Έχετε αισθανθεί, όταν ας πούμε μπαίνετε σε ένα μουσείο ότι αυτά που βλέπετε έχουν αντέξει μπροστά σε πολλά νεκρά σώματα. Εναλλασσόμενες γενιές. Ψυχές που χορεύουν επάνω σε κλειστά κουτιά, γεγονότα καταγεγραμμένα σε ντουλάπια, ζωές ξένες και τέχνη – χάρτης εποχής και σημειώσεις ιστορίας.

Έτσι ένιωσα όταν μπήκα στο αρχείο της ΕΡΤ (της ΔΤ ή της ΝΕΡΙΤ). Εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Παγωμένο για να διατηρείται ασφαλές. Βουβό. Καθαροί διάδρομοι και τακτοποιημένες ντάνες κρατούν εικόνες ενός λαού, ασπρόμαυρες αλλά όχι σκοτεινές ούτε σκονισμένες. Ο θησαυρός από μόνος του σε καθηλώνει, σε κάνει να θες να ανοίξεις από περιέργεια και μόνο να δεις ή να κρυφοκοιτάξεις. Μπομπίνες βαριές και φωτογραφίες σε γυαλί από το αρχείο του Πέτρου Πουλίδη (1885-1967) μέχρι προγράμματα τηλεοπτικά της δικής μου Ελλάδας που γεννήθηκε το 1977 και η μνήμη με βοηθά στην ερμηνεία του σήμερα. Όλα έχουν την πορεία τους, καρέ – καρέ, επεισόδιο – επεισόδιο. Εγώ θα 'θελα αυτό το υλικό να το ξαναδώ στον καναπέ μου. Θυμηθείτε το Σαν Σήμερα τον 20ό αιώνα σε επιμέλεια του Πάνου Παπαδόπουλου. Το Παρασκήνιο του Λάκη Παπαστάθη. Όλα πάνω στο παλιό, όμως δεν ξεκόλλαγες τα μάτια σου από πάνω του. Μάθαινες κι αυτό αρκεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News