Απαράδεκτο. Έχει λιώσει άσχημα το τακούνι σε κάθε ένα από τα παπούτσια μου. Πώς θα βγω έξω; Εγώ που κοιτάζω πάντα τα κάτω άκρα των ανθρώπων είτε γυμνά είτε όχι και τους προσέχω ιδιαίτερα σε αυτό ακριβώς το σημείο; Σάββατο απόγευμα όμως και βιάζομαι τόσο. Έχω δρόμο από το Νέο Ηράκλειο μέχρι την Πειραιώς 136. Μια κλεφτή ματιά πίσω από τις γρίλιες προς τη μικρή πρασιά. Ο Πακιστανός είναι ακόμη εκεί, με περιμένει. «Θέλεις βγάλουμε χόρτα από κήπο;», με είχε ρωτήσει την προηγουμένη. Άλλη φορά, του έκανα με το χέρι μου, κι εκείνος μάλλον κατάλαβε αύριο. Και έχει έλθει και περιμένει εδώ και ώρα πολλή. Τι μ’ έχει πιάσει και δεν θέλω να βγω και να του πω κάτι; Πάλι, για άλλη φορά να του μιλήσω; Και αν καταλάβει πάλι «αύριο»; Ξεφεύγω από μια άλλη πόρτα διπλανού σπιτιού που συγκοινωνεί με το δικό μου.

«Πώς κάνεις έτσι γι’ αυτούς», μου τα ρίχνει κάποιος στο τηλέφωνο, καθώς φεύγω.  «Για τους Έλληνες  ανέργους δεν τρελαίνεσαι το ίδιο». Μα εκείνοι είναι στον τόπο τους θέλω να του πω. Μερικοί όλο και κάποιον έχουν στην πόλη, στο χωριό. Μια σύνταξη συγγενή τους, ένα λάδι, ένας φίλος, το πατρικό, βγαίνουν έξω και δεν τους περιμένουν κάποιοι κραδαίνοντας ξύλα. Και δεν θα μου έλεγες να πάνε πίσω αν είχες κάνει κι εσύ ένα ταξίδι μέχρις εκεί.

Ταξίδι όμως πρέπει να κάνω τώρα κι εγώ. Λίγο πιο μικρό. Από Ηράκλειο έως το νέο κτήριο του Μουσείου Μπενάκη με τις γραμμές του τρένου κομμένες στα τρία. Για να δω την «Κιβωτό», μια τεράστια ξύλινη βάρκα μήκους 12 μέτρων και πλάτους 2.70 (βλ και "Η Κιβωτός των σπόρων" ) γεμάτη με σπόρους και καρπούς αντιπροσωπευτικούς της ελληνικής βιοποικιλότητας που δεν είναι ευκαταφρόνητη, με 6000 περίπου  διαφορετικά είδη και από αυτά 1200 να ευδοκιμούν μόνο στη δική μας γη!

Μας κατεβάζουν στα Άνω Πατήσια.  Αποφασίζω να πάω μέσα από τα στενά με τα πόδια μέχρι την Πειραιώς. Ψηλαφώ επί μια ώρα και κάτι την παρακμή της ελληνικής αστικής κατοίκησης. Ανάμεσα σε πολυκατοικίες που αγκομαχούν από την κακή συντήρηση και ωραία κάποτε, ρημαγμένα τώρα, σπίτια, που περιμένουν τους νέους λεφτάδες όταν αυτοί ξαναπροκύψουν από τις επόμενες κομπίνες. Σε διάφορα σπίτια ελληνικές σημαίες. Οι τοίχοι γεμάτοι μηνύματα. Στο παλιά πολύ καλό 8ο Γυμνάσιο-Λύκειο, κάτω από την Πατησίων και πάνω από την Αχαρνών βλέπω το: «Άνθρωπος αγράμματος ξύλο στους φασίστες». Μπρρ, βλακώδες τελείως, ενώ συνήθως ο τοίχος είναι πολύ πιο συγκροτημένος και καίριος στα μηνύματά του. Πιο κάτω πάντως θυμίζει στον περαστικό πως: «Αν σηκώνεις τους ώμους (μετά) δεν θα βρεθούν ώμοι να σε σηκώσουν». Μπαίνω στη οδό Φυλής. Κίνηση στο φουλ αν και είναι ακόμη 4 το απόγευμα. Νέοι, ρωμαλέα παληκάρια και μερικοί, ακόμη με τη φόρμα της δουλειάς, μπαινοβγαίνουν στα… σπίτια. Αναρωτιέμαι τι τους κάνουν τα κορίτσια έξω και αναγκάζονται να περνούν από την οδό Φυλής; Περιμένω και κάποιο από τα Free Press να ασχοληθεί με το τι γίνεται εδώ. Γιατί και όλα αυτά τα έντυπα άρχισαν φιλόδοξα, με πρότυπο τη Village Voice αλλά έχουν καταλήξει Αθηνόραμα, (μόνο) για το πού θα φάμε μερικές καλές μπουκιές (πάντως η συνέντευξη του Αλεξάκη στην τελευταία Lifo αξίζει να μοιραστεί στα σχολεία για να βλέπουν τα παιδιά που θέλουν να αποδράσουν από εδώ, πως και τα πιο δύσκολα πράγματα γίνονται αν έχεις το θράσος να πάρεις τηλέφωνο ακόμη και στη Le Monde).

