Photo: korinakaza

Πέμπτη βράδυ πριν τις 11. Ανεβαίνω τη Χαριλάου Τρικούπη, στο ύψος του Σκλαβενίτη κοντοστέκομαι. Δυο άντρες σκαλίζουν τα σκουπίδια. Λάθος ρήμα. Τα επεξεργάζονται. Οργανωμένοι, σαν οικολόγοι ακτιβιστές. Φακό στο ένα χέρι, σουγιά στο άλλο. Δεν είναι άστεγοι, δεν είναι τσιγγάνοι, δεν είναι μετανάστες. Είναι εμφανισιακά σαν κι εμάς. Οι κινήσεις των χεριών τους περιγράφουν επαγγελματίες του είδους. Τους παρακολουθώ. Σκίζουν κάθετα τις μαύρες σακούλες, τις ξεγεννούν, ομαδοποιούν τα χρήσιμα, μπουκάλια, ρούχα, χαρτιά. Όταν οι ντάνες έχουν μπει σε σειρά, έρχεται το τρίκυκλο, τα στοιβάζουν και φεύγουν.

Νυχτοκάματο, μου είπε ένας φίλος, όταν του εξιστορούσα τη σκηνή. Υπάρχει και χειρότερη, μου λέει. Αρχές Σεπτεμβρίου, λίγα τετράγωνα πιο πάνω, επί της Ιπποκράτους. Σε κάδο, έξω από χασάπικο. Μόλις έχουν κλείσει τα μαγαζιά. Κόκκαλα αλλάζουν σακούλες και χέρια. Άνθρωποι κανονικοί, φαινομενικά.

Αν τα σκουπίδια δίνουν φαϊ και χρήματα στη μέσα πλευρά του «περιθωρίου», οι έξω απ’ τη γραμμή πού θα τ’ αναζητήσουν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News