Στο νησί ζω από το 2000. Θυμάμαι πως εντυπωσιάστηκα τόσο από τη φυσική του ομορφιά, όσο και από τη εικόνα του. Καθαροί-καλοί δρόμοι, λουλούδια και φοίνικες παντού και η καθαρότερη θάλασσα που είχα συναντήσει ποτέ. Με τα χρόνια, βιώνοντας την ομορφιά καθημερινά, έγινα πιο απαιτητική. Έτσι, όταν έβλεπα σκουπίδια στους κάδους, σκεφτόμουν πως τούτο το νησί αρχίζει να παίρνει τον κατήφορο. Όταν σε όλο αυτό προστέθηκαν τα ακαθάριστα πάρκα και πεζοδρόμια, οι λακκούβες στους δρόμους, τα έργα επί της εθνικής οδού που καθυστερούσαν ανεπίτρεπτα, πολλά αδέσποτα και όλα τα συμπαρομαρτούντα που αφορούσαν στο Νοσοκομείο, στο ακτοπλοϊκό (και όχι μόνο), άρχισα να συνειδητοποιώ πως η Ρόδος είναι μια θλιβερή μικρογραφία της υπόλοιπης Ελλάδας με ένα απίθανο ατού: να μην υποκύπτει στην καταστροφή που από αδιαφορία (μόνο;) συντελείτο. Και από εδώ θα αρχίσει η αλήθεια μου να τρίζει τα δόντια σε εκείνους που θα έπρεπε να την αγαπήσουν, αλλά τόσα χρόνια την άρμεγαν- σαν την αγελάδα- χωρίς να την αγαπούν.

Οι πρώτοι που δεν την αγάπησαν ήταν οι πολιτικοί της. Δεν θα εξαιρέσω κανένα, όχι, γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, αλλά γιατί επικρατεί η υποκειμενικότητα. Ανέκαθεν δήλωναν σε κάθε περίσταση «η Ρόδος μας» και «το νησί μας» και αυτό το νησί το αγάπησαν μόνο στις δηλώσεις τους. Το διέλυαν με δικές τους αποφάσεις, παραχωρήσεις, στραβά μάτια. Εκ τότε σιχάθηκα τα κτητικά επιρρήματα. Οι βουλευτές του νησιού, πρωτίστως διεκδικούσαν φώτα, χρήμα, χαιρετούρες και κοινωνική άνοδο, χρησιμοποιώντας τον θώκο για να καλύψουν άλλα απωθημένα. Στην Ελλάδα οι χορτάτοι προ εξουσίας είναι ελάχιστοι.

Όλοι τους μιλούσαν περισσότερο και έπρατταν λιγότερο έως και καθόλου. Έχω συναντήσει από ωραιοπαθείς- άνδρες και γυναίκες- μέχρι βλάκες που ακόμα και τούτη τη δύσκολη ώρα κόβουν βόλτες σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Όταν καίγεται ο κώλος σου δεν κάνεις περιπάτους. Άρα δεν καίγεται ο δικός σου κώλος, αλλά άλλων. Ούτε, όταν έχει καταστραφεί το σύμπαν στον τόπο ΣΟΥ, βγαίνεις να δηλώσεις «όταν σας έλεγα να με ψηφίσετε και είχα σχέδιο για το γεφύρι της Κρεμαστής, εσείς δεν με ψηφίσατε». Λαϊκισμός λες εσύ; Ηλιθιότητα λέω εγώ, που αποδεικνύει πως ο καθένας νοιάζεται για τον εαυτό του και πως τελικά δεν τον αγγίζει ο πόνος του συμπολίτη ΤΟΥ, ούτε του τόπου ΤΟΥ.

Οι συνεντεύξεις Τύπου δίνονταν για να ανακοινώσουν τι θα γίνει, στο νοσοκομείο λόγου χάρη. Και με αφορμή το αίτημα αύξησης της βουλευτικής αμοιβής, ρώτησα Δωδεκανήσιο βουλευτή:

«Πόσα παίρνεις;»

«5.500».

«Πολλά δεν είναι;».

«Δεν φτάνουν, όπου και να πας, πρέπει να κεράσεις».

Σήμερα που η Ρόδος ΤΟΥΣ μετρά 4 νεκρούς, τα έργα υποδομής της ναυαρχίδας του τουρισμού είναι αυτά που βλέπετε στις εικόνες. Εδώ απεικονίζεται η παραλία Αφάντου. Ο κυβόλιθος-πεζοδρόμιο κατασκευάστηκε τα τελευταία χρόνια. Το κύμα και η νεροποντή της Δευτέρας έφεραν το αποτέλεσμα που αντικρίζετε. Όλα στημένα στο ποδάρι. Τα χρήματα, βέβαια, έχουν δοθεί για το έργο, αλλά κάπου στην πορεία άλλαξαν δρόμο και μπήκαν σε τσέπες που δεν έπρεπε. Και τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν, όπως έπρεπε. Αυτές οι τσέπες σήμερα δεν θα πρέπει να πληρώσουν τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές – αλήθεια, ποιος αποζημιώθηκε από τις πλημμύρες σε Μαλώνα, Μάσσαρι και Χαράκι το 2011;

Οι δεύτεροι που άρμεξαν τη Ρόδο-αγελάδα και δεν την αγάπησαν, είναι αρκετοί επαγγελματίες της. Η ναυαρχίδα του τουρισμού έγινε εφαλτήριο για κοινωνική και οικονομική άνοδο για τους ντόπιους ή μη. Η λογική της αρπαχτής επικράτησε. Παντού. Ένα πραγματικό παράδειγμα κι εδώ: κεντρικό σουβλατζίδικο πουλά δύο σουβλάκια σε δυο πιτσιρίκες τουρίστριες προς ένα πεντοχίλιαρο. Ο ταμίας λέει «thanks, bon appétit» και δεν δίνει ρέστα. Αυτά.

Οι μεν και οι δε μεταξύ τους με κάποιο τρόπο τα έχουν βρει. Το παιχνίδι γνωστό.

Στην παρούσα φάση, πολλοί πια πολιτικοί τρέμουν για το πόρισμα της εισαγγελικής παρέμβασης (νεκροί, καταστροφές, ευθύνες). Θέλω να τους επιστήσω, όμως, την προσοχή στην γέφυρα Αφάντου. Είναι επικίνδυνη. Περνά πάνω από την κεντρική οδική αρτηρία του νησιού. Αν καταρρεύσει, θα μιλήσουμε για ακραία καιρικά φαινόμενα ή για πολιτική αδιαφορία;

Θα μπορούσα, λοιπόν, να σου πω κι άλλες ιστορίες πραγματικές ή που τρέμω μην πραγματοποιηθούν, αλλά σημασία έχει το ποιος αγαπά τελικά τούτο τον τόπο. Προφανώς οι πολιτικοί του τόπου και οι ντόπιοι αγαπούν τη Ρόδο περισσότερο από μένα που δεν γεννήθηκα εδώ, αλλά επέλεξα να ζω. Άραγε, μου επιτρέπεται να μιλώ;

Κλείνοντας, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από εκείνους, τους ενασχολούμενους με τα κοινά και τους επαγγελματίες του νησιού, που είναι εκτός παιχνιδιού επιλέγοντας την καθαρότητα. Είναι επισφαλές, όμως, να τους ονοματίσω. Γιατί τελικά με τούτα και με τ’ άλλα δεν είμαι σίγουρη, αν αυτό που βλέπω είναι αληθινό ή ονειρεύομαι.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News