος τυχών, η Μαρία Μαράκη herself. Και μου είπαν ότι έβαλαν την καλύτερη από τις 99 τουλάχιστον που πρέπει να μου τράβηξε. Τόσες λήψεις έκανε και ο Ντέιβιντ Φίντσερ στην πρώτη σκηνή του Social Network, όταν η κοπέλα του αποκαλεί τον εφευρέτη του Facebook μ….α. Μόνο που η δική τους σκηνή έγινε αντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμού.

Έχω περάσει και άλλες τέτοιες «χαρές» στο protagon. Γιατί ο Σταύρος δεν φέρθηκε σαν άλλος Τσόρτσιλ να μας υποσχεθεί από την αρχή μόνο «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα». Άφησε να τα ανακαλύψουμε στο δρόμο. Για παράδειγμα τα κείμενα πρέπει να είναι πιο πολλά, να τραβούν και τον αναγνώστη στο παιχνίδι και είναι άλλο να γράφεις στην εφημερίδα και να τα ακούς μόνο από τον προϊστάμενό σου και άλλο να έρχονται μόλις βγει το κείμενο στις οθόνες τα αρνητικά σχόλια βροχή και όχι από τυχαίους. Γιατί κάποια εταιρεία στο χώρο του Ιντερνέτ, έχοντας στήσει τις δικές της ξώβεργες, μας έχει ειδοποιήσει ότι οι αναγνώστες μας ήταν από την αρχή και συνεχίζουν να είναι από τους πλέον μορφωμένους που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Και μια ημέρα, ρωτώντας κάποιον που ήξερε περισσότερα για το site, έμαθα ότι βρέθηκε αγοραστής που έδινε αρκετό και ζεστό χρήμα για να γίνει αφεντικό. Μόνο που έβαλε όρο να συνεχίσουν να γράφουν κάποιοι. Μόλις που μπόρεσα με σβησμένη φωνή, να ρωτήσω «ποιοί;». Μου τους είπε. Αυτός, εκείνη, ο άλλος. Τρεις τέσσερις, όλοι με θητεία στην TV. «Και ποιόν άλλον ήθελε», επέμεινα με βλέμμα υγρό και το κάτω χείλος να τρέμει από την αγωνία μήπως ακούσω επιτέλους και το όνομά μου. Κανέναν, ήταν η απάντηση, ξερή και ειλικρινής. Κατάλαβα σε μια στιγμή ότι δεν μετράς για το λεφτά επενδυτή χωρίς παρουσία στο γυαλί. Και ακόμη κατάλαβα γιατί είναι έτοιμοι να σφαχτούν για να δείχνουν ακόμη και πώς χτυπάς την ομελέτα, μπροστά όμως από τον φακό.

Γκόμενες δεν βγάζεις, γράφεις αλλά λεφτά δεν παίρνεις, κανέναν δεν συγκίνησες να σου κάνει καμιά καλύτερη πρόταση, γιατί κάθεσαι; Για τον ίδιο λόγο που ο ιδιοκτήτης του Σνούπι στη γνωστή σειρά Peanuts στην ερώτηση: γιατί αγαπάει το σκύλο του αφού δεν είναι ράτσας έχει τσιμπούρια και είναι βρώμικος απήντησε: Μα είναι δικός μου. Και επιπλέον δεν πρόκειται για blog, όπως ένας κακοήθης έγραψε στα σχόλια, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει για κάτι άσχετο. Είμαστε εδώ με τα ονόματά μας, τις φωτογραφίες μας, τις διευθύνσεις μας και δεν γράφουμε για εκτόνωση ή για τα υπαρξιακά μας προβλήματα.

Συχνά με ρωτούν, ποιός είναι πίσω από εσάς; Κανείς είναι η απάντηση. Το protagon.gr είναι δικό μας. Γι αυτό γράφουμε για ό,τι θέλουμε (αλλά όχι ό,τι μας κατέβει). Μέχρι σήμερα από τις χιλιάδες λέξεις που πρόλαβα να γράψω δεν μου έκοψαν ούτε μου άλλαξαν έστω και μια, δεν μου υπέδειξαν έστω και ένα θέμα. Και έχω κάνει και φίλους εδώ, τη Ρέα, την Αναστασία, τον Άρη, τον Κύφω, τον κ. Αλέκο, εγώ που είμαι ένας αγοραφοβικός. Επίσης είναι αλήθεια ότι έχασα και μερικούς φίλους, εκτός protagon, που δεν μπόρεσαν να χωνέψουν μερικά από αυτά που γράφω. Κάποιος μάλιστα, που δεν έπαψα να τον εκτιμώ, μου είπε με παράπονο ότι είχε συστήσει σε δικούς του ανθρώπους να με διαβάζουν κι εγώ τον εξέθεσα (έτσι ακριβώς το είπε), γράφοντας τόσο ακραία. Αλλά, όπως το έχω ξαναγράψει, όποιος θέλει να τα έχει καλά με όλους, κάνει καλό στον εαυτό του και κακό στην κοινωνία.