Σε ένα δρομάκι παρακάτω, στην οδό Αντιοχείας, δίπλα σχεδόν στο Θέατρο Καθρέφτης, ξαφνικά αντικρίζω σε κάποιο οικόπεδο έναν άνθρωπο ξένο, να βηματίζει μόνος του κάτω από μια ομπρέλα του καλοκαιριού. Έχει κάπως συνδέσει ηχεία και ραδιόφωνο(;) στο ρεύμα, ακούει «Μένω μαζί σου αλλά δεν σ’ αγαπώ/Αναγκάζομαι να λέω πως σε νοιάζομαι…». Γύρω του ένα σωρό ετερόκλητα αντικείμενα. Μου θυμίζει τους κήπους που έφτιαχνε με ευτελή υλικά ο μακαρίτης πια σκηνοθέτης Ντέρεκ Τζάρμαν.

Η Πλατεία Βάθη ήσυχη, την περπατάς χωρίς πρόβλημα. Μπαίνω στο Μεταξουργείο, ακολουθώ τη Λεωνίδου. Στους τοίχους αφίσες διάφορες. Ξεχωρίζει αυτή για τους εναλλακτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς: www.radio98fm.gr, www.radiokatalipsi.espiv.net, www.radiourgia.squat.gr, www.105fm.org, www.radio-revolt.org, www.1431am.org, Φθάνω στο Δημόσιο Σήμα, Πλαταιών και Λεωνίδου. Μόλις έχουν τελειώσει το συγύρισμά του οι εθελοντές. Εδώ οι αρχαίοι Αθηναίοι ενταφίαζαν τους επιφανέστερους πολίτες και τους πιο ανδρείους. Περικλής, Θρασύβουλος. Σε 1100 μέτρα διαδρομή και τώρα ούτε που πάει ο νους σου ότι εδώ υπήρχε κάτι τόσο σημαντικό. Δεκατρία χρόνια μέσα στο σκουπίδι. Κάποιος έγραψε προχθές «το Δημόσιο Σήμα είναι στο δρόμο που αρχίζει από το Bios» και έτσι συνεννοηθήκαμε(;) για το πού είναι. Άραγε εμείς σήμερα μπορούμε να βρούμε κάποιον επιφανή Αθηναίο άξιο να τον χωματίσουμε, που λένε και στην Ήπειρο, στο Δημόσιο Σήμα όταν κλείσει τα μάτια του;

