«Και τι μας νοιάζει που ο Συγγελάκης είναι γκέι; Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε με ποιους κοιμάται στο κρεβάτι του;», γράφει ένας -κατά τύχη- φίλος στο facebook, χωρίς να μπει στον κόπο να αναρωτηθεί «και τι πειράζει να το γνωρίζουμε;».

Κι όμως μέσα στα χασκόγελα της δήθεν στρέιτ αισθητικής, διαφαίνεται ένας ισχυρός σεξουαλικός συντηρητισμός με ίχνη σεξουαλικής φοβίας και κατ' επέκταση φοβίας για την ελευθερία. Εξάλλου, αν συνυπολογίσουμε πως η πρόσφατη ιστορία δείχνει πως είμαστε ένας λαός με αδύναμα δημοκρατικά αντανακλαστικά, τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι η ερώτηση «γιατί πρέπει να γνωρίζω ότι είσαι γκέι;» σημαίνει επί της ουσίας «δεν μ' αρέσει καθόλου που είσαι τόσο ελεύθερος ώστε να δηλώνεις τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις».

Μια δεκαετία πριν, η έκφραση «δεν έχω κάτι με τους γκέι, αρκεί να μη με ενοχλούν» ή η ακόμα χειρότερη «ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους» (υπονοώντας, αρκεί να μην το ξέρουμε εμείς) ήταν μία politically correct αποδοχή της ομοφυλοφιλίας. Έλεγες στην παρέα αυτές τις κλισέ ατάκες και αυτομάτως έπαιρνες το ύφος του χαλαρού ανοιχτόμυαλου στρέιτ ελπίζοντας ότι η ομήγυρη θα σε χαρακτηρίσει ανοιχτόμυαλο και όχι κρυφαδελφή. Σήμερα οι gay friendly πιστεύουν έχουν κάνει ένα βήμα παραπέρα. Συνηθίζουν να υπογραμμίζουν πόσους γκέι φίλους έχουν και πόσο τους αγαπούν, λες και η φιλία με έναν ομοφυλόφιλο αποτελεί είδος παράσημου για ανοιχτόμυαλους. Στη συνέχεια, όταν ακούν κάποιον να παραδέχεται δημοσίως πως είναι γκέι, εκστομίζουν αντανακλαστικά: «μα είναι ξεπερασμένο το γκέι θέμα». Είναι, πράγματι;

Ποιος μπορεί σήμερα να πει δημοσίως ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους ετερόφυλους; Ποιος μπορεί να πει ότι η κοινωνία τους απευθύνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Μία ανδροπρεπής γυναίκα αντιμετωπίζεται ως γυναίκα ή ως λεσβία; Ένας θηλυπρεπής άνδρας, αντιμετωπίζεται από όλους μας ως άνδρας ή ως πούστης; Έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι να μεγαλώνει ένας γκέι έφηβος σε μια επαρχιακή πόλη; Έχουμε ξεχάσει τη σεξουαλική βία στα πάρκα, τις προσβολές και τις απειλές; Ή μήπως επειδή τα ζητήματα της ομοφυλοφιλίας δεν παίζουν στην ακραία συντηρητική τηλεόραση, θεωρούμε ότι δεν συμβαίνουν; Ή μήπως ακόμα χειρότερα θεωρούμε πως επειδή η χώρα είναι χρεοκοπημένη, δεν υπάρχει καιρός να συζητάμε για ζητήματα ισότητας;

Ο φίλος μου στο facebook είμαι βέβαιος πως πιστεύει ότι ακόμα και το θέμα των γκέι γάμων, είναι μια γκέι υπερβολή, μία προσπάθεια των ομοφυλοφίλων να μοιάσουν στα στρέιτ ζευγάρια. Και πράγματι, αυτή η άποψη θα είχε βάση εάν είχε νομοθετηθεί ο γκέι γάμος και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αναπαρήγαγαν το κιτς στερεότυπο του στρέιτ γάμου. Προς το παρόν όμως, γκέι και στρέιτ αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι διαφορετικής ποιότητας. Οι μεν είναι οι φυσιολογικοί και οι δε είναι κάτι άλλο. Τους αγαπάμε, αλλά δεν θέλουμε να ξέρουμε και ποιοι είναι ακριβώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News