Είναι ένα γενικότερο θέμα, όλη αυτή τη χρονιά. O αναγνώστης μας τι κέρδισε άραγε μπαίνοντας στο δικό μας site; Μεγάλη επιτυχία κι εδώ θεωρείται το να παίξουν (ή έστω να κλέψουν) ένα θέμα σου τα κανάλια. Κάτι τέτοιο νομίζω ότι έγινε λίγες φορές. Όμως όποιος μας διάβαζε με προσοχή θα μάθαινε για παράδειγμα πριν δώδεκα μήνες ότι το υποβρύχιο που έγερνε ήταν πλέον εντάξει και το πώς διορθώθηκε, αφού είχαμε αφήγηση από πρώτο χέρι (από άνθρωπο που ήταν παρών στις δοκιμές). Είχαμε, χάρη στον Τ. Τέλλογλου, όχι μόνον εκείνο το αποκαλυπτικότατο χαρτί με τις τοποθετήσεις συγγενών κάποιων δημάρχων σε προνομιούχες θέσεις, για να ξέρει σήμερα ο αναγνώστης πηγαίνοντας ξανά εκεί ποιόν πρέπει να μην ψηφίσει αλλά και μια τρομερά στενή παρακολούθηση των όσων γινόταν σχετικά με τα νοσοκομεία και τα φάρμακα. Τις μοναδικές οικονομικές αναλύσεις (for dummies) του Γ. Βαρουφάκη, τα σκίτσα και τα κείμενα του Πετρουλάκη ( π.χ. το απίθανο εκείνο με την κ. Άννα Νταλλάρα). Είχαμε στα αθλητικο-κοινωνικά μια θέση όπου γράφτηκαν τα πιο σκληρά κείμενα ενάντια στους παντοδύναμους προέδρους όλων των μεγάλων ομάδων και του Γ. Γραμματέα Αθλητισμού, δεν χαριστήκαμε όπως άλλοι στον Γερουλάνο (βλ π.χ. το άρθρο της Λ. Παπαδάκη), γράψαμε πρώτοι για τον Παπακωνσταντίνου ότι έσπασε το βάζο με το γλυκό και το παίζει αδιάφορος, σαν να μην έκανε τίποτα, όπου αποδείχθηκε ότι το βάζο με το γλυκό ήταν η εκχώρηση της εδαφικής κυριαρχίας στους δανειστές μας. Ήμασταν κι εμείς στο Μουντιάλ με εξαίρετα κείμενα του Κ. Γιαννακίδη, γράψαμε (κυριολεκτικά) στις Πανελλήνιες χάρη στον «κακό μαθητή» Χωμενίδη, είχαμε από του πρώτους περιγραφές σχετικά με τις φωτιές και τους νεκρούς στη μεγάλη διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας, πρόσφατα περιγράψαμε επίσης άμεσα, την ιστορία με την περιφορά των επιστολών-βομβών από την πρεσβεία της Χιλής μέχρι τη Βουλή. Και για να ξαναγυρίσω στην αρχή περίπου. Δικός μας είναι και ο… Σκαρμούτσος.

Προτίμησα να γράψω για το protagon σήμερα, ξεφεύγοντας από τις εκλογές, τις «φάτσες» και τους εκβιασμούς, με αφορμή και τα γενέθλιά μας, που ο μεγάλος τιμονιέρης Σταύρος τα κατήντησε κινητή γιορτή (με την κακή έννοια) αφού ήταν στις 13.10, τα πήγαμε στις 13 του 13ου μήνα που είναι ο Νοέμβριος και τα ξαναλλάξαμε για την 1η Δεκεμβρίου αν και δεν αποκλείεται να τα γιορτάσουμε μαζί με τα επόμενα του χρόνου. Όμως η ανανέωση του site, και με άλλες ιδέες, για να υπάρχει και μια είδηση στο κείμενό μου, είναι θέμα ημερών και θα είναι αρκετά ελκυστική.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News