Φθάνω στο Γκάζι, τα πράγματα ψόφια. Μπαίνω στο Μπενάκη. Έχει βραδιά με ομιλίες γύρω από την Κιβωτό. Κακή οργάνωση, οι ομιλίες των περισσότερων ακαταλαβίστικές και ανούσιες, τουλάχιστον για εμένα ενώ το θέμα ήταν για τη Φύση, την πόλη και τη: «Συμβίωση και Διανομή: Πρακτικές στα εκτεταμένα μητροπολιτικά πεδία». Κάτι πολύ σοβαρό. Μόνο όμως ο βιολόγος Ορέστης Δαβίας δίνει χειροπιαστές και κατανοητές πληροφορίες για τα φυτά της Ελλάδας αλλά και για τα όσα καθημερινά εγκλήματα διαπράττονταν και διαπράττονται στην περιοχή της Θήβας στα λαχανικά που τρώμε, καρότα και άλλα λόγω της μόλυνσης του νερού και του εδάφους. Όμως η Εναλλακτική Κοινότητα Πελίτι, το «Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών Χωρίς Χρήματα» με σύνθημα το: «Είμαστε σημαντικοί ακόμη και όταν δεν έχουμε χρήματα» είχε μια εντυπωσιακή παρουσία που μας αποζημίωσε. Ιδρύθηκε το 1995 με έδρα το Παρανέστι Δράμας. Πάνω από 150 Έλληνες προσφέρουν σήμερα διάφορες υπηρεσίες χωρίς χρήματα μέσα από το δίκτυο (www.peliti.gr). Εκτός από αυτό όμως γίνεται πολύ σημαντική εργασία για τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών σπόρων κόντρα στην επιβολή από κάποιες πολυεθνικές του καθεστώτος των πέντε το πολύ διαφορετικών φυτών. Γιατί τις βολεύει να πουλούν δικούς τους σπόρους, φυτοφάρμακα αποτελεσματικά μόνοι για αυτά και να ασκούν έλεγχο σε ό,τι καλλιεργείται σε ολόκληρη τη χώρα. Ένα κακό που συντελείται ήδη και στη διπλανή Τουρκία όπως κατήγγειλε ο Τούρκος Τανγκιοέρ Ταν, γεωπόνος και ανθρωπολόγος διατροφής προς το τέλος της συνάντησης διεκτραγωδώντας τα παθήματα των Τούρκων αγροτών και μάλιστα πριν μπουν καν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Παναγιώτης Σαϊνατούδης, ο συντονιστής του Πελίτι, μιλάει με θερμά λόγια για δραστηριότητες που σε εντυπωσιάζουν όταν μάλιστα έχεις ψηλαφίσει πριν το σκληρό και άχαρο παρόν της μεγάλης πόλης. «Ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί κάτι είναι να μοιραστεί», λέει στην αρχή. Στόχος μας στις δύσκολες ημέρες που έρχονται ας είναι να εξασφαλιστεί τουλάχιστον «η διατροφική αυτάρκεια της Ελλάδας». Ακούγεται απροσδόκητο και θέλεις μάλλον ώρα να χωνέψεις ότι: δεν υπάρχει Δημοκρατία χωρίς ντόπιο σπόρο. Πιο εύκολα πάντως αφομοιώνεις το ότι κάθε ημέρα ψηφίζουμε, την ώρα που τρώμε. Από το τι διαλέγουμε να βάλουμε στο πιάτο μας, μέχρι το πού θα είναι φτιαγμένο από ποιόν και αγορασμένο από πού;

Λεφτά λοιπόν δεν υπάρχουν, με τους σπόρους όμως κάτι μπορεί να γίνει αν είμαστε συγκροτημένοι. Μπορείς να γράψεις στο κίνημα Πελίτι από Οκτώβριο έως Φεβρουάριο για να σου στείλουν σπόρους. Η προτροπή είναι να αρχίσεις να καλλιεργείς ακόμη και στο μπαλκονάκι σου. Για να νιώσεις κάποιες καινούριες χαρές. Και μετά βλέπουμε. Αύριο λοιπόν άγνωστε ξένε φίλε κι εμείς να βγάλουμε τα χόρτα από τη μικρή αυλή και να προσπαθήσουμε, αφού σπόροι υπάρχουν…
Κάποιος ρομαντικός είπε εκεί μέσα «για σκεφθείτε αν οι νεραντζιές ήταν πορτοκαλιές», «θα έπεφτε η τιμή των πορτοκαλιών» του παρατήρησε ένας άλλος δίπλα. Εσείς ποιος νομίζετε ότι ξέρει τι λέει;

Και όποιος ασχολέιται με τη γη δεν έχει πια τόση μεγάλη έγνοια για το αν φαγώθηκαν τα τακούνια των παπουτσιών του…

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News