Ο τίτλος θα ήταν «Je suis Κουμουτσάκος – Je suis τεμέτερον» αλλά ένα  από μέσα φρένο επίμονα ανέβαλε τη γραφή του κειμένου για το Protagon. Τι να είχε κανείς να προσθέσει στην «Φιλιάδα» των ημερών ή γιατί ν’ άξιζε ν’ ασχοληθεί με τους «Ποντιάρχες», που διαφωνούν ακόμη και σε ποιας ποντιαρχικής παράταξης το μνημείο θα καταθέσουν στέφανο;

Όμως τα γεγονότα στο συλλαλητήριο των Ποντίων στη Θεσσαλονίκη, έβαλαν το τρίλημμα. ««Je suis Κουμουτσάκος-Je suis τεμέτερον ή και «Je suis… και βάλε τα ονόματα των δυο εκπροσώπων της εγκληματικής οργάνωσης – κόμματος, που μάζεψαν μπουκέτα από τους περιφρουρούντες –επιτέλους – Πόντιους;

Έχοντας την αναστολή του τρίτου Je suis και την ήττα της αναστολής μαζί, το αρχαίο ερώτημα μπαίνει αμείλικτο: υπάρχει βία δικαιωμένη και αδικαίωτη, καλό και κακό ξύλο ή τα μπουνίδια είναι ίδια, απ’ όπου κι αν προέρχονται; Είναι καταδικαστέα η βία προς Κουμουτσάκο αλλά επαινετέα αυτή των περιφρουρούντων Ποντίων προς τα χρυσαύγουλα; Η διατυπωμένη – από βαρύνοντες επιστήμονες – κατάληξη της σκέψης, οδηγεί στα όπλα της Δημοκρατίας, όποια κι αν είναι αυτά, ακόμη και η θεσπισμένη βία της, αλλά ενδιάμεσα αναπτύχθηκε άλλη διάσταση τα τελευταία χρόνια στις πλατείες και στα στενά της «αγανάκτησης».

Οι ένθεν και ένθεν βολές κατά ριπάς – και τα λεκτικά μπουνίδια είναι -«Γερμανοτσολιάς», «δωσίλογος», «προσκυνημένος», «Χίτες», «νεοσταλινικός» «ΟΠΛΑτζήδες», οι μούτζες, οι κρεμάλες, οι «μνημονιακοί» και οι αντιμνημονιακοί», το «στα τέσσερα» και τα «να καεί το…» είναι πρόσφατες εκφάνσεις της ίδιας παλιάς κατάρας: να βλέπεις τον πολιτικό αντίπαλο σαν εχθρό.

Υπάρχουν συμπολίτες μας που μεγάλωσαν κι ανατράφηκαν – αναπόφευκτα – μ’ αυτήν την εμφυλιακή σκευή, μ’ αυτήν πορεύονται κι αυτήν εμφανίζουν, όποτε σφίγγουν τα πράγματα. Το να μετρήσεις σε ποια πλευρά είναι οι περισσότεροι Ουγκ είναι μάταιο και κανένα κέρδος δεν επιφέρει. Το ζήτημα είναι πως η μισαλλοδοξία είναι πάντα εδώ με τα σκουριασμένα επιχειρήματα, τις διχαστικές κραυγές και τα μπουνίδια μιας «οργής», που ποτέ δεν είναι δίκαιη – σαν να μην πέρασε μια μέρα από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 40.

Και βέβαια πάντα θα υπερέχει και πάντα θα φωτίζει η συμπύκνωση του μέγιστου ποιητή, που υπερφαλαγγίζει όλους τους πολιτικούς επιστήμονες κι όλες τις αναλύσεις:

«…Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!
     Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
     Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!»
                                          Μανόλης Αναγνωστάκης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News