Να το πω από την αρχή καθαρά: Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελληνική Δημοκρατία κινδυνεύει από τους νεοφασίστες του Μιχαλολιάκου. Δεν θεωρώ τους δημοκρατικούς μας θεσμούς ανίσχυρους και την Ελληνική Πολιτεία ανήμπορη να αντιμετωπίσουν τους θρασύδειλους, πλεγματικούς και αγράμματους τραμπούκους που ξεφύτρωσαν πουλώντας «προστασία» και ρατσιστικό μίσος. Ούτε πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συναινεί στις εγκληματικές τους ενέργειες. Πολύ περισσότερο δεν πιστεύω στον κίνδυνο μιας ελληνικής εκδοχής του Κράτους της Βαϊμάρης!

Αυτά προφανώς δεν σημαίνουν ότι πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στις πρακτικές των Κασιδιάρηδων και στις αιτίες που τις γέννησαν. Διαβάζω με προσοχή τις κοινωνιολογικές και πολιτικές αναλύσεις  γι’ αυτό το θέμα και συμφωνώ με τις περισσότερες από αυτές, όπως συμφωνώ και με την άποψη ότι η ακροαριστερή βία και η ανομία παίρνουν συγχωροχάρτι από κάποιους κομματικούς σχηματισμούς, εθίζοντας  έτσι μέρος της κοινωνίας στην παραβατικότητα. Πρέπει ωστόσο να παραδεχτούμε ότι η εξάλειψη αυτών των αιτίων θα πάρει χρόνο, ενώ ό Καιάδας και οι συμμορίες του είναι κάθε μέρα εδώ. Αποπατούν πάνω στους δημοκρατικούς θεσμούς, εγκληματούν ανεμπόδιστα, μαχαιρώνουν ανυπεράσπιστους μετανάστες, υποδυόμενοι τους φίλους μόνο των Ελλήνων.  Έστειλαν και συγχαρητήρια άραγε στους Γερμανούς ομόσταυλούς τους  που δολοφόνησαν προ καιρού τρείς μετανάστες, μεταξύ των οποίων και έναν Έλληνα, τον άτυχο Βουλγαρίδη.

Για την άμεση αντιμετώπιση, λοιπόν,  των θαυμαστών του Χίτλερ, νομίζω πως υπάρχει μία άλλη παράμετρος που πρέπει να προταχθεί: Η ανοχή και συχνά η στήριξή τους, από μερίδα αστυνομικών οργάνων. Οι πικρές εμπειρίες του παρελθόντος μας διδάσκουν ότι καμία κίνηση ακροδεξιών παραβατικών ομάδων δεν ευδοκίμησε, αν δεν είχε τις ευλογίες κρατικών μηχανισμών. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 οι τραμπούκοι ονομάστηκαν εύστοχα  π α ρ α – κ ρ α τ ι κ ο ί. Οι παλαιότεροι θα τους θυμούνται να συνεργάζονται, στην αρχή μυστικά και στη συνέχεια ξεδιάντροπα δημοσίως με «όργανα της τάξης», να ασχημονούν, να προπηλακίζουν, να χτυπούν δημοκρατικούς πολίτες και πολιτικούς και τελικά να δολοφονούν, το 1963, τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.

Εδώ είμαστε, λοιπόν, κύριε Δένδια. Πριν τις εκλογικές αναμετρήσεις πολλοί συνάδελφοι χτύπησαν καμπανάκι για τις  παρθενικές, σε σχέση με τις σημερινές, πρακτικές των χρυσαυγιτών. Προσωπικά είχα γράψει, εδώ στο Protagon, άρθρο με τίτλο «Τα φίδια λουφάζουν», επισημαίνοντας τις πληροφορίες, που έγιναν βεβαιότητες ,για το τακίμιασμα μεταξύ των νεοφασιστών και κάποιων αστυνομικών. Δηλαδή μεταξύ αυτών που μισούν κάθε δημοκρατική διαδικασία, και εκείνων που έχουν ορκιστεί να είναι φύλακες των νόμων της χώρας!  Απάντηση δεν υπήρξε, αλλά αυτό δεν θα είχε  μεγάλη σημασία αν οι ειδικές αστυνομικές υπηρεσίες έκαναν τη δουλειά που έπρεπε κατά των επίορκων συναδέλφων τους. Αυτή τη δουλειά καλείται να κάνει σήμερα ο υπουργός. Δεν συμφωνώ με τη βιαστική και συχνά ανερμάτιστη κριτική πού δέχεται έχοντας μόλις τρείς μήνες στη θέση του και έχοντας δώσει κάποια δείγματα αποφασιστικότητας. Θα προχωρήσει όμως έως την κάθαρση της ΕΛ.ΑΣ από τους συνεργούς των εγκληματιών με τα μαύρα; Θα πετάξει σαν την τρίχα από το ζυμάρι όλους εκείνους που πληρώνονται από τον ελληνικό λαό για να υπερασπίζονται τη νομιμότητα και αυτοί βοηθούν τους εχθρούς της;  Διέταξε ήδη ΕΔΕ για τον τραμπούκο αστυνομικό- φρουρό, που συνόδευε στο Μεσολόγγι εκείνο το κακέκτυπο του Καραϊσκάκη, τον βουλευτή της ΧΑ Μπαρμπαρούση. Να ελπίσουμε ότι θα δούμε σύντομα το πόρισμα;  Γνωρίζει ασφαλώς ο κ. Δένδιας πως υπάρχουν αξιωματικοί και απλοί αστυφύλακες πιστοί στον όρκο που έδωσαν, που δεν κάνουν εκπτώσεις στις δημοκρατικές αρχές τους. Ας τους αξιοποιήσει.

Ακούστηκε ευχάριστα στα αυτιά των δημοκρατών η φράση του υπουργού «θα συντρίψουμε τα τάγματα εφόδου». Θα ακουγόταν ακόμα πιο ευχάριστα αν συνοδευόταν και από μιαν άλλη: «Θα συντρίψουμε επίσης και τα στηρίγματά τους όποια κι’ αν είναι, όπου κι αν βρίσκονται».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News