Οι μικρές ηλικίες είναι βάσανο. Όχι επειδή η ενέργεια των παιδιών είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις αντοχές των ενηλίκων, μα γιατί οι απορίες τους πολλές φορές δεν έχουν απάντηση. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι ερωτήσεις φεύγουν από τον υλικό κόσμο κι άπτονται του πνευματικού. Σίγουρα έχετε προσπαθήσει να εξηγήσετε σε μικρό παιδί πού πήγε ο παππούς που πέθανε. Ή ακόμα και να δοκιμάσατε να το μεταπείσετε πως τα περιστέρια που βλέπει στο Σύνταγμα δεν είναι αδερφάκια του Aγίου Πνεύματος. Η θρησκευτική συνείδηση όμως είναι κάτι που αποκτιέται. Και στην Ελλάδα την έχουμε απλώσει -σχεδόν ξεχειλώσει- σε δέκα χρόνια μελέτης, συμπεριλαμβανομένου και του Λυκείου.

Πρόσφατα ο Τάκης Καραγιάννης έγραψε για τις ώρες διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία. Ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματά του. Τα οποία όμως είναι ελλειπή εάν τα ποσοτικά στοιχεία δεν συνοδεύονται και από ποιοτικά. Τι θέλω να πω; Το προφανές. Δεν έχει σημασία μόνο πόσες ώρες διδάσκεσαι κάτι αλλά και τι διδάσκεσαι. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι μαθαίνει ένα παιδί από την Γ Δημοτικού, όπου μπαίνει για πρώτη φορά το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολικό πρόγραμμά του, μέχρι την Γ Λυκείου; Για να σας διευκολύνω, συγκέντρωσα μια λίστα με τα κεφάλαια ανά τάξη καθώς και το αντίστοιχο link από το Ψηφιακό Σχολείο. Για όσους θέλουν να πάρουν τον παράδρομο, υπάρχει και το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών των Θρησκευτικών από το Υπουργείο Παιδείας που συνοψίζει και περιγράφει τους στόχους του κάθε κεφαλαίου.

Ας προσπεράσουμε το αιώνιο ερώτημα εάν καλώς ή κακώς διδάσκονται τα Θρησκευτικά στα σχολεία, αποδεχόμενοι την θέση της Εκκλησίας η οποία λέει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό σύμφωνα με το Σύνταγμα. Βέβαια, πρόκειται για μία συνδυαστική απόδοση του τι λέει το Σύνταγμα. Στο άρθρο 3, παρ. 1, αναφέρεται πως η επικρατούσα θρησκεία του κράτους είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού και στο άρθρο 16, παρ. 2, (την οποία επικαλείται η Εκκλησία) αναφέρεται πως στόχος της παιδείας είναι η θρησκευτική συνείδηση, μεταξύ άλλων. Ας δεχθούμε λοιπόν πως ορθώς τα παιδιά από τα οκτώ τους χρόνια μαθαίνουν για τον Χριστιανισμό. Θα περίμενε όμως κανείς, καθώς οι σχολικές τάξεις προχωρούν, το μάθημα -ειδικά στο Λύκειο- να δίνει ίσο χώρο και στα άλλα δόγματα προκειμένου ο μαθητής να γνωρίσει το ίδιο λεπτομερώς και άλλες θρησκείες ώστε να κάνει στο τέλος την επιλογή του ως ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης όπως αναφέρεται και στο άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος. Φυσικά, εάν εξετάσατε την λίστα, θα διαπιστώσατε πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Ξέρω πως ίσως περιμένω πολλά από την πολιτεία. Αλλά όχι μόνο εγώ. Πολλά περισσότερα περιμένει η Εκκλησία η οποία μετά τη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου, ζητά οι διορισμοί των καθηγητών του μαθήματος των Θρησκευτικών να προϋποθέτουν τη «Συμμαρτυρία» του Επισκόπου της τοπικής Εκκλησίας (ή αλλιώς να ελέγχονται από αυτόν). Το Υπουργείο Παιδείας δεν φαίνεται να έχει απαντήσει ακόμη στο αίτημα. Τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην επίσημη ιστοσελίδα. Από την άλλη όμως, τι μπορείς να απαντήσεις σε αυτό; Ξανακοιτώ την λίστα με τα κεφάλαια και όσο την κοιτώ, τόσο βρίσκω λογικό αυτό που ζητά η Εκκλησία. Αφού επικεντρώνεσαι στον Χριστιανισμό, αναμενόμενο οι εκπρόσωποί του να έχουν δικαίωμα και λόγο στο πώς διδάσκεται. Δεν γνωρίζω βέβαια με ποια κριτήρια θα ελέγχονται οι καθηγητές. Μπορώ να φανταστώ. Όπως μπορώ να φανταστώ επίσης πως σύντομα θα εμφανιστεί και το «θρησκοφασίστες» ως όρος, μετά το «τεχνοφασίστες».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News