Photo: greekplayer

Κάθομαι σ΄ένα καφέ εδώ στον «γιαλό» της Μυκόνου και πίνω εσπρεσσάκι συνδεδεμένος με το δίκτυο σε όλες τις μορφές του, φυσικές και μεταφυσικές. Μπροστά μου μια γαλάζια θάλασσα τέτοια που μόνο στον Αιγαίο μπορείς να δεις, με τον ήλιο να δύει πίσω από την Τήνο και να αστράφτει πάνω στα νερά που μοιάζουνε με μια τεράστια λίμνη. Ήρθα μετά που σταυρώθηκε ο Χριστός, η Ανάσταση με βρήκε εδώ και ανήμερα το Πάσχα περπατούσα ξυπόλυτος στην αμμουδιά, παρέα με φίλους και με το στομάχι γεμάτο με αρνάκι στη σούβλα και κοκορέτσι, χώρια όλα τα άλλα εδέσματα. Σήμερα όμως δεν είναι χτες, όπως και αύριο δεν είναι σήμερα. Το πρωί που θα ξυπνήσω (δηλαδή σήμερα-σήμερα, Τρίτη, του αγίου Ευτυχίου) και θα κάνω κλικ στο protagon.gr δεν θα είμαι πια εδώ που είμαι τώρα και γράφω. Κάτι ήξερε ο Ηράκλειτος. Τα είπε όλα – χωρίς φλυαρίες – από τότε και καθάρισε άπαξ και δια παντός. Όλα ρέουν σου λέει. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα, συμπεριλαμβανομένων και ημών και υμών. Και της Τζούλιας βεβαίως.

 

Λοιπόν ακούστε με προσεχτικά, σας έχω νέα. Η Μύκονος του lifestyle και των περιοδικών που φτιάξανε πριν 25 χρόνια ο Πέτρος Κωστόπουλος με τον Άρη Τερζόπουλο, είναι νεκρή. Πέθανε. Πάει. Οι δεκάδες χιλιάδες «πιστοί» που ακολουθούσαν κατά βήμα τους «επωνύμους», μεγάλωσαν, βαρέθηκαν, δεν έχουνε λεφτά για κερατιάτικα ή έχουν κάνει τόσο μεγάλες περιουσίες ώστε δεν ενδιαφέρονται πια να ακολουθούν τα βήματα των σημερινών σχεδόν εξηντάρηδων κάποτε γκλαμουράτων και «διασήμων». Το νησί, απαλλαγμένο από τα χιλιάδες τακούνια που τσάκα-της, τσούκα-της, ανεβοκατέβαιναν το Ματογιάννι, το κεντρικό δηλαδή καλντερίμι της Μυκόνου με τα ακριβά μαγαζιά και τους διάφορους πολυφωτογραφημένους που ποζάρανε καθιστοί στα σκαλοπάτια των ασπρισμένων σπιτιών με ένα κοκτέιλ στο χέρι, αντικαταστάθηκαν από πολλούς Αλβανούς που έχουνε πια πολιτογραφηθεί Μυκονιάτες (γιατί έχουν δουλέψει χρόνια εδώ και έχουνε αποκτήσει περιουσίες), ένα σωρό κανονικούς ανθρώπους Ελληνικής ιθαγένειας που έρχονται χρόνια στο νησί και το αγαπούν, τους ίδιους του Μυκονιάτες και τα παιδιά τους που είναι πια 25άρηδες και 30άρηδες μια χαρά – και πολλούς (αλλά όχι πια πάρα πολλούς) απορημένους θεατές των μεσημεριανών εκπομπών (οι οποίες έχουν αντικαταστήσει στον κοινό μας βίο τα Nitro και τα Κλικ, αφού από εκεί παίρνουνε πια «γραμμή» τα κοπάδια που τους αρέσει να «ακολουθούν» και να χαζεύουν).

