Λένε ότι στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου δεν πάει κανένας. Παλιά το έλεγαν, όταν καλός δεν σήμαινε επιτυχημένος ή αναγνωρίσιμος. Και εννοούσαν ότι ο καλός δημοσιογράφος έκανε εχθρούς γιατί υπερασπιζόταν την αλήθεια κ.λπ. κ.λπ.

Τότε δεν υπήρχαν social media, ούτε η λεγόμενη δημοσιογραφία των πολιτών. Ήταν καλύτερα τα πράγματα; Όχι. Ή, μάλλον, ανάλογα. Ένα πράγμα δεν φαίνεται να άλλαξε: η σχέση των ΜΜΕ με τον θάνατο. 

Με αφορμή την τροπή που πήρε η υπόθεση «του θρυλικού Μητσάρα» -ή «η ντροπή της δημοσιογραφίας», που έγραψε ο Γιάννης Παντελάκης- θυμήθηκα ότι παραλίγο να «πεθάνω» κάποτε, από ραδιοφώνου, τον Θανάση Βέγγο. Όχι την εποχή που ο «καλός μας άνθρωπος» ήταν στο νοσοκομείο και το μοιραίο αποδείχθηκε αναπόφευκτο (στις 3 Μαΐου 2011), αλλά αρκετά χρόνια πριν, από ένα απροσδόκητο γεγονός.

Να ανοίξω μια παρένθεση, για να πω ότι ποτέ δεν κατάλαβα τη σπουδή των Μέσων για την αποκλειστικότητα ή την πρωτιά στην είδηση του θανάτου γνωστών προσώπων. Κάπως έτσι έχουν πεθάνει πριν την ώρα τους, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη παλιότερα και πιο πρόσφατα τον Αντώνη Βαρδή. Μια βιασύνη, εκτός από απαράδεκτη δημοσιογραφικά, απάνθρωπη και για τον διάσημο ασθενή στην πιο δύσκολη στιγμή και για το περιβάλλον του. Όπως θα το έχετε καταλάβει, τα ΜΜΕ είναι ήδη έτοιμα όταν περιμένουν έναν τέτοιο θάνατο: αφιερώματα, video, παλιές συνεντεύξεις, ηχητικά, βιογραφικό, και πιθανώς κι ένα κείμενο για όταν έρθει η μοιραία στιγμή. Αυτό είναι λογικό. Το παράλογο είναι να είσαι σαν το κοράκι ποιος θα μεταδώσει πρώτος την είδηση. Κλείνει η παρένθεση.

Και πάμε στην ιστορία. Προσωπικά -αλλά και στο ραδιόφωνο του Flash που δούλευα τότε- όσο ήμουν υπεύθυνη του δελτίου ειδήσεων, αν δεν υπήρχε επίσημη ανακοίνωση (από νοσοκομείο, αστυνομία, οικογένεια) δεν μεταδίδαμε είδηση θανάτου από πληροφορίες.

Ετοίμαζα, λοιπόν, μια μέρα το δελτίο, όταν ήρθε η είδηση για πολύ σοβαρό τροχαίο του Θανάση Βέγγου σε αφύλακτη διάβαση τρένου. Η είδηση μεταδόθηκε σε έκτακτο δελτίο και άρχισαν τα τηλέφωνα σε Τροχαία κ.λπ. Σύγκρουση αυτοκινήτου με αμαξοστοιχία δεν προμήνυε καλό τέλος.

Τυχαία, βρισκόταν εκείνη τη μέρα στον σταθμό ένα μεγαλοστέλεχος της τηλεόρασης που ήρθε στο γραφείο μου και με πληροφόρησε ότι ο Βέγγος πέθανε. Το δίνει νοσοκομείο; ρωτάω. Μόλις μίλησα με τον γιο του, είναι πολύ φίλος μου, τον ειδοποίησαν και φεύγει για την Κόρινθο. Αν και δεν μπορούσα να αμφισβητήσω την πηγή, αναρωτήθηκα μήπως είναι καλύτερα να περιμένουμε την ανακοίνωση, οι συγγενείς καμιά φορά στον πανικό τους μεταφράζουν ως θάνατο την κρίσιμη κατάσταση που μπορεί να τους πουν οι γιατροί.

Είχα στο μεταξύ ετοιμάσει δύο εκδοχές, μια με «Σοβαρό ατύχημα…», μια με «Τραγικό θάνατο…». Ρωτάω και τη γνώμη του διευθυντή μου, «ε, άμα το δίνει ο γιος του… να το παίξουμε» λέει. Οι τηλεοράσεις είναι  ανοιχτές μήπως κάποιο κανάλι μεταδώσει κάτι. Πέντε λεπτά πριν μπω στο στούντιο, στην οθόνη βλέπω τον Θανάση Βέγγο σε φορείο, με κολάρο στο λαιμό και αίματα στο πρόσωπο αλλά σε πλήρη διαύγεια, να δηλώνει στις κάμερες: «Άγιο είχα παιδιά… Άγιο»!

Πέρα από τη χαρά και το χειροκρότημα που ξέσπασε αυθόρμητα στην αίθουσα σύνταξης, ο πληροφοριοδότης μου έχει μείνει άναυδος. «Πω πω… συγγνώμη, θα έβαζα τον σταθμό σε μπελάδες… δίκιο είχες, αλλά πού να το φανταστώ…». «Άγιο είχα», του απαντάω και τρέχω στο στούντιο, νιώθοντας διπλή ανακούφιση. Ο αγαπημένος ηθοποιός είχε γλιτώσει από σύγκρουση με τρένο κι εγώ από τη συνάντηση με μια μεγάλη ντροπή.

(Λίγο καιρό αργότερα, ο Βέγγος έκανε την περιπέτειά του ένα σποτ για τον ΟΣΕ, με το μήνυμα «Καλοί μου άνθρωποι! Προσοχή στις αφύλακτες διαβάσεις»)
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News