Τόσο η υπόθεση Ιλί Καρέλι, όσο και η συνομιλία του Τάκη Μπαλτάκου με τον Ηλία Κασιδιάρη, αποδεικνύουν ότι μια κατηγορία αξιωματούχων του ελληνικού κράτους σε ανώτατο επίπεδο, αλλά και σ' εκείνο των υπαλλήλων, έχουν μια νοοτροπία εχθρική στο σύνταγμα, τη διάκριση των εξουσιών και τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Ως γνωστόν, τα δικαιώματα είναι κατ' αρχήν για εκείνους που τα εχουν ανάγκη, για τους κατηγορούμενους, στη συγκεκριμένη περίπτωση για τον Καρέλι και τους χρυσαυγίτες κατηγορούμενους.

Δεν πρόκειται να μπώ στη λογική να χτυπήσω τον «πεσμένο» Μπαλτάκο. Οι απόψεις του χαρακτηρίζουν την εξουσία. Οι τοποθετήσεις του Μπαλτάκου για το πώς σκέφτεται ο προϊστάμενός του δείχνουν πώς σκέφτονται οι ανθρωποι της εκτελεστικής εξουσίας για τη δικαστική: είναι η «παραδουλεύτρα» τους, που πρέπει να την ελέγξουν. Όταν ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου σκέφτεται (και μιλάει) έτσι για τη δικαιοσύνη, είναι επόμενο οι υπάλληλοι του σωφρονιστικού ιδρύματος να ξυλοφορτώνουν μέχρι θανάτου έναν αλλοδαπό κρατούμενο που εχει διαπράξει φόνο και να ελπίζουν ότι η ιστορία θα κουκουλωθεί. Η ταχύτητα της δικαιοσύνης και της αστυνομίας, σε ό,τι αφορά την υπόθεση του φόνου στη Νιγρίτα, φυσικά αποτελεί το παράδειγμα του κράτους δικαίου που δεν ευδοκιμεί στην Ελλάδα. Τα πολιτικά κόμματα θα επρεπε να σταθούν χθες στο ζήτημα αυτό, της διάκρισης των εξουσιών, της βαθιάς περιφρόνησης των κορυφαίων του πολιτικού προσωπικού για την ανεξαρτησία εκείνων που θεωρούν απλά έναν «μηχανισμό». Που πρέπει να ελέγχουν.

Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν φαίνεται να επικεντρώνονται σ' αυτό όσο στις απόψεις του κ. Μπαλτάκου και την εγγύτητά του με τη Χρυσή Αυγή. Αυτά ήταν γνωστά τοις πάσι. Τα άλλα όμως;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News