Οπότε το νησί που για μια εικοσαετία κατακλύστηκε στη σαχλαμάρα, αρχίζει και ξαναβρίσκει την ψυχή του ενώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, χάνει πια την «λάμψη του στρας», εκείνη που πολλούς τραβούσε σαν τα μυγάκια στο φώς και άλλους απωθούσε σαν το άκρον άωτον της σαχλαμάρας και της κακογουστιάς. Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά : Εκεί που σε άλλα νησιά γυρίζονται τεράστιες Χολιγουντιανές ή γενικά διεθνείς παραγωγές και διάσημοι σταρ χτίζουνε σπίτια, εδώ ανήμερα το Πάσχα το πιο λαμπρό αστέρι ήτανε η Τζούλια Αλεξανδράτου που εμφανίστηκε στο Remezzo, ένα κλαμπ κάποτε πάρα πολύ «ΙΝ» και «exclusive”. Και το δράμα είναι πως η παρουσία της Τζούλιας στο νησί καθώς και η εμφάνισή της δεν κυκλοφορούσε ως «είδηση» αλλά ως πλάκα, ως αστείο, ως γελοιότητα.

Έτσι είναι όμως. Είπαμε : Ο Ηράκλειτος το είχε πιάσει το νόημα. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Φέτος όλα τα καλά τα σκάφη ήταν στις Σπέτσες ενώ η κακομοίρα η Μύκονος δεν είχε την τιμή να υποδεχτεί ούτε καν έναν δευτεροκλασάτο «power guy”. Οι ισχυροί (εκτός που έχουνε ένα σωρό σκοτούρες) δεν την μετράνε πια τη Μύκονο για σοβαρό προορισμό. Και «οι κυρίες τους» λοξοκοιτάνε προς άλλες κατευθύνσεις πια – γιατί ποια, σας παρακαλώ, έχει όρεξη να περάσει την νύχτα του Πάσχα της σ΄ένα μέρος που το πιο λαμπρό αστέρι είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου;

Τρίτη σήμερα λοιπόν ξυπνάμε στην Αθήνα με την επίγνωση πως το σήμερα δεν είναι χτές και πως η Μύκονος δεν είναι πια αυτό που ήταν την τελευταία (μακριά από μένα) 20ετία. Και εμείς μεν έχουμε να δώσουμε ο καθένας τις δικές του μάχες για να σταθούμε όρθιοι, να επιβιώσουμε και να γίνουμε ξανά δημιουργικοί μέσα στο καινούργιο «δύσκολο» περιβάλλον που διαμορφώνεται πια ώρα την ώρα, η δε μέχρι πρόσφατα «χλιδάτη» και «γκλαμουράτη» Μύκονος αναζητεί και αυτή το καινούργιο της πρόσωπο, αυτό που θα την αναβαθμίσει και θα φέρει στο νησί λιγότερο ίσως κόσμο, διαθέσιμο όμως να ξοδέψει λεφτά μόνο αν βρει αληθινή ποιότητα και σοβαρές τουριστικές υπηρεσίες – όχι την Τζούλια Αλεξανδράτου και την αισθητική που, το συμπαθέστατο σε όλα αυτό κορίτσι, εκπροσωπεί ως image. Πάνε αυτά. Σαν έτοιμη λοιπόν από καιρό, σαν θαρραλέα, αποχαιρέτα την, την γκλαμουριά και τα κοπάδια της που φεύγουν ανεπιστρεπτί, αγαπημένη Μύκονος.

Έτσι κι αλλιώς δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα: Είσαι το ωραιότερο νησί στην Ελλάδα, με τις ωραιότερες θάλασσες και τις γλυκύτερες αμμουδιές, με ομορφιές απερίγραπτες και με μια τουριστική υποδομή και εμπειρία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί (για την ποιοτική σου πια) αναβάθμιση. Καιρός να ξαναγίνεις αρχόντισσα κυρά μου αγαπημένη – και να θυμάσαι την 25ετία 1985-2010 σαν ένα πλούσιο οπωσδήποτε αλλά και μακρινό πια παρελθόν που, όπως κάθε παρελθόν, ποτέ δεν επανέρχεται – με την ίδια τουλάχιστον μορφή.

Έτσι κι αλλιώς, μετά την Ανάσταση, πάμε γι΄άλλα όλοι μας. Κι εγώ, κι εσείς και η Μύκονος και η Ελλάδα ολόκληρη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News