Παίζουν λοιπόν στα ραδιόφωνα την Ερικα, Κώστα;

Άκουσα ότι παραπονέθηκες στα κορίτσια που δεν σου γράφω. Αλλά να ξέρεις, σε διαβάζω. Συνέχεια. Κάθε μέρα. Και μετά απ΄ αυτό, το σημερινό, λέω να σου γράψω τώρα. Να πεις στα κορίτσια ότι δεν  μπορώ να στείλω την καθημερινή στήλη. Επειδή παίζουν την Ερικα και ντρέπομαι.

Ντρέπομαι τόσο πολύ για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, που ακόμα και το φυσικό μου σώμα, το νιώθω σαν ένα ξερό κέλυφος, άδειο και ανίκανο να χωρέσει οποιοδήποτε  άλλο συναίσθημα, εκτός την πικρή γεύση της εθνικής μας ταπείνωσης.

Ξέρω, καλέ μου φίλε: Η ντροπή είναι κιτς. Στη σημερινή Ελλάδα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να ντρέπεσαι. Ούτε πολύς χρόνος. Ακούς όρους καινοφανείς, όπως «εποπτεία», «μόνιμη επιτήρηση», «μερική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας» και νιώθεις το σουβλί της ντροπής να σε διαπερνά, στιγμιαία, αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις πολύ γρήγορα. Υπάρχουν επείγουσες προτεραιότητες, όπως η καθημερινή επιβίωση, τα δάνεια που λήγουν, τα χρήματα που τελειώνουν, τα σχολειά που υπολειτουργούν, τα νοσοκομεία για τα παιδιά με τις άρρωστες καρδούλες που κατεβάζουν ρολά. Δεν υπάρχει χρόνος να ανασάνεις, πού να τρέχεις τώρα να ντρέπεσαι κι από πάνω. Το αντιλαμβάνομαι απολύτως. Ειδικά οι ευαίσθητοι άνθρωποι όπως εσύ, που σιχαίνονται τα κούφια ιστορικά κλισέ και θέλουν να τα πάρει ο διάολος, μαζί με όλα τα χαϊβάνια που μας μπούκωσαν ψεύτικα και μεγάλα λόγια.

Αλλά τα ραδιόφωνα παίζουν την Έρικα Κώστα. Εσύ γράφεις πως ντρέπεσαι για τη σταγόνα του γελοίου, κι εγώ πνίγομαι σ΄ έναν ωκεανό ντροπής για όλα τα υπόλοιπα. Σου προτείνω λοιπόν, αν δεν έχεις χρόνο- η χώρο- στη ζωή σου για να χωρέσεις αυτή ντροπή, να τη στείλεις σε μένα. Μπορώ να τη σηκώσω. Είμαι τυχερή, φίλε. Με ταΐζει άλλος. Δεν έχω σκοτούρα για το νοίκι, ούτε για το μπακάλη. Δεν έχω να πληρώσω κόσμο, ούτε επιταγές που λήγουν. Μέχρι εκεί, μη φανταστείς  μεγαλεία, αλλά κι αυτά, τα ελάχιστα, ξέρω  τώρα, πως για πολλούς θεωρούνται η ύψιστη πολυτέλεια, πίσω στην πατρίδα. 

Μη μου πεις πως δεν έχεις ντροπή να μου στείλεις, δεν θα το πιστέψω. Γελάω και κοροϊδεύω σαν κι εσένα τα εθνικά κλαψουρίσματα. Αλλά όσο υπάρχει εντός μου η μνήμη ότι έστω κι ένας Έλληνας έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία, εγώ θα εξακολουθώ  πεισματικά να ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν. Θα παίζουν τις ειδήσεις σαν τις χτεσινές και θα κλωτσάω λυσσασμένη τα ντουβάρια, θα σκούζω σαν τραγί που το σφάζουν, θα κλαίω κάθε μέρα δάκρια ποτάμια, δάκρια ντροπής. Πού τα βρήκα, δεν ξέρω, ποτέ δεν ήμουν κλαψιάρα. Ίσως επειδή είμαι ολομόναχη εδώ και-τι ανακούφιση- δεν ντρέπομαι να ντρέπομαι.
 
Ούτε Ερικες, ούτε άναρθρες κραυγές. Κάθε πρωί, μετά τον εσώκλειστο σπαραγμό, να ξέρεις πως χτενίζομαι, φοράω καθαρό χαμόγελο, καλό φουστάνι και βγαίνω στην αγορά-μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Στείλε μου την ντροπή σου, θα την φυλάξω σαν ανεκτίμητο δώρο-μέχρι να τη ζητήσεις πίσω.

Μόνο ένα πράγμα μη μου στείλεις, άλλα μηνύματα για τις «ευθύνες μας». Για το πώς το «αξίζουμε» αυτό. Δεν ασπάζομαι αυτό το δόγμα. Κανένας λαός  δεν ευθύνεται  τόσο, ώστε να του «αξίζει» να καταντά  υπόδουλος προκειμένου να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του, ακόμα μια αυτά που έγιναν εις βάρος άλλων. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κάποιες χώρες  θα έπρεπε σήμερα  να μας σφουγγαρίζουν τους καμπινέδες μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Χωρίς γάντια.

Στείλε μου λοιπόν τη ντροπή σου, αν νιώθεις την ανάγκη να τη φυλάξεις κάπου με ασφάλεια, να την προστατέψεις από την πολλή συνάφεια των εμβατηρίων και των ευκαιριακών συνθημάτων.

Θα καταλάβω βέβαια, πολύ καλά, αν αρνηθείς να το κάνεις. Αν επιλέξεις να την κρατήσεις εντός σου, άθικτη κι ατόφια, όσο συντριπτική κι αν είναι.

Κάποιες φορές άλλωστε,  η επίγνωση της ντροπής, είναι ο μόνος τρόπος για να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News