Μ’ αρέσουν οι κοινοτοπίες. Και τώρα άλλη μία θα γράψω, γιατί η πραγματικότητα δίνει όλα τα μηνύματα και όλους τους συμβολισμούς αλλά εμείς, τυφλοί ή μάλλον τυφλωμένοι δεν ξέρουμε να τα διακρίνουμε.

Για όσους λοιπόν κάγχασαν ή εξεπλάγησαν που το γραφείο με το μπαλκόνι στη Ρηγίλλης ήταν κλειδωμένο και το κλειδί αναπαυόταν μακάριο σε κάποια τσέπη ή σε κανά συρτάρι με αποτέλεσμα ο Αντώνης Σαμαράς να μη βγει στον εξώστη και να χαιρετήσει (ως είθισται;) τους οπαδούς (ή ψηφοφόρους, διαλέγετε λέξη) είναι ακριβώς ο ίδιος με τους λόγους των κάτωθι δύο βαρετών παραδειγμάτων:

• Οι ρημαδιασμένες βιβλιοθήκες των σχολείων (το σταθερό σκάνδαλο ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων) είναι αραχνιασμένες και πρώτοι και καλύτεροι οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους τις κρατούν αμπαρωμένες για να μην αναλάβουν πρόσθετο έργο.
• Τα γραφεία του δημοσίου είναι γεμάτα κόσμο που τρώει τυρόπιττες, πάει στο Χόντο για ψώνια, στέλνει SMS και ιδρωκοπάει στα τηλέφωνα για το πόσο δουλειά έχει και «κύριε μου αυτό δεν γίνεται από την άλλη εβδομάδα ελάτε». Δημόσιοι υπάλληλοι που αριθμητικά μπορούν να καλύψουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Nobody cares – για να γίνω αντιληπτή. Nobody gives a shit – για να το εμπεδώσουμε.

Δεν στενοχωρήθηκα που δεν ανέβηκε στο μπαλκόνι ο Σαμαράς. Άσε που οι σκηνές στα μπαλκόνια και τα παράθυρα συνειρμικά με οδηγούν κατευθείαν σε ένα άλλο μπαλκόνι, όπου η Δήμητρα Λιάνη τάιζε στο στόμα κουταλίτσα νικητήρια τούρτα τον Ανδρέα Παπανδρέου και του χάιδευε το προγούλι, μπροστά σε κάμερες και φωτογράφους. Εκείνο που με τσάκισε ήταν ο λόγος. Το χαμένο κλειδί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News