Η ζωή είναι σαν το Τζένγκα. Είναι ένα σύνολο επιλογών, πολλές εκ των οποίων δεν μπορούν να ανακληθούν. Έτσι, μετατοπίζεις τουβλάκια αφήνοντας κενά που θα τα βρεις αργότερα μπροστά σου όταν θα προσπαθείς να διατηρήσεις τις ισορροπίες για να μην καταρρεύσει αυτό που έχεις χτίσει. Τέτοια και άλλα πολλά υπαρξιακά τσιτάτα μπορεί να σκαρφιστεί όποιος στέκεται στην ουρά και περιμένει. Αν μάλιστα έχει καταφέρει να βρει και θέση που βολεύει -όπως οι αναπαυτικές κούτες μηχανογραφικού χαρτιού στην Εφορία του Πειραιά- ο Σαρτρ θα πρέπει να νιώθει πως απειλείται. Όποιος δεν έχει φιλοσοφικές τάσεις, μπορεί κάλλιστα να διευρύνει τον κύκλο ευκαιριακών επαφών του. Ειδικά οι πολύ μεγάλες ουρές λειτουργούν ως ομαδική ψυχοθεραπεία. Βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους με τους οποίους έχετε κοινά προβλήματα και πιθανώς κοινή λύση. Συνήθως αυτή κάθεται πίσω από ένα γραφείο. Στο κεντρικό κατάστημα της ΔΕΗ στα Καμίνια η λύση έχει ξανθό μαλλί ως τους ώμους και αποτελεί το αντικείμενο του πόθου για 25 άτομα. Άλλος περιμένει για διακανονισμό, άλλος για βεβαίωση επιστροφής κι άλλος για χαρτί συμψηφισμού. Μικρή σημασία έχει. Όλοι στο ίδιο καζάνι περιμένουμε.

Οι ιστορίες από τις ουρές αναμονής είναι σαν τον «Γέρο με το τσιμπούκι». Κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον έναν. Μπορεί να διαφέρουν στις λεπτομέρειες, όμως το συμπέρασμα παραμένει πάντα το ίδιο: Το κράτος προάγει τον θεσμό της οικογένειας. Ή εν πάση περιπτώσει, την συντροφικότητα. Αν δεν είσαι άνεργος ή δεν έχεις κάποιον που μπορεί να τρέξει για σένα, η συναλλαγή με το κράτος και τις δημόσιες επιχειρήσεις κοστίζει. Καθώς οι ώρες εξυπηρέτησης του κοινού είναι μόνο πρωινές, αυτό σημαίνει πως η πραγματική αναμονή υπολογίζεται σύμφωνα με την αξία της εργατοώρας του καθενός. Όταν λοιπόν κόβετε χαρτάκι από το μηχάνημα, δεν είστε νούμερο 127. Εάν περιμένετε δύο ώρες, και το μεροκάματο είναι 30 ευρώ, είστε νούμερο 134,5. Είναι ένα κόστος που το κράτος είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για τον εργοδότη και πολύ περισσότερο για τον εργαζόμενο.

Δεν ξέρω πόσο παράλογη είναι η επιθυμία να έχεις τη δυνατότητα τακτοποίησης των υποθέσεών σου με το κράτος και τις δημόσιες επιχειρήσεις τις απογευματινές ώρες. Ως ένα βαθμό, αυτό πράττουν τα ΚΕΠ. Συνήθως όμως οι συναλλαγές που είναι τόσο χρονοβόρες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από αυτά. Από την άλλη, ξέρω πως ένα τέτοιο ζήτημα δεν είναι της παρούσης. Όταν είναι αμφίβολο εάν θα έχει απομείνει εργασία σε αυτή τη χώρα σε λίγο καιρό, είναι πολυτέλεια να συζητούμε για την απώλεια εργατοωρών λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού λειτουργίας του κράτους. Συμφωνώ, αλλά κάποια στιγμή να μην ξεχάσουμε να ασχοληθούμε και με αυτό. Γιατί αν δεν το κάνουμε, η απάντηση στο «τι νούμερο είσαι» θα είναι πάντα «μεγάλο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News