Όταν το περασμένο Σάββατο το πρωί, πίνοντας καφέ, μαθαίναμε για τη σύλληψη σχεδόν ολόκληρης της ηγεσίας της νεοναζιστικής οργάνωσης, νιώσαμε μια μεγάλη ανακούφιση. Έμοιαζε να ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις την ημέρα σου. Και έχω την εντύπωση (εισπράττοντας το κλίμα από ένα μεγάλο κομμάτι του περίγυρού μου) πως ήταν μια συλλογική ανακούφιση. Δεν αναφέρομαι στον πολιτικό κόσμο, δεν αναφέρομαι στα μέσα ενημέρωσης, δεν αναφέρομαι σε οποιονδήποτε ενδέχεται να κρύβει πίσω από αυτή την ανακούφιση μια σκοπιμότητα. Εννοώ, όλους τους υπόλοιπους.
   
Το ακριβώς αντίστροφο συναίσθημα νομίζω ότι κυριάρχησε το χθεσινό πρωινό, όταν πληροφορηθήκαμε πως τρεις από τους βουλευτές με τα μαύρα αφέθηκαν ελεύθεροι, έστω με περιοριστικούς όρους. Και μάλλον την ατμόσφαιρα βάρυνε ακόμα περισσότερο, η τραμπούκικη συμπεριφορά των χρυσαυγιτών απέναντι σε δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία. Βρισιές, απειλές και προειδοποιήσεις.
   
Η Ματούλα, μια συνάδελφος χθες το απόγευμα, μου περιέγραφε το συναίσθημα αυτής της θλίψης. Όχι για κάτι προσωπικό, που της συνέβαινε, όχι για μια ατομική ιστορία. Αλλά γι' αυτό που είχε συμβεί το πρωί. Και δεν ήταν μόνο δικό της το συναίσθημα. Όλοι, ανεξάρτητα από το «πώς βλέπουμε τα πράγματα», κάπως έτσι ήμασταν.
  
Σαν όλα ν’ άλλαξαν, μέσα σε πέντε ημέρες. Η συλλογική μας μικρή ή μεγαλύτερη ικανοποίηση, μετατράπηκε σε μικρή ή μεγαλύτερη θλίψη. Οι τύποι αυτοί είναι πάλι ελεύθεροι, είναι πάλι έτοιμοι να σπείρουν τον τρόμο, έχουν όλη τη διάθεση να εκδικηθούν. Η φράση Παναγιώταρου «τώρα θα δείτε, σιχάματα», νομίζω τα λέει όλα. Τώρα θα δούμε. Για το «τι θα δούμε», έχουμε πάρει ήδη μια καλή γεύση από το παρελθόν. Θα δούμε δολοφονίες, μαχαιρώματα, κυνηγητά, τραμπουκισμούς, χυδαιότητες, ρατσισμό, φασισμό. Όλα αυτά που βλέπουμε από τότε που πολλές χιλιάδες κάτοικοι αυτής της χώρας, αποφάσισαν να στείλουν στη Βουλή μια συμμορία.
   
Δεν θέλω να σταθώ στα «πώς» και τα «γιατί» της μη προφυλάκισης. Γράφτηκαν πολλά, ειπώθηκαν πολλά, θα έχουμε πολλά περισσότερα ν' ακούσουμε τις επόμενες ημέρες. Άλλωστε, όταν γραφόταν αυτό το σημείωμα, δεν γνωρίζαμε την τύχη του αρχηγού της οργάνωσης, η οποία ενδεχομένως να επιβαρύνει ή να βελτιώσει το κλίμα.
    
Θέλω να σταθώ σ' αυτό το συναίσθημα που μεταλλάχτηκε σε πέντε ημέρες μ' έναν τέτοιο τρόπο λες και μέσα σε πέντε ημέρες άλλαξε ο κόσμος. Ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας, νιώθει ενοχλημένο (στην καλύτερη περίπτωση) και τρομοκρατημένο (στη χειρότερη) από την παρουσία και δράση αυτής της συμμορίας. Και, παράλληλα, ίσως είναι το μοναδικό παράδειγμα συλλογικής συμπεριφοράς όπου η πλειονότητα αυτής της κοινωνίας ομονοεί και στέκεται μαζί απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο. Δεν είναι λίγο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News