Περιδιαβαίνοντας τα πολυδαίδαλα σοκάκια του ελληνικού διαδικτύου έπεσα πάνω σε ακόμη έναν τηλε-ήρωα. Αυτή τη φορά ήταν ένας συνταξιούχος εκπαιδευτικός, που «έκανε την Άννα (Μισέλ) Ασημακοπούλου να χάσει τα λόγια της». Ήταν ο κ. Σιδέρης, που κράτησε κι εκείνος για κάποια δευτερόλεπτα το λάβαρο της επανάστασης και ρώτησε την εκπρόσωπο της ΝΔ με φωνή στεντόρεια: Πού χρωστάμε; Πόσα χρωστάμε; Γιατί τα πήραμε και τι τα κάναμε; Βροχή τα like και τα σχόλια από συντρόφους–ιντερνετικούς επαναστάτες, που κάθε που αντικρίζουν αυτής της κοπής τις ηρωικές φυσιογνωμίες, αφήνουν τα στήθια τους να φουσκώσουν από υπερηφάνεια κι ορκίζονται να σώσουν την Ελλάδα αρκεί να τους ανατεθεί η πρωθυπουργία για 24 ώρες. Πριν από τον κ. Σιδέρη ήταν η Ιωάννα με τη χούντα στην Ανατροπή. Και πιο πριν μια άλλη κυρία πάλι από το τηλεοπτικό «ηρωοκοπείο» του κ. Χατζηνικολάου.

Κι αν στη μια πλευρά μπαίνουν οι «γενναίοι» του τηλεοπτικού κοινού που διψούν για 3 λεπτά εκτόνωσης και χειροκρότημα απ' όσους έχουν μείνει να γοητεύονται από τοποθετήσεις μεσόκοπων και μη συμπολιτών με ύφος και επίπεδο επιχειρημάτων δεκαπενταμελούς, στην άλλη πλευρά μπαίνει η ελίτ της ελληνικής διανόησης. Αποστειρωμένες αναρτήσεις στα social media με ύφος Μαρίας Αντουανέτας, παντελής έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας (να μην επαναλάβουμε τα στοιχεία της Eurostat για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό στα χρόνια της κρίσης- αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας) και μια διάθεση σχεδόν ρεβανσιστική για τον λαό που τώρα θα πληρώσει για τη ρεμούλα τόσων δεκαετιών. Αυτοί που θα γράψουν για τις απολύσεις στο Δημόσιο ως άλλος άρχοντας του οποίου το σινιάλο περιμένει ο δήμιος δίπλα στην κρεμάλα, σε κάποιο απομονωμένο μεσαιωνικό χωριουδάκι της κεντρικής Ευρώπης και ταυτόχρονα θα σπεύσουν να απορρίψουν ως λαϊκιστή όποιον πει πως είναι ανήθικο μια εταιρεία που πλούτισε στην Ελλάδα να αποφασίσει να μεταφέρει την έδρα της στο Λουξεμβούργο ή πως είναι κοροϊδία να μην προχωράει ο έλεγχος της λίστας Λαγκάρντ κτλ κτλ. Τοποθετήσεις και αφορισμοί εκ του ασφαλούς, όχι μπροστά αλλά στο περιθώριο μιας ζοφερής πραγματικότητας.

Και κάπου εκεί στη μέση, η άλλη Ελλάδα. Η χώρα που ξέρει να σιωπά, να υπομένει στωικά, να ελπίζει και να ξέρει πως χωρίς δουλειά και θυσίες τίποτε δεν έχει μείνει να χαριστεί. Οι άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους και που ποτέ δεν θα χωθούν μπροστά σου στο φανάρι. Εκείνοι, των οποίων τα παιδιά δεν θα σε ενοχλήσουν ποτέ στην παραλία, αυτοί που ανακυκλώνουν και μαζεύουν τα κακά του σκύλου τους. Εκείνοι που δεν θα κλείσουν ποτέ μια ράμπα ΑμεΑ με το αυτοκίνητο και δεν θα φωνάξουν ποτέ «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» χωρίς πρώτα να κάνουν έστω και στοιχειωδώς την αυτοκριτική τους. Όσοι έχουν μάθει να προτάσσουν την ατομική ευθύνη και το συλλογικό συμφέρον ως φίλτρα για ό,τι έγινε κι ό,τι μένει να αποφασιστεί.

Κι ως είθισται να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η τρίτη κατηγορία που κινεί τη μηχανή και κρατά τη χώρα όρθια. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες της χώρας και γι' αυτούς ούτε ποτέ θα γράψει η ιστορία, ούτε ποτέ θα λιώσουν τα ποντίκια απ’ τα λάικ στο facebook. Σ’ αυτούς δεν απευθύνεται κανείς. Ούτε οι εκπομπές με τις κορώνες, ούτε τα σόου των υπουργών και οι δήθεν διαξιφισμοί των βουλευτών στα τηλεπαράθυρα. Αυτοί δεν έχουν αυτιά ανοιχτά σε υποσχέσεις για παροχές, κυρίως γιατί έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι από μηχανής θεοί επινοήθηκαν από τους τραγικούς ποιητές στην αρχαιότητα και μεταφέρθηκαν στο σήμερα από τραγικούς (σκέτους) και τις σκοπιμότητές τους. Κι αυτοί οι ήρωες που τ’ όνομά τους δεν θα μάθεις ποτέ, είναι πολλοί, είναι ανεξάρτητοι, είναι Έλληνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News