Με την οικογένειά μου  επισκεφθήκαμε για  τρείς μέρες την Βουδαπέστη.  Πρωτεύουσα της Ουγγαρίας.  Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά όχι ακόμα του σκληρού ευρώ.  Το Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης – υπέροχο.  Με κτήρια καταπληκτικά, μεγάλα πάρκα,  φαρδείς δρόμους, λίγα σκουπίδια στα πεζοδρόμια, Χριστουγεννιάτικο στολισμό (πάνω από το 60% των Ούγγρων είναι άθεοι),  ένα τεράστιο ζωολογικό κήπο, περίφημα ιαματικά λουτρά όπου μπανιάρονται κορίτσια και αγόρια, γυναίκες και άντρες όλοι μαζί.  Την ευρύχωρη πλατεία των Ηρώων όπου στέκονται τα αγάλματα Βασιλέων που εδραίωσαν την χώρα.  Τα πειρατικά ταξί που χρεώνουν τρείς φορές πάνω την διαδρομή. Τα επιβλητικά μπαρόκ ξενοδοχεία, τα αξιοπρεπή εστιατόρια, το ουγγαρέζικο χοιρινό και το υπέροχο κόκκινο κρασί.  Στο όμορφο μουσείο τους θαύμασα μια έκθεση-αφιέρωμα στον Cezanne.  Περιπλανήθηκα στις αίθουσες όπου φυλάσσονται ανεκτίμητα αρχαία Ελληνιστικής περιόδου – μου έκανε εντύπωση ότι δίπλα από το κάθε εκθετήριο υπήρχε καρφωμένη στον τοίχο φωτογραφία του Ούγγρου δωρητή που είχε παραχωρήσει την συλλογή του στο μουσείο, για να τον τιμήσουν.  

Ο  Ουγγρικός λαός κατάγεται από τα Ουράλια.  Αφού δημιούργησε κράτος στην Ευρώπη, κατακτήθηκε μεταξύ άλλων και από τους Οθωμανούς για 150 χρόνια.  Μετά την απελευθέρωσή του αναστήλωσε ότι είχε καταστραφεί από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές του – εκκλησίες, παλάτια, κάστρα και  μεγάλα οικοδομήματα – ακολουθώντας πάντα τα πρωτότυπα σχέδια. Με απλά λόγια:  Δεν επέτρεψε να χαθεί ο πολιτισμός του. Πράγμα το οποίο δεν κάναμε εμείς. 

Ενώ υποστηρίζουμε ότι είμαστε πολιτισμένος λαός και ότι καταγόμαστε από τους Αρχαίους και πως τρέχει στις φλέβες μας αίμα του Θεμιστοκλή, του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, της Σαπφούς, του Λύσιππου, του Μεγάλου Αλέξανδρου και των Παλαιολόγων, ατενίζουμε αδιάφοροι το μέλλον κοιτάζοντας αποκλειστικά το προσωπικό μας συμφέρον με οποιοδήποτε κόστος για το περιβάλλον και τον πολιτισμό που μας παραδόθηκε. Δεν δώσαμε, ούτε ακόμη δίνουμε, τον απαιτούμενο σεβασμό στα έργα που κληρονομήσαμε διότι δεν είχαμε τη δυνατότητα να τα εκτιμήσουμε.

Αφανίσαμε τεράστιο μέρος της κληρονομιάς μας με τα ίδια μας τα χέρια.  Ξηλώσαμε μάρμαρα αρχαίων μνημείων και ισοπεδώσαμε αρχαίους ναούς για να κτίσουμε σπίτια και μοναστήρια.  Κάναμε κομμάτια σπουδαία αρχαία αγάλματα για θρησκευτικούς λόγους.  Επιτρέψαμε σε αρχαιοκάπηλους να αρπάξουν πολύτιμη πολιτιστική περιουσία – κάθε μουσείο εξωτερικού έχει δεκάδες αίθουσες με αγγεία και αγάλματα που ήταν θαμμένα στα χώματά μας, – επειδή δεν είχαμε ιδέα τι αντιπροσώπευαν αυτά τα αριστουργήματα.  

Το 90% των κτισμάτων νεοκλασικού τύπου που υπήρχαν στην Αθήνα και στην επαρχία και έδιναν χαρακτήρα και ομορφιά, τα γκρεμίσαμε μέσα σε μια δεκαετία χτίζοντας στην θέση τους τσιμεντένιες πολυκατοικίες – κουτιά χυδαίας αισθητικής.  Παρ’ όλες τις ασεβείς πράξεις που εξακολουθούμε – με λιγότερη ωστόσο ορμή – να κάνουμε, τολμούμε και από πάνω να κοκορευόμαστε ότι η Δημοκρατία του «Χρυσού Αιώνα» συγγενεύει με την Δημοκρατία όπως την βιώνουμε σήμερα. 

Πιθανά όπως δεν βλέπαμε την λεηλασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και την καταστροφή της πόλης έτσι και τώρα δεν βλέπουμε την κατεστραμμένη πολιτική μας ζωή.  Ίσως αν βρίσκαμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο την κατάντια του πολιτικού μας προσωπικού και όλη αυτή την υποκρισία που ζούμε σήμερα στον κοινό μας βίο, να βρίσκαμε και την δύναμη να επανασυνδεθούμε με το ιστορικό μας παρελθόν και τις βαθιές μας ρίζες. Έτσι μόνο θα εξασφαλίζαμε ένα υγιές μέλλον.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News