Πριν λίγες ημέρες, ταξιδέψαμε με τη γυναίκα μου στη Σίφνο για τα εγκαίνια της έκθεσης του ζωγράφου Γιώργου Χαδούλη στο παλαιό σχολείο, στο Κάστρο. Εκεί ο ζωγράφος παρουσίασε μοναδικά κεραμικά του έργα και μια σειρά καινούργιους πίνακες ζωγραφικής με θέμα απόκρημνα «βράχια» στη θάλασσα. Το κάθε έργο κι από ένας χρωματιστός βράχος, εύγευστος στην όραση σαν παιδική πολύχρωμη καραμέλα. Ο Γ. Χαδούλης κατάφερε και έδωσε χρώμα και ένταση στους σκληρούς σκιώδεις βράχους. Τους μετέτρεψε σε φιλικούς. Ακίνδυνους. Προσιτούς. Ζωντανούς οργανισμούς.

Πέρα από την έκθεση κάναμε και αρκετές βόλτες στο Κυκλαδίτικο αυτό νησί που μας γοήτευσε με την ησυχία του, τα μονοπάτια του, τα υπέροχα αρχοντικά, τις ελιές που δεσπόζουν σαν γλυπτά στις πλαγιές, τα ξωκλήσια, τα καθαρά του νερά, τα χωριά, και το σασίμι. Ναι. Στην παραλία Πλατύς Γιαλός συμβαίνει κάτι το σπάνιο. Ο Βασίλης Βλαχογεωργάκης, 34 ετών, με τον φίλο του Γιώργο Σαμοΐλη, που έχει σπουδάσει μοριακή βιολογία, έχουν στήσει το Ω3 (Omega 3). Ένα extension bar, μερικά μέτρα από το κύμα, που σερβίρει κυρίως ωμό φρέσκο ψάρι. Ο Βασίλης είναι ψαροντουφεκάς εδώ και είκοσι χρόνια. Ο Γιώργος από την άλλη είναι ο επικεφαλής της κουζίνας. Πέρσι πήραν τη μεγάλη απόφαση και έκαναν το παραθαλάσσιο εστιατόριο, με commune tables ώστε να συμμετέχουν όλοι οι πελάτες στη διαδικασία του φαγητού. «Τα ψάρια δεν τα σέβονται στην Ελλάδα», τόνισε μεταξύ άλλων ο Βασίλης τη στιγμή που ακουμπούσε στην μπάρα μια πιατέλα με ένα κομμάτι τόνο μεγάλο και παχύ σαν ολόκληρο φιλέτο, που όταν το κόψαμε σε λεπτές φέτες ήταν ωμό στη μέση. «Τα ψήνουν όπως-όπως. Άγαρμπα. Χάνουν τη γεύση τους. Την πολύτιμη προσφορά τους».

Το Omega 3 είναι μαγαζί υπαίθριο, 20 τετραγωνικών μέτρων, με τρεις μπάρες για τραπέζια και 40 σκαμπό, όπου 40 τυχεροί και τυχερές με μαγιό και αρμύρα στα φρύδια και στην πλάτη γεύονται τα γευστικά δημιουργήματα του Γιώργου. Οι τιμές είναι προσιτές. Καμιά σχέση με τα δήθεν κοσμοπολίτικα γιαπωνέζικα -high class- εστιατόρια της Αθήνας, της Βουλιαγμένης, των Σπετσών και της Μυκόνου που τρως ελάχιστα, (λόγω υπερβολικών τιμών) και μετά στο σπίτι ανοίγεις το ψυγείο και καταβροχθίζεις ό,τι βρεις από την πείνα. 

Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι νέοι άνθρωποι κάνουν τέτοιου είδους προσπάθειες με άποψη.

Υ.Γ: Τα αγαπημένα μου πιάτα: Ταρτάρ λαυράκι, σασίμι τόνου, φαγγρί τιραντίτο, σεβίτσε γαρίδας με αβοκάντο, και ο λαιμός τόνου – πάντα με λευκό κρασί Alexandra του Παπαγιάννη (Μαλαγουζιά). 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News