Ήταν και πάλι  εξουθενωτικές. Οι πανελλήνιες εξετάσεις στα βασικά μαθήματα για την εισαγωγή σε Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια. Τελείωσαν χθες, αφού οι περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες είχαν επί δυο χρόνια λιώσει στα δωμάτιά τους, στις αίθουσες των φροντιστηρίων και στους δρόμους ανάμεσα στα δυο αυτά σημεία. Κάπου ενδιάμεσα νοιαζόταν, όσο γίνεται λιγότερο, και για το σχολείο. Σε ένα αγωνιώδες κυνήγι μονάδων και σχολών. Μερικά παιδιά θα συνεχίσουν να αγωνιούν γιατί θα περάσουν εξετάσεις σχεδίου για τις αρχιτεκτονικές σχολές και άλλα τα περιμένουν κάποια ακόμη ειδικά μαθήματα. Τα θέματα κατά την στερεότυπη και βαριεστημένη ειδησεογραφία «ήταν για καλά προετοιμασμένους». Να πούμε και του χρόνου;

Ναι, μάλλον έτσι θα είναι. Αν και τα πράγματα για τα παιδιά που ζουν σε αυτή τη χώρα φαίνεται πως θα πηγαίνουν όλο και χειρότερα. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει κάτι. Σε γενικές γραμμές οι πιο καλοί μαθητές σκοτώνονται να γράψουν καλά να μαζέψουν στο σακούλι τους πολλές μονάδες, να πάνε στις σχολές που ονειρεύονται. Πάνε λοιπόν εκεί καλά γυμνασμένοι, παραγωγικοί, μηχανές λύσης προβλημάτων, με την όρεξη του νεοφώτιστου. Και αυτό το καλό υλικό θα το αφήσουν να λιώσει σαν το άσπρο χιόνι μέσα στις αποθήκες που κατάντησαν τις πιο πολλές και καλές κάποτε σχολές. Για παράδειγμα η Σχολή των Αρχιτεκτόνων στο Μετσόβιο έχει κλείσει εδώ και 15 ημέρες. Έχει μειωθεί το προσωπικό τα δυο τελευταία χρόνια κατά 40% χωρίς να έχουν συμπληρωθεί τα κενά. Πέρυσι δίδασκαν 123 καθηγητές τώρα έχον μείνει 75 και θα ελαττωθούν ακόμη. Βοηθούς δεν μπορούν να διορίσουν στα καθαρά για την αρχιτεκτονική μαθήματα,  κάποιοι είναι απλήρωτοι, όλοι προσπαθούσαν μέχρι τις 4 Μαΐου να κάνουν τη δουλειά τους. Η κάπως ανεκτή αναλογία 1 για κάθε 15 φοιτητές έχει πετάξει στο 1 για κάθε 40 έως 50. Και όμως. Πα’ όλη την αβεβαιότητα και την απογοήτευση και σε εκπαιδευτικά ταξίδια στο εξωτερικό συνόδευσαν τα παιδιά, και ασκήσεις έξω από τη Σχολή έγιναν. Ακόμη και Κυριακές όπως αυτή στο Λαύριο για τη διαμόρφωση του χώρου γύρω από το Ορυκτολογικό Μουσείο. Και καθηγητές όπως ο κ. Κορρές με την τεράστια πείρα του από αναστηλώσεις αρχαίων μνημείων και γνώσεις γύρω από την αρχαία τέχνη δίδασκαν στην κλειστή σήμερα Σχολή ακόμη και τους πρωτοετείς φοιτητές και δεν έπεφτε καρφίτσα στο αμφιθέατρο κάθε εβδομάδα. Όμως τελικά «Το Πολυτεχνείο λειτουργεί εκ των ενόντων και επί του παρόντος» όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρύτανης. Το ίδρυμα δηλαδή που είναι το όνειρο για χιλιάδες  «καλά μυαλά» σύμφωνα με μια παρωχημένη έκφραση, ξοδεύει από τα αποθεματικά του για να επιβιώσει αυτή τη χρονιά και δεν ξέρει τι θα κάνει το 2012!

Γονείς πλήρωσαν και πάλι ανατριχιαστικά υψηλά δίδακτρα ενώ οι μισθοί τους κατέρρεαν και οι ιδιοκτήτες των απαραίτητων πια φροντιστηρίων ούτε που σκέφθηκαν να χαμηλώσουν λίγο τις τιμές. Τι θα κάνουν, θα τα βρουν, ήταν η απλή και κυνική σκέψη. Άλλωστε η κ. Διαμαντοπούλου που βρήκε ότι δεν τις πήγαινε και πολύ ο ρόλος να γίνει η Ζαν ντ’ Αρκ της Παιδείας, που έκλεισε τα σχολεία εφέτος εσπευσμένα (ενώ κάποτε κατακλυζόμαστε από βλακώδεις διαβεβαιώσεις ότι οι ημέρες των καταλήψεων θα προστίθενται στο τέλος) προτίμησε να γίνει κάτι σαν Μαρία Αντουανέτα. Να καταλαβαίνει τι γίνεται μόνο με τα κολέγια της αλλοδαπής. Και να προσμετρά τον εαυτό της στους υποστηρικτές του αιώνια με λάθος υπολογισμούς  ευρισκόμενου και σε κατάσταση ολικής αναισθησίας κ. Παπακωνσταντίνου. Και οι δαπάνες για την Παιδεία, για μια χώρα που σπαρταράει για ανάπτυξη, ευφυέστατα, να φθάνουν μόλις στο 0.5% του προϋπολογισμού. Και η έρευνα να αργοπεθαίνει χλωμή και εξαρτημένη.

Ναι αγοράστηκαν έτσι σκόρπια κάποιοι διαδραστικοί πίνακες για σχολεία. Χωρίς συνοδευτικό υλικό συγκεκριμένο για κάθε τάξη. Μα με τι λεφτά να γίνει πρόγραμμα, ίσως ρωτήσει κάποιος. Έτσι στα γρήγορα να αναφέρουμε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν οι εκεί αρμόδιες Διαμαντοπούλου ανησυχήσει γιατί βρίσκεται η χώρα με βάση τη στατιστική του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το 2010-2011 στην 52η θέση για την ποιότητα της εκπαίδευσης σε Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες, εκτός από όλα τα άλλα έχει βρεθεί ένα «φάρμακο» φθηνό και αποτελεσματικό. Από έναν άνθρωπο με το όνομα Σαλμάν Χαν, γιο μετανάστη με καταγωγή από το Μπάνγκλα Ντες, με εμφάνιση τέτοια που αν μεταφερόταν για λίγο στην Ομόνοια, θα τις έτρωγε αμέσως από κάτι δικούς μας εδώ πατριώτες. Εκεί όμως μπόρεσε να δουλέψει ανενόχλητος, και έφτιαξε πάνω από 2000 βίντεο για το YouTube με θέματα Μαθηματικών και άλλων επιστημών, από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο. Η ποιότητά τους έκανε τον ίδιο τον Μπιλ Γκέιτς να παραληρεί, να του κάνει δωρεές για να συνεχίσει, εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές συνδέθηκαν και πήραν τα φώτα του Σαλμάν Χαν και των ολιγάριθμων συνεργατών του. Παγκόσμια επιτυχία που ο άνθρωπος αυτός επιμένει να την διαθέτει εντελώς δωρεάν (www.khanacademy.org).

Εκτός από λεφτά, χρόνος, αγάπη για τα παιδιά και τους φοιτητές, επινοητικότητα, φαντασία τόση ώστε να καταλαβαίνεις πως ανάπτυξη χωρίς Παιδεία θα είναι μια ανάπηρη κατάσταση, φαίνεται να είναι είδη προς το παρόν σε ανεπάρκεια. Να κόψεις τουλάχιστον από τα περιττά (και έχουμε ακόμη πολλά στη ζωή της χώρας παρ’ όλα τα πωλητήρια), είναι ό,τι χρειάζεται να γίνει σε πρώτη προσέγγιση. Στις πλατείες όπως αυτή της Πουέρτα ντελ Σολ συγκεντρώνονται κυρίως οι νέοι, αγανακτισμένοι και απελπισμένοι. Και το φαινόμενο επεκτείνεται. Αναρωτιέμαι οι Υπουργοί αυτής της κυβέρνησης δεν ανησυχούν καθόλου για τα εδώ; Κλείνουν οι σχολές και νομίζουν ότι δεν τρέχει τίποτα από κάτω; Αύριο θα πάνε όσοι πέτυχαν στις Πανελλήνιες και θα βρουν μόνο τα τσιμέντα να τους περιμένουν στις σχολές. Και πώς θα αντιμετωπίσουν τελικά την αγανακτισμένη νεολαία; Θα φτάνει να την κτυπούν με γκλομπ και πυροσβεστήρες στο κεφάλι για ν’ αλλάξει μυαλά;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News