Οχι, το κακό δεν ξεκίνησε «από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Πέρι Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα…». Το κακό ξεκίνησε από τότε που ο σπουδαίος φιλόλογος του περασμένου αιώνα Αχιλλέας Τζάρτζανος δεν σκέφτηκε να βάλει λίγο πιο μπροστά -άντε, το πολύ αμέσως μετά το κεφάλαιο για τα άρθρα– τα εις –μι ρήματα στις σελίδες της κλασικής Γραμματικής της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, που συνέγραψε και ξεστράβωσε γενιές και γενιές. Πώς να φανταστεί ο ευπατρίδης εκ Τυρνάβου το τι θ’ ακολουθούσε;

«Σας τίθω το ερώτημα», «Αν δεν το τίθεις εσύ, το τίθω εγώ», «Μην τίθετε διλήμματα» επέπεσαν επί των ραδιοτηλεοπτικών κεφαλών μας πρόσφατα και γίνεται το… τι σου τίθω, μάνα μου. Δε τα εκστομίζει καμία ημίαιαμη επιρρεπής μυλαίδη αυτά, αλλά δημοσιολογούντες με (;) βάρος και πολιτικοί που θέλουν να πείσουν.

Τα εις –μι ρήματα της αρχαίας είχαν ατυχίες. Η πρώτη ατυχία τους ήταν ότι η λογική θέση τους ήταν στις πίσω σελίδες της Γραμματικής του Τζαρτζάνου -ναι, μετά το λύω, λύομαι-, όπου δύσκολα έφθαναν όσες κι όσοι δεν συμπαθούσαν τα Αρχαία. Η δεύτερη ατυχία ήταν πως δεν πέρασαν με τους τύπους της αρχαίας στη νέα ελληνική καθομιλούμενη. Η πορεία προς τον πάγκο του χασάπη-ημιμαθούς χρήστη της γλώσσας ήταν προδιαγεγραμμένη. Με ανακούφιση ας σκεφτούμε πως δεν υπάρχει ανάγκη καθημερινής αυτούσιας χρήσης του ούτως ή άλλως δυσκολότερου ίημι (πόσο άλλο μοιάζει χωρίς πνεύμα…) – θα θρηνούσαμε και άλλα θύματα.

Το θέμα της γνώσης, της συνέχειας αλλά και της ιστορικότητας της γλώσσας (και ποιας γλώσσας…) δεν αντιμετωπίζεται εύκολα και ούτε κλαυθμοί και οδυρμοί υπέρ της άνυδρης και άκριτης επαναφοράς της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών θα δώσουν λύση. Στη δύσκολη συγκυρία που ζούμε, αυτό μοιάζει μάλλον πολυτέλεια και ποιος τίθει (χιχι) τέτοιο θέμα;

Είναι εξάλλου σίγουρο πώς αν βάζαμε (ή θέταμε) ως κριτήριο όποιας καταλληλότητας το να ζητήσουμε σήμερα από τις/τους πολιτικούς να κλίνουν το ρήμα τίθημι, θα έκλαιγαν μανούλες. Ok, μάλλον εξαιρουμένου του Αδώνιδος εεε; (μπρρρρ…).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News