Το 1964 με 65, τότε που ήρθαμε με τους γονείς μου από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για να εγκατασταθούμε μόνιμα στην Αθήνα  (εγώ ήμουν 11-12 χρονών) , ο κολλητός του πατέρα μου (35 going to 40 περίπου), δεν είχε ακόμα παντρευτεί . Η Κατερίνα, λίγο νεώτερη του και χωρισμένη με έναν γιό συνομήλικο μου, μπήκε με φόρα στη ζωή του. Παντρευτήκανε και ζούσανε σ΄ένα υπέροχο ρετιρέ όροφοδιαμέρισμα εκατόν εξήντα τετραγωνικών στην πλατεία Βικτωρίας δίπλα τον ΟΤΕ,  σε μια καλοφτιαγμένη «αρχοντική»  πολυκατοικία πάνω στην πλατεία, με μια  ευρύχωρη ωραία είσοδο , θυρωρό βεβαίως και φροντισμένα πεντακάθαρα μάρμαρα . Η βεράντα τους ήτανε ολόκληρος κήπος και σαν εφηβάκι περνούσα  συχνά-πυκνά από εκεί για να βρω τους γονείς μου που πήγαιναν τα βραδάκια τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα στους κολλητούς τους, για «βεγγέρα» ή για χαρτάκι. Οι πόρτες ήταν πάντοτε ανοιχτές , η αγάπη ξεχείλιζε και εγώ ευκαιρία έψαχνα να περάσω μια βόλτα να τσιμπήσω κάνα χαρτζιλίκι παραπάνω να πάω σινεμά, να με ταΐσει η Κατερίνα κάτι από τις υπέροχες μαγειρικές και τα γλυκά της ή και να κάτσω εκεί, παρέα με τον συνομήλικο μου Δημήτρη – περιμένοντας και τους γονείς μου να φύγουμε μαζί. Ήταν ένα μεγαλοαστικό πλούσιο σπίτι, με υπέροχα έπιπλα και χαλιά, πίνακες και ασημικά – και εκατοντάδες γλάστρες στη βεράντα που ευωδιάζανε.

Τη θυμήθηκα την πλατεία Βικτωρίας την Τρίτη, που έμαθα λεπτομέρειες για το έγκλημα – που με τρόμαξε και με αναστάτωσε πολύ. Να σε αποκεφαλίζουνε στην ψύχρα με μαχαίρια- κοφτερά λεπίδια για να σου αρπάξουν ένα  τσαντάκι που δεν ξέρουν τι έχει μέσα, είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της πιο άγριας εγκληματικότητας. Βεβαίως «δεν φταίει» πάλι κανείς. Ούτε ο Παπουτσής, ούτε ο Δήμαρχος Καμίνης, ούτε η Αστυνομία, ούτε η Δημοτική αστυνομία, ούτε η «προστασία του πολίτη» ούτε η κυβέρνηση, ούτε καν οι φονιάδες. Είναι σου λέει «ταλαίπωροι άνθρωποι και αυτοί, που ήρθαν από μέρη και από βάσανα και στερήσεις που εμείς ούτε στους εφιάλτες μας δεν τα έχουμε ζήσει». Μπορεί να είχαν μέρες να φάνε. Μπορεί να ήτανε τρελαμένοι για μια δόση.  Μπορεί να είχαν κατεβάσει ποιος ξέρει τι και ούτε που ξέρανε τι κάνανε. Χιλιάδες «μπορεί». Ο φίλος μας όμως, ο συνάνθρωπός μας, ο αδερφός μας,  είναι νεκρός και η γυναίκα του λεχώνα, χήρα, με δυό – τώρα – παιδιά.

Να σας πω κάτι; Την έχουμε χάσει εντελώς την  μπάλα. Κάνουμε, λέει, απογραφή. Ήρθαν και με απογράψανε – την ώρα που έβγαινα από την πολυκατοικία χτυπούσε το κουδούνι ο απογραφέας. Ρώτησα αν θέλει ταυτότητα και μου απάντησε «όχι, όχι, είμαι υποχρεωμένος να πιστέψω και να καταγράψω  ότι μου πείτε». Ευτυχώς δεν είχα τίποτα να του κρύψω – αλλά αυτό το «πάνω από ένα εκατομμύριο» των παρανόμων μεταναστών, έτσι θα καταγραφούν, στην πλατεία Ομονοίας, Βικτωρίας ή αγίου Παντελεήμονος – και όπου αλλού; Μπορούν να δηλώνουν ψεύτικο όνομα, ανύπαρκτη διεύθυνση, εργοδότες που δεν έχουν ποτέ συναντήσει, να βεβαιώνουν ότι έχουν «χαρτιά» – να απογράφονται δηλαδή  αλλού γι’ αλλού, ασκόπως και χωρίς κανέναν στόχο; Που θα πάει αυτή η ιστορία; Θα γεμίσουμε δολοφόνους, κλέφτες, λαθρομετανάστες, απελπισμένους και αδίστακτους εγκληματίες γιατί όλοι οι «υπεύθυνοι»  (με τη κυβέρνηση πρώτη στη λίστα αλλά και την αντιπολίτευση στο ίδιο τροπάριο) να δηλώνουν «τι να κάνουμε»;

Αν υπάρχει κυβέρνηση (που δεν υπάρχει αλλά λέμε τώρα) οφείλει να αναλάβει όλες τις ευθύνες της, τόσο για την επικείμενη «δημοσιονομική» κατάρρευση μας που οφείλεται στους δικούς της άχρηστους και  αμόρφωτους χειρισμούς (και στην Αμερικανολατρεία του πρωθυπουργού μας που κάνει ότι του λένε απ’ την Ουάσιγκτον – αλλά ούτε αυτό δεν καταφέρνει, να το κάνει καλά τουλάχιστον), αν υπάρχει καπετάνιος στο καράβι πρέπει επειγόντως, σήμερα δηλαδή, να παραδεχτεί πως έπεσε στη λούμπα που του στήσανε και να παραιτηθεί. Ούτε εκλογές ούτε τίποτα – το ΠΑΣΟΚ έχει πλειοψηφία. Να τον ανατρέψουνε και να αναλάβει κάποιος άλλος, ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Βενιζέλος – κάποιος χρήσιμος άνθρωπος τελοσπάντων – και, κυρίως, όχι τόσο “yes man”  όσο ο σημερινός πρωθυπουργός. Δεν πάει άλλο : Το κέντρο της Αθήνας, μέρα με τη μέρα, μετατρέπεται σε γκέτο επικίνδυνων εγκληματιών, απελπισμένων, ναρκομανών  – λαθρομεταναστών κυρίως – που έχουν πανικοβάλλει τους κατοίκους της Πρωτεύουσας. Ο κ. Καμίνης είναι φανερό ότι δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για αιματηρές συγκρούσεις μεταναστών (και Ελλήνων) παρανόμων εγκληματιών και αστυνομίας, Δημοτικής ή κρατικής. Και κυβέρνηση δεν έχουμε, επαναλαμβάνω, το λένε και το γράφουν όλοι πια, ακόμα και οι μέχρι πρότινος υποστηρικτές του Γιώργου Παπανδρέου  (και εγώ ήλπιζα πως θα τα καταφέρει αλλά τώρα βλέπω καθαρά ότι δεν ξέρει η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του). Αυτό το φριχτό έγκλημα (μέσα στα τόσες χιλιάδες άλλα) λειτουργεί αρνητικά μέχρις απελπισίας, στην ψυχολογική υγεία μιας κοινωνίας που το παλεύει πια μέρα με τη μέρα – χωρίς ορίζοντα ανάκαμψης μπροστά της. Τι θα γίνει; Πότε θα βγούμε στους δρόμους εμείς οι άλλοι, να καταλάβουνε τα παχύδερμα του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης (κυρίως αυτά) πως κινδυνεύουν και οι ίδιοι από το κοπίδι που έκοψε το κεφάλι του αδελφού συμπολίτη μας στην πλατεία Βικτωρίας;

Δεν αργούμε, νομίζω. Το ποτήρι πια ξεχειλίζει επικίνδυνα. Και τα ζωντόβολα της  «εξουσίας», καθώς είναι και μειωμένης αντιλήψεως, δεν το έχουνε καταλάβει αυτό που συντελείται στην «πραγματική ζωή»  – ζουν στην κοσμάρα τους. Μέχρι να φύγουν νύχτα όπως εκείνη η κυβέρνηση του Ανδρουτσόπουλου που δεν πρόλαβε καν να παραιτηθεί, απλώς εξαφανίστηκε (το ΄74 μιλάμε τώρα)  – και για κάποιες ώρες, μέχρι να έρθει ο (πρώτος) Καραμανλής από το  Παρίσι  και να σχηματίσει κυβέρνηση, η χώρα ήταν ακέφαλη. Μακάρι να υπερβάλλω – αλλά η αποτυχία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου μόνο με την αποτυχία της κυβέρνησης Ανδρουτσόπουλου μπορεί  πια να συγκριθεί